Poesia kaiera
Poesia kaiera
Al Berto
itzulpena: Joxemari Sestorain
2018, poesia
64 orrialde
978-84-17051-11-2
Al Berto
1948
 
Poesia kaiera
Al Berto
itzulpena: Joxemari Sestorain
2018, poesia
64 orrialde
978-84-17051-11-2
aurkibidea

Aurkibidea

hitzaurrea

poema liburu baterako hitzaurrea

[hau guzia sentituz idazten dizut]

Amodioa lanbide

[oli, txapero ikusezina]

[gaztea zinen oraindik]

[txikitan iruditzen zitzaidan]

[marinel izan nahi zuen munduan ibili]

[batzuetan… esnatzen nintzen]

Filma zero kalean l.

[hiri batek mugitu behar du bizitzaren ilunkaran]

[mahai gainean etzana edo uzkurtuta idazten dut beti]

Neoizko kaiola

[noizbait itzuliko balitz gazte denbora]

Lisboako gaua autoerretratuarekin eta Ian Curtisen itzalarekin

Adiskideak

[ez da mugitzen deus ere paper gainean]

[Aldina Cardinale paseoan dabil barrez]

[diote grinak ezagutu zuela]

[loa joan zitzaion adinean aurrera egin ahala]

[inor gabeko egunak]

Hiesa

[piztiak ailegatu behar du zentzumenen eroaldian]

[gaur gauza xumeen eguna da]

[gorputzeko edo etxeko espazio urrian]

[jartzazu ahoa lurraren bular arrailduan]

Jean, Suqueteko arrantzalea

[amodiozko gauak laburrak eta beldurgarriak izan ziren]

[hiriaren erdian oihu bat]

Gaua sortu zen eguna Carlos Nogueiraren eskutik

Cesarinyren eta Geneten potret birakaria Lisboan

Nire lagunaren trikimailua kalean

Ezpal-kolpeak / Pedro Casqueiro

Andy Warholen gezurrezko erretratua

aztarnak

infernua

egunkarirako oharrak

lisboa (2)

[horra hondakinak]

deia

[karezko euri eslaian zehar buruak]

[egun batean goiz garbiak aztoratzen du]

[ikusten ditut argazkiak]

[oihalak zabalik animalia hilen gainean]

[gau purpuran etzana]

Van Goghek Theori eginiko azken gutuna

[berma zaitez horman]

[mozkortzen zinen]

Mezua

[eskuek sumatzen dute suaren arintasun gorria]

[tindatu behatzen eta sexuaren punta]

[eskueran dago errebolberra]

[Maite dut gaua]

Visitatione

idaztea

Autobiografia laburtua

hilarria

[esna nago]

Udazkeneko eskutitzak

Erosi: 9,50
Ebook: 3,12

Aurkibidea

hitzaurrea

poema liburu baterako hitzaurrea

[hau guzia sentituz idazten dizut]

Amodioa lanbide

[oli, txapero ikusezina]

[gaztea zinen oraindik]

[txikitan iruditzen zitzaidan]

[marinel izan nahi zuen munduan ibili]

[batzuetan… esnatzen nintzen]

Filma zero kalean l.

[hiri batek mugitu behar du bizitzaren ilunkaran]

[mahai gainean etzana edo uzkurtuta idazten dut beti]

Neoizko kaiola

[noizbait itzuliko balitz gazte denbora]

Lisboako gaua autoerretratuarekin eta Ian Curtisen itzalarekin

Adiskideak

[ez da mugitzen deus ere paper gainean]

[Aldina Cardinale paseoan dabil barrez]

[diote grinak ezagutu zuela]

[loa joan zitzaion adinean aurrera egin ahala]

[inor gabeko egunak]

Hiesa

[piztiak ailegatu behar du zentzumenen eroaldian]

[gaur gauza xumeen eguna da]

[gorputzeko edo etxeko espazio urrian]

[jartzazu ahoa lurraren bular arrailduan]

Jean, Suqueteko arrantzalea

[amodiozko gauak laburrak eta beldurgarriak izan ziren]

[hiriaren erdian oihu bat]

Gaua sortu zen eguna Carlos Nogueiraren eskutik

Cesarinyren eta Geneten potret birakaria Lisboan

Nire lagunaren trikimailua kalean

Ezpal-kolpeak / Pedro Casqueiro

Andy Warholen gezurrezko erretratua

aztarnak

infernua

egunkarirako oharrak

lisboa (2)

[horra hondakinak]

deia

[karezko euri eslaian zehar buruak]

[egun batean goiz garbiak aztoratzen du]

[ikusten ditut argazkiak]

[oihalak zabalik animalia hilen gainean]

[gau purpuran etzana]

Van Goghek Theori eginiko azken gutuna

[berma zaitez horman]

[mozkortzen zinen]

Mezua

[eskuek sumatzen dute suaren arintasun gorria]

[tindatu behatzen eta sexuaren punta]

[eskueran dago errebolberra]

[Maite dut gaua]

Visitatione

idaztea

Autobiografia laburtua

hilarria

[esna nago]

Udazkeneko eskutitzak

 

 

               (zatia)

 

bat-batean, hil-kutxa dardaratzen da. goratzen itzal bat eta sonanbulu dabil.

gelatik ateratzen da horman marraztutako atetik.

erabatekoa da isiltasuna.

hor dago oinazea, itsas-tortikak erretako ahoarena.

minak gainditzen zintuen. kristal bat mugitzen da urruneko hirien sufrean.

sumatzen zenuen zure eskua ate marraztua irekitzen.

beti bizi izan zara hirien erorkin, azalaren hondakin, lur emankorreko kordel fin, misterioetan…

 

beldur izateko behar gorria sumatzen zenuen, arnasa hartzen, oihartzunek, suek hartutako etxean. ondoko portuko aire jasangaitza hartzen zenuen.

 

hemen gaude, gela honetan, non iluna betiereko argia den. hemendik kanpora ez duzu inoiz itsasorik ikusi.

baina hau guzia beste noizbait gertatu zen, beste nonbait. eta zure ahoak hegal gazien kutsua uzten zuen nirean…

hodei laburrak. ilunabarra, ametsaren belar freskoan etzandako gorputz gainean. hondartzako harri gorrixketan zabaltzen zenuen grinaren gordelekua.

nekatu nintzen zu amesteaz. nekatu nintzen odolaz eta euriaz, bide gaizto horien oroipenaz.

naizen tokitik apenas ez den joan oraindik nire zati bat.

arima bermatzen dut itsasontziko gilan. uzten dut itsasaldien eta mintzoaren kulunkak eraman nazan.

gauak nabigatzen du azalean.

eta gordetzen zenuen aurpegia zapi zuri batean eta eskuei zorrotz begiratzen zenienean jainko baten beldur nintzen.

tamarindoen itzalean eserita geunden. ahots bat aditzen genuen

eta amesten ez.

gutako inork ez zekien ametsak edo heriotzak eramanen ote gintuen zorionaren porturen batera.

 

ez naiz oroitzen hurrena zer gertatu zen.

gauak isiltasun irristakorrari uzten zion bere baitan barneratzen.

gogora etorri zitzaidan ailegatu zinen hegoaldeko portu handia, zoriontsu izan zinela zenioen lekua.

erortzen hasi ziren orduak elkar-gainka, berdinak, isilak, malenkoniatsuak.

berriz alde eginen dudala esaten dizudanean, galdetzen didazu: zergatik hil?

 

elkarren kontrako norabideetan gabiltza. noraezean gabiltza

hirian.

sukarrak suntsitzen gaitu.

badira Indiak deskubritzeko, gure hondamendien gauaren

sekretuan.

argiantz eta zalantzen eremuan gabiltza —non mintzoak ez baitu ñir-ñir egiten eta hitzak suhautsezkoak diren.

 

zure esku gainean gorputz baten, edo itsasontzi baten itzala. bidaia luzeen isiltasuna. eta isiltasunaren erdian ahotsaren ideia bat, oroimenari itsatsitako ilunpea.

 

orduan ohartu nintzen zure heriotzatik haratago bizi nintzela, ito beharrean. baina iragana ez da ametsa baizen. txantxa bat, klepsidra matxuratuekin eta odol pittin batekin.

ez du merezi triste egotea.

historia guziak, heriotza guziak itzaltzen dira.

 

itsasontzi batek kliska egiten du logelako errezeletan.

beltza da zeruertza. eguneko argia bukatu da bat-batean.

argitsu eta ito, eskuez ukitzen zaitut, egiazkoak eta errealak ez diren eskuak —bizi garen tokian baitago denbora guzia, agian. nahiz eta jakin toki horretan ez dela inoiz denborarik izan.

 

De repente, o caixão estremece. Uma sombra levanta-se e caminha, sonâmbula. Sai do quarto pela porta desenhada na parede. / O silêncio é definitivo. / Eis o sofrimento da boca queimada pelo sarro oceânico. / A dor invadia-te. Um cristal flutua no enxofre de remotas cidades. // Sentias a tua mão abrir a porta desenhada. / Sempre viveste entre resíduos de cidades, ruínas da pele, finos cordéis de terra fértil, mistérios // Sentias uma feroz necessidade de ter medo, e pela casa atravessada de ecos, de lumes, respiravas. Respiravas o ar insalubre do próximo porto. // Permanecemos aqui, neste quarto, onde a escuridão é eterna claridade. Fora deste lugar nunca viste o mar. / Mas tudo isto se passou noutro tempo, noutro lugar. E a tua boca deixava na minha um travo de asas salgadas... / Breves nuvens. O entardecer sobre o corpo estendido na erva fresca do sonho. Abrias nas pedras fulvas da praia um sítio para esconder a paixão. / Cansei-me de te sonhar. Cansei-me do sangue e da chuva, da memória dessas rotas difíceis. / Donde te escrevo apenas uma parte de mim ainda não partiu. / Encosto a alma à quilha do navio. Deixo-me ir no vaivém das marés, e da fala. // A noite singra a pele. / E tu escondias a cara num pano branco e quando fitavas as mãos eu sentia medo de um deus. / Estávamos sentados à sombra dos tamarindos. Ouvíamos uma voz e não sonhávamos. / Nenhum de nós sabia se o sonho, ou a morte, nos conduziria a algum porto de felicidade. // Não me lembro o que aconteceu a seguir. / A noite deixava-se habitar por um silêncio escorregadio. / Veio-me então ao pensamento o grande porto do sul onde aportaras e dizias ter sido feliz. / As horas começaram a cair umas sobre as outras, iguais, sem frémito, melancólicas. / Quando te digo que vou de novo partir, perguntas-me: morre-se porquê? // Caminhamos em direcções opostas. Caminhamos sem destino pela cidade. / A febre aniquila-nos. / Existem índias por descobrir, no segredo da noite dos nossos desastres. / Caminhamos neste espaço de penumbras e de incertezas — onde a fala já não cintila e as palavras são de cinza. // Sobre as tuas mãos a sombra de um corpo, ou de um navio. O silêncio das viagens cumpridas. E no meio deste silêncio uma ideia de voz, uma treva agarrada à memória. / Foi então que dei por mim a existir para lá da tua morte, como se asfixiasse. Mas o passado não é senão um sonho. Uma brincadeira com clepsidras avariadas e algum sangue. / Não vale a pena estar triste. / Todas as histórias, todas as mortes, acabam por se apagar. // Um barco tremeluz nas cortinas do quarto. / O horizonte é negro. A luz do dia extinguiu-se subitamente. / As mãos com que te toco, luminoso afogado, não são verdadeiras nem reais — porque o tempo todo talvez esteja onde existimos. Embora saibamos que nesse lugar nunca houve tempo nenhum.