Poesia kaiera
Macaroni
Patsy Southgateri
Voici la clématite ate zaharraren inguruan
zeina neronek landatu nuen, ureztatu, eta hiltzen utzi
hainbeste katurekin egin izan dudan bezalaxe, nahiz eta sans une claire-voie
eta bazirudien zimeldu zenean
uda osoa amildu zela, hostoak zimeltzean, eta lore
moreek azkenik usaintzeko gai izango bazina bezala biziraun zuten
on ne vit pas par l’essence seule, eskerrik asko
Patsy, belarragatik essence de vien eta ez banaiz
lo geratzen gauean etorriko naiz hari buruz mintzatzera
garai zahar haietaz zeinetan aitak arrosondoetara jaurtiki ninduen eta
bere arrosa-landareetatik dozena erdi bat hil ziren
tartar, tartar bizitza ederra da landareentzat
pentsatzen duzunean zer egin zuen Shelleyk gai horrekin eta nola
urte luzeren ondoren Mallarmek bere buruari errezitatu zion
kanaletik harago bakardade eta indar betean
zeure buruari galdetzen diozu ez ote nukeen telefonoa hartu beharko berriro
eta belarria belztu ez duzu uste? tira, itzuli zure nobelara, neskatxa! assez
zu eta Marisol, New Yorkeko Eskolako Grace Kelly eta
Maria Callas, nahiago nukeen aihenzuria hazi izan balitz
ez dakit zer gertatu zen, imajinatzen dut interesa galdu nuela, besterik ez
zeinak oraingo atzeraldiarekin erruz enpo sentiarazten nauen
eta gainera mutiko bat nintzen, orain ere nekez egin nazakete
gure nazioaren diru-arazoen erantzule, ez baitut ia
inoiz halakorik ikusi, baina zure bizitzako landarea
hildako landarea da, “mourir, c’est ainsi pousser”
Macaroni
to Patsy Southgate
Voici la clématite around the old door / which I planted, watered, and let die / as I have with so many cats, although sans une claire-voie / and it seemed that the whole summer dipped / when it withered, when the leaves did, and the purple / blossoms lingered as if you could smell them eventually // on ne vit pas par l’essence seule, thank you / Patsy, for the dope on essence de vie and if I’m not / asleep I’ll come tonight to talk about / the old days when my father knocked me into the rose-bed / thereby killing a half dozen of his prized rose plants / yak, yak it’s a wonderful life for_the plants // when you think of what Shelley did with such a theme / and long afterwards Mallarmd reciting it to himself / far across the channel in all that loneliness and stren’th / you wonder if I shouldn’t be back on the phone getting black ear / don’t you? well, back to your novel, wench! assez // you and Marisol, the Grace Kelly and Maria Callas / of the New York School, I do wish that clematis had growed / I don’t know what happened, I guess I just lost interest / which along with the current recession fills me with guilt / and besides I was a kid, as now I can hardly be made responsible / for the money troubles of our nation, almost never / having seen any, but the plant in your life // is the plant that died, “mourir, c’est ainsi pousser”