Poesia kaiera
Poesia kaiera
Frank O’Hara
itzulpena: Beñat Sarasola
2025, poesia
64 orrialde
978-84-19570-39-0
Frank O’Hara
1926-1966
 
 

 

James Deanentzat

 

Ongietorri egin iezadazu, nahi baduzu,

gorroto baten enbaxadore gisara

zeinak bere kausa dakien

eta bera akabatzearen

apeta ez dizun bekaizten.

 

Aktore gazte bategatik ari naiz bakea

erregutzen, jainkook. New Yorkeko

kale hutsetan bakarrik

halaxe naiz haren oin zikinak eta burua

eta aktorea hilik da.

 

Zure airezko horman kolpekatu

da, zure lainezan, zure

garaierarantz korrika eta

zure mahaitik kendu duzu

zeina egina baita, zeinen bidegabeki

guretzat! ez zuhaitzez, lainoz baino.

 

Bere zikinkeria bere buruaren modukoa

denaren gisara mintzo naiz, urguiluz

eta abiadaz eta zure adibide

izugarria sirenen mintzoa baino gertuago da,

zigorraren zain den espiritua

zure aintzatespen bakarra dena.

 

Bakea! Leial izatea arratoizko

hiri bati eta goibelaren bekaitza

maitatzea, ezkutuko abaildura baten

hitzontzi nahasiak

isilka su eztian

etsipenaren eta eskandaluaren hautematean

kemen ez-naturalaren aurrean. Beren ametsak

beraienak dira, diren gisara

trenbide-terminal handi bateko komunak

eta betazal oso txiki, oso lodi

bateko lentejuelak.

 

                                Niretzat hartzen

dut hau, eta hagin artean hartzen duzu

nire biziaren haria,

abusuz histutako eta eztainuzko haria,

entzungo duzu oraindik

nire barneko piztiak

nire malkozko betazalak ixteko indar hitsa

gordetzen duen bitartean, eta nire erraiak hortxe doaz

bakarrik utzi nauzun mundu horien guztien

pertsekuzio noblean, eta haietatik

minez distraitzea litzateke,

zure larritasunen armada deitzen duzun bitartean

zeina begietan eta belarrietan

milioi bat odol-itsasontzi ululari baita

heriotza aurreko istant horretan.

 

                                                       Eta

epai-gogoz inguratu zuten otzanak,

soraio zain azken ozarkeriari

bere kontra matxinatzeko

eta esklabo bihurtzeko, zinema-izar nahiak

eta bestelako gauza distiratsuak lupetzan,

lokatz artean beren adorazio hutsal

sits modukoan, kezka zekenen eta beraiek

ordaindutako eta zuk emandako

—ospitale batek andariak gordetzen dituen bezala—

begiramen geldien adorazio hutsalean.

Hauek al dira azken orduko zure santuak,

begiluze koipetsu hauek, sonanbulu gihartsuok,

eszenatoki hauek zeinari buruz ez den hitzik esan

behar bezain hutsalki, ondo estalitako leku pribatuetako

exhibizionistok, zilbor-zupatzaileok?

 

Egia al da zuek, jende goren horiek, euli

maitekorren artean ezagunak, gorroto

zenutela haren azal lodiaren mirari eta grazia?

Zuen argia bide zainduetatik

atxikitzeko!

zuen maitasunak

zaila behar du izan, harena latza zen moduan.

 

Oinazezko sudur-zuloek

listu burbuila argitsuzko abenidetan barna

arnasten dute kea nola haren

haragi freskoaren lurrina,

behin-behineko altxatzea,

manera doilorren eta txahal-ezpain meheen

minbizi-ondorengo zirrara,

ilun zuen guraizeen arduragabekerian.

 

Gizonek hobietatik egiten dute negar bizirik diren bitartean

eta orain hildako honen ahotsa naiz,

totelka, apur bat lurpean.

Onartzen dut

bere begi berde hitsen elikagaia,

zeinetan loreak haztea

eragotziko dudan, zuen loreak.

 

For James Dean

Welcome me, if you will, / as the ambassador of a hatred / who knows its cause / and does not envy you your whim / of ending him. // For a young actor I am begging / peace, gods. Alone / in the empty streets of New York / I am its dirty feet and head / and he is dead. // He has banged into your wall / of air, your hubris, racing / towards your heights and you / have cut him from your table / which is built, how unfairly / for us! not on trees, but on clouds. // I speak as one whose filth / is like his own, of pride / and speed and your terrible / example nearer than the sirens’ speech, / a spirit eager for the punishment / which is your only recognition. // Peace! to be true to a city / of rats and to love the envy / of the dreary, smudged mouthers / of an arcane dejection / smoldering quietly in the perception / of hopelessness and scandal / at unnatural vigor. Their dreams / are their own, as are the toilets / of a great railway terminal / and the sequins of a very small, / very fat eyelid. // I take this / for myself, and you take up / the thread of my life between your teeth, / tin thread and tarnished with abuse, / you still shall hear / as long as the beast in me maintains / its taciturn power to close my lids / in tears, and my loins move yet / in the ennobling pursuit of all the worlds / you have left me alone in, and would be / the dolorous distraction from, / while you summon your army of anguishes / which is a million hooting blood vessels / on the eyes and in the ears / at that instant before death. // And / the menials who surrounded him critically, / languorously waiting for a / final impertinence to rebel / and enslave him, starlets and other / glittering things in the hog-wallow, / lunging mireward in their inane / mothlike adoration of niggardly / cares and stagnant respects / paid themselves, you spared, / as a hospital preserves its orderlies. / Are these your latter-day saints, / these unctuous starers, muscular / somnambulists, these stages for which / no word’s been written hollow / enough, these exhibitionists in / well-veiled booths, these navel-suckers? // Is it true that you high ones, celebrated / among amorous flies, hated the / prodigy and invention of uis nerves? / To withhold your light / from painstaking paths! / your love / should be difficult, as his was hard. // Nostrils of pain down avenues / of luminous spit-globes breathe in / the fragrance of his innocent flesh / like smoke, the temporary lift, / the post-cancer excitement / of vile manners and veal-thin lips, / obscure in the carelessness of your scissors. // Men cry from the grave while they still live / and now I am this dead man’s voice, / stammering, a little in the earth. / I take up / the nourishment of his pale green eyes, / out of which I shall prevent / flowers from growing, your flowers.