Arru gainak gora dator arrats-itzal,

ta etxe aurretan iluna da zabal.

Bide zear beso-lagun dut gogoa,

ene biotzeko emazte zintzoa.

Gaua eguzkiak omen du maitemin,

iduri alargun begi-beltz atsegin.

Ilunak xaguxar beturdin taldea

askatu ta argitu du nere barnea.

Gauaren ederra oial urdinetan!

Urrutiko ots minak ematen dute urran.

Oskarbi izartsuak barna, alda-egazti

sailak doaz, urrun-minez, ikarati.

Aien txiominak entzungarri ditut:

iarri naute gora begira buruzut.

Izotz-aldeetatik igesi dioaz,

egutera bila, giro obeak opaz.

Zeruan zabal da Garaikunde-ikurra,

datozten erritar berrien agurra.

Goitik bera dator ego ukaldia,

ezin baina, ikusi aien irudia.

Ene baitan beste aieru erne zait:

egaztien ega-otsa ez da nonbait.

Txiomin eztiok eusko-olerkarien

abesti goxoak agian, izanen.

Itz egakariok oraingoan ilun,

eusko-olerkaria ioan baitoa urrun.

Giro obeak opaz atzerrira doa:

ta bidez alaitzen ilunen gogoa.