1.- Ez dagoenaren ereilea

Nekazari bat ikusi dut, nola ereiten zuela egiten zuen.

Bakarrik zoan, geldi, bularra eguzkiak gorriturik, ortuxik, oinetatik odola zeriola;

herriari aurpegi ematen dion mendiska batetik zoan, zerutik lurrera mugicen zituela besoak.

Eskuetara begiratu diot:

Huxik zeduzkan!

-Nor da? -galdetu diot gerra-gizon bati.

-Zoro bat -eranzun dit. Nik hau pensatu dut:

Dohaxu dira hemen zorakerietan bakexu direnak!

Dohaxu dira bere zoroak harcen dituenean ere nobletu egiten direnak!

Dohaxu dira, eskuxik egonarren, maitatu eta deseoan dadukatena ukabil-beteka erein egiten dutenak!

Eta gero, nire eskuetara begira, itocen ninduen tristura batez hau esan diot ene buruari:

-Eta ni? Eta besteak?

Eta gerra-gizonari bizkarra emanik, buruxtu egin naiz, dolorez, ereile zoroaren aurrean.

Gaiso errota abandonatua, mugi zaite bakean!