Itsaso ertzean iauregi zar bat zan.

Urrendik, euzkiren iauregi argia;

urrundikan, itsas-txorien abia

edo artizarra zirudian.

An... itsasaldeko areto erdian

iruten ari zan euskel irulea.

Len bere begiak linuen lorea

bezainbat urdinak omen ziran.

Eguzki argitan ta ilargi argitan

eiotzen ari zan ezkontza-iantzia.

Aren abestia zein zoragarria!

Oi! zeinen lirain ta ederra zan.

Itsaso zabala nare bai narerik!

Itsaso kaioa egazka zetorran

ta arrantzara doan itsasontzi-agan

abestia aditzen koka ixilik.

Ontzi txikarrean zioan gaztia,

itsaso ertzeko etxe-iauregira.

aitzei begirake, goruntza begira,

entzun naiean zan eresia.

Bitartean, itsas-olatu maltzurrak

gazte ta ontzia irentsi zituan.

Inoiz ez zan iakin aien berririkan...

Orixe egin ei zun iruleak.

Orain, berriz, begi aiek, zoritxarrez,

ilun omen dira gau ta egunetan...

Betazal aundien itzalpe barruan,

artizarra odei beltzetan lez.

Ita eta irra urrezko goruan

neskatil liraina iruten ari da.

Ezarri linaian kirru-ari latza

ta biltzen du zuri-mea ardatzan.

Orain, baina, ezer ez ei du abesten.

Inguru danean olatu-orruak

eta auntzen txintxarri ots geldi-motelak

besterikan ez oi dira aditzen.