Beti erbestean idatzi zuen poesia Zaitegik. Gazte zelarik ere, ikasketak amaitzen ari zen Belgikatik igorri zizkion bere zirriborroak Lizardiri. «Olerkari-arnasa izanik iruditzen zait lanari ez diozula ekiten behar adina astiz, bihotzean dezuna lasterregi jalgitzen dezula, hots, neurtitza aski landu gabe, bixitu gabe». Lizardiren diagnostikoa zuzena zen osoro; esan liteke gerora ere Zaitegik ez zuela bere poesigintza behar adina landuko, gogoz ekin zion arren. Ia beti isurtzen zaio prosaismoren bat, eta gaia lantzeko erak askotan dauka artifizialtasunetik. Orixe lagunak «jo dezagun gorago» aholkatzen zion. Ez da harritzekoa, hori bera esaten zion Lizardiri ere...

      Badugu poeta multzotxo bat obra osoak sortu edo joera berriak hartu zituena gerraondoan eta atzerritik. Baina Orixek poesia-aro berri bat abiatzen du indibidualtasunaren ildotik, naturarekin bat egite mistikoan; Toribio Etxeberriaren obra berezkoena bertsoz emandako anekdotarioa da, Telesforo Monzon aldiz epiko aldiz kostunbrista ageri zaigu, poema bakarra du herriminak jota (Tropikotik)... Aberriaren saudadea, Iokin Zaitegik kantatu du. Erbestearen astuna, urruntasunaren urradura eta Euskal Herri libre baten ametsa, berak adierazi ditu ongienik. Bere poesia originaltasun gutxikoa ote den, esan da. Zaila da sorterriaren nostalgiaz topikoetan ez erortzea, eta esanen genuke horretan oinarritzen dela, hain zuzen, erbesteratuaren gaitza: iragana du etorkizun. Iokin Zaitegik dotoreziaz, goi-asmoz eta neurtitzetan zenbait berrikuntza ekarriz pairatu zuen gaitza.