Giro onez, ega arin baitabil txoria,

Goruntza bearka, goiznabar minean.

Orren antzeratsu nintzan giza artean,

Biotza izan nairik sendo ta garbia.

Iainko minak edo barnez ioa iduri,

Argizale izaki, paketsu maitari.

Orain, baina, iausi naiz, egoak zabal,

Bekokia ameska, odola irakiten.

Eraman daramaz ekaitzak or-emen,

Nireak ziraden zenbait egats txatal.

Egazti zauritu lez, arkaitzen urbil,

Itsasoak ara ta onat narabil.

Urrundik zantzuan zinan Zu, maitemin:

Biotz odola ustu naiaz zauri isila:

Ta, Zu, ernai, nire ondakinon bila!

Itzalak artu du nire bide urdin...

Nire sarraskia Iaungoikoak eder;

Aren aintzak bete nau bazterrik bazter.