GOSE GREBAKO HOGEIGARREN EGUNEAN

Hotzak gaude ilunabarrean, gorputza ahul,

                                            eskuak artega.

Duela hamaika mende kalera irten ez garela,

          duela hamaika urte deus ere jan ez dugula.

Leihoko barroteen bestaldean euria

                                      isilean eta eten gabe.

Beste leihoetan lagunak erdikusten ditut

                              neu bezala euriari begira.

Zenbat garen? Bat, hiru, bost, zazpi...

                                      Banan-banan

isolaturik, baina asko gara, eta inor ez da

              tokatu zaion zeldatik pasatu den lehena.

Lehenagokoen urratsak jarraitzen ditugu

                                              ia oharkabean,

eta jarraituko dizkigute oraindik, eskolarantz

    barrikaden albotik jakin-minez doazen haurrek.

Hezurretan gaude, min zaharren batek gure baitan

                      hezurrezko xirulak jotzen ditu.

Noiz arte izanen da denbora hain amaiezina?

      Bueltatuko ote zaigu haragia inoiz gorputzera?

Atzamarretan indarrik gabe, begiak

                                    lausoturik idatziz,

poema baldar eta tristeak igual bai, baina

              koldar leziorik ez diegu ondokoei utziko.