Biga bostetan Marengora

                                Baiona

                                21:15

                                18°C

                                43.490220, -1.473143

                                5-7, Pontrique

        Pontrique eta Tonneliers karriken arteko bidegurutzean gertatzen zait. Maiz, gurutze-gunean hartuko dudan norabideak baldintzatzen du gaualdiaren bilakaera.

        Gaurdaino nehork ez du leku horretan lokalizatu magnetismo berezirik, ez uren isurtze mugarik, ez topografikoki ezer bereizgarririk salbu hondakin eduki ontzi galkatu eta zaku muinoak, alta horra heltzeko manerak, umoreak, definituko du urratsak norantz luzatuko ditudan, eta ondorioz nola sartuko naizen etxera.

        Lanaren ondoko ateraldia aitzina doala, noizbait heldu gara Pontrique plazara. Badakit. Urratsa mantsotu zait, taldea balaztatuz, gelditu gabe. Ibilera aldatuz oinak mugimendu biribilagoan doazkit, aitzina haizatuak, zirkulu erdiak definituz, nagiki. Eskuak sakeletara eraman ditut, barna, kontzentrazioa errazteko. Ardura hobeki hartzen ditut erabakiak eskuak sakeletan emanik, gogo eta gorputz menbruak bildurik.

        Toki horretatik, perimetro mugatu batean izanki, aukera infiniturik gabe gutxienik hiru ditugu.

        Lehena, iparralderakoa da, nahiz ekialdetik iragan Patxa plazan gaindi, Marengora jotzeko, gogoz ezagutu ohiko ostatuetatik. Etxera akuilatua banintz, dela nekea, dela asperdura, dela eztabaida batetik libratzeko enbeia, erraza litzaidake. Lehen, urrunago ere pusatzen genuen, Bourgneufen barna; hango ostatuak desagertuz joan ber, ibilbiderik zintzoena bilakatu zaigu.

        Bigarren posibilitatea nuke hegoaldera egitea, Pannecaurantz, Cordeliersen gaindi, San Andres plazaraino heltzeko. Hasteko karrika zabalagoak dira hersturarik eta mugarik eragiten ez diotenak gorputzari. Bizkitartean, zirkuitu anitzez arriskutsuagoa da, luzeagoa baita, gazteagoa ere, ezagunez josia, atari bakoitzean kalakan gelditzearen beharra, korapilatzeko paradak. Hautu hau egitean, oraindik ez badakit ere segur, gauerdi gabe arraila gertatzeko eta mundua bost aldiz berregiteko bidean nintzateke.

        Hirugarrenik hor dut mendebaleko xendera itzaltsua, galbidea, gaueko giroarena, basagoa. Ene baitako ezinen kiskaltzeko beharra dudanean, astelehena bitartean memoria garbitzeko errezetarik hoberena da. Hor dira ostatu frantsesak: ezagunik gabekoak. Ihaurri dira neska, mutiko, atsoz eta perbertso zaharrez, epai nazakeen nehor gabe, eztabaidatan sartzeko aukera gutxi. Posibilitatea eskapatzeko. Ez da herririk salbatzeko, proiekturik defendatzeko, justifikaziorik emateko. Bakarrik nuke mojitoak jausteko lana, neska-mutiko gazteen atorra irekietan begiak lerratzera utziz. Sudurra tapaturik urrin garestienen nahasketa okaztagarri, izerdi eta alkohol baporeengatik, bat eginen nuke doinu gorgarritan kulunkatzen diren okela masa horiekin, ostatuaren lau kantoietan ezarri pantailetako partida mutuei so daudela, noiztenka lepo inguruan beso umel eranskor hotz bat jasanik. Ez hemengoa, ez hangoa, besteak bezalakoa. Gaindosira heldu arte, hastiatzen dudan axolagabekerian eta normalitatean urturik.

        Alabaina, hautu korneliar horiek taldetxoan negoziatzen ohi dira, neurturik eta elkartasunez.

        — Hala! Guk autoa hementxe dugu aparkatua. Nondik segituko duzu?

        Eskuak itsatsi zaizkit sakela zoletan.