heriotzak ez duela oro bete,

ez dituela bere ke zurixkak

etxe honetako gela

zoko guztiak belztu,

baduela irribarrak non jolastu,

non bizi, non geratu,

non atseden hartu,

badagoela une bat

-une bat sikiera-

leihoa irekitzeko,

arimaren jeranioa izoztu gabe

etsipenak.

Lantzean behin

oso lantzean behin,

ez ditugu hiriaren hagin

zorrotzak ikusten.

Beraren ezpain moreei

darien lerde nazkagarri horri

likore garden eta atsegina

deritzogu alaiki, eta nahiko genuke

musu bana eman zezaten

gure begietan eta berriro ikusi,

ikusi ezpain itzel horiek

mirakulu berri bat burutzen:

hilik, aspalditik hilik

zetzan zakil ahantzia berpiztu

eta elur zurienetaraino igoarazi.

Lantzean behin,

beti lagun dugun oinaze zaharrak,

mahaira mamu artean eseri araziz

barre egiten digu bere txantxa zitalaz,

eta hainbeste janani mikatz

irentsi ondoren,

asto gorotzari ere deritzogu gozo.

Postre finegia guretzat maitasuna.