Izotza

 

      Atzo, orratzak izotz, tik-tak, bihotza hotz. Gaur, egonezinaren izerdiak ito. Gero, buruko kakak sabela ziztatu. Bihar, bularreko mina begiek dute bilakatu ur. Etzi, orgasmoak nau besarkatu. Baina laster... ura izango den gaurko izotza edango dut...

      Egarri naiz... Nire malkoak edan ditzaket baina ez dut nire minean hil nahi. Edo kontrako eztarritik behin eta berriz doan txistua edan nezake, baso bat bete txistu. Edo horzkada batez nire zainak lehertu eta odola edan kopa batetik... Edo pixa edan nezake, zergatik ez? Nirea da atzenean... Nik akumulatu dudan kaka guztia edango nuke... Batidora batean txiki-txiki egin eta trago batez barrura... Nire barruko lehortasuna usaintzen dut... Egarri nahiz. Tik-tak... Oraindik izotza ez da ur bilakatu...

      Lehortearen erdian izoztua, kontraesanean harrapatu nauzu... Denboraren aztarnak nire ileetan, nire alua ere ezin topa. Begizulo moreak, biboteraino. Ezin jasan, nire ipurdi erraldoi zelulitikoa. Zure hats ustelak haizatu dizkit tripak. Kulpaz enpatxatu nauzu. Beraz, orain nirea den zure kulpa itzuliko dizut. Behatzak sartu bihotzeraino eta botaka egingo dut arima bertan utzi arte. Zurea den guztia bueltatuko dizut. Eta izotzak, lehortea ureztatuko du, nik ur horretatik edan dezadan.

      ...

 

      Non zaude? Bakarrik utzi nauzu. Bakar-bakarrik. Nire iluntasunak itsutzeraino. Ikusteari utzi diot baina entzun zaitzaket. Zure negarrak on egiten dit, zure mina pozez entzuten dute nire belarriek. Zure malkoek dute ase nire egarria. Bakarrik utzi nauzu. Bakar-bakarrik. Utzi barre egiteari. Zure poza nire eromena da. Zure zoriontasuna, nire lehortea. Egarri naiz...

      Zure egarri naiz...

      Aulki batera lotuko zintuzket.

      Poliki-poliki biluztu, zure gorputza usainduz.

      Muxu batez zure txistu guztia irentsi.

      Salto batez, zure gainean eseri, nire hankarte lehorra busti dezazun.

      Zure ileak atzamar batez heldu eta titiburuak hozkatzera behartu.

      Zure gainean enpoderatu.

      Zure kopetatik izerdia edan.

      Zure dena nahi dut.

      Egarri naiz oraindik...

      Zure zakilaren parera makurtu eta mokadu batean ahoan sartu.

      Zure zakil gogorra astindu eta zure semena irentsi azken tantara arte.

      Orain bakea arnastuz lokartuko naiz.

      Ezin naiz lokartu...

      ...

 

      Burua lur azpian sartu eta pentsamenduak lurperatuko ditut. Kulparen latigoak zartatzen dit bizkarra. Behin eta berriz, sentitzeko abesten diot entzuten ez duen bihotzari. Ondoezaren negar zotinak irensten ditut. Ahotik ateratako pozoiak erre egiten nau. Behin eta berriz, loreen egarri naizela esaten diot nire buruari. Baina alferrik da, loreen lekuan arrosak ikusten ditut nik eta arrosak dauden lekuan arantzak. Eta ohartzen naiz neu naizela zorrotzena. Neu naiz nire arantza, zure arantza. Buruaren esklabo da bihotza. Bihotzaren babesa da burua. Ez dut utziko nire ahulezia ikus dezaten, bestela jan egin nahiko naute eta nire gosea handiagoa da. Garrasi egin nahi dut eztarria odoldu arte. Negarrez abestu sukarra eduki arte. Dardarak arnastu lokartu arte...

Gorroto dut nire izana, izena, naizena.

      Gorroto dut nire mina.

      Gorroto nire kiratsa.

      Gorroto nire gorrotoa.

      Txute bat behar dut...

      Pozoiak zainetatik ihes egiten dion ero bat naiz. Barkatu, barkatu orain arteko nire krudeltasun kontrolaezina. Baina orain emadazu txute bat. Emadazu autoestimu txute bat. Irribarre txiki bat, nire ezpainak gorriztatzeko. Hitz ederren baten xuxurla, ipurdia tente jartzeko. Kanta iezadazu maitasunaren melodia lokartu nadin. Baina nor erakar dezaket nik piura honekin? Zuretzat, zuretzat naiz jantzi ni eder. Zuretzat marraztuko dut aurpegian zoriontasuna. Zuretzat egongo naiz ni hanka zabalik. Ezingo nuke jasan, zu nigandik aldentzerik.

      “Nora joan zara? Bakarrik utzi nauzu. Faltan botatzen banauzu deitu”. Hemen izango nauzu zain. Bakarrik nago...

      Ni, ni eta ni, orain ezin dezaket beste ezertan pentsatu. Orain arteko zaborra birziklatuko dut. Loreak landatu nire jardinean eta petalo gorriekin ezpainak margotu. Bai, hori da, ispiluan begiratuko dut neure burua nire ezpain gorriekin. Ispiluaren aurrean arima biluzteko ausardia aterako dut. Hanka zabalik, begiratu, deskubritu, gustatu, harritu, berotu, lotsatu, ukitu, garraiatu, gozatu, isilik, mutu, laztandu, hazi, hasi, nahasiz, azkartuz, pausatuz, oihukatuz, ispilua mila zatitan puskatu arte. Kristal zatietan, alde guztietan, ni, ni eta ni besterik ez naiz ikusiko. Eta orduan ozen oihukatuko dut nire plazera entzun dezazun. Kristal zati bat eskuan hartu eta nire azala urratuko dut. Berriz jaioko naiz. Sugeak bezala, azal berri bat haziko zait eta nire usainak erakarriko zaitu nigana, berriro. Baina berandu izango da.

      Nik, orduan, ura izango den atzoko izotza edango dut...