Arraroaren oroizale naizelako gogoratzen ditut

zure botak eta hebilla handiko gerrikoa,

zure sudurra eta ironia.

Azaroan

haize gordinak batuko gaitu

jakin-minaren kapa sanoan.

Zure karrikako potxingoak zapalduko ditut.

Ez dut kanutorik erreko

baina lurrunez beteko dizut aurpegia kaixo esatean

eta gero arrapataka alde eginen dut balizkotik ihesi.

Gona motz eta arrakada luzeekin ikusiko nauzu

azaroan.

Kontua da berriz ere entzun gura dizudala,

xuxurlaka, akaso:

"Zer, Miren Agur".

Eta zirrara hutsal horretan ediren

andre gazte xarmanta sentitzeko beste aitzakia bat.