Strauss entzuten

Halaxe mintzo zen Zaratrusta

Badakit —ondo jakin gainera—

ez dudana sekula be

eternitate apurñorik be

eskuratu ahal izango.

Jakin badakit

eternitate hitza bera be

ez dena besterik kimera baino,

gure diskurtsoa

hutsala eta alferrikakoa dena.

Ur tanta,

beste miriadaka tantarekin

itsasorako bidean

erroa zabaltzen duen ibaia.

Itsasoa;

lurrun

eguzki galdatan.

Haurtzaroa?

Itsasora begira nengoelarik,

askatasuna amets

kaioen hegaladetan zentzuna galduta,

orain preso naukan

gotorleku honen lehen harritzar

erraldoiak ezartzen ari

ziren garai hura.

Gaztaroa?

Hormatzarron aurka ari nintzela,

ene baitan

beste milaka gotorleku;

gotorlekuotan, gartzelak;

gartzelotan preso

neu;

behin eta berriro, neu

preso.

Haurtzaroan

neure inguruan eraiki zuten

gotorleku erraldoiko hormatzarren aurka nenbilela

nire barruan

beste milaka gotorlekutako

hainbat gartzeletan

preso nindutena

ohartu nintzen

garaia,

Gaztaroa.