Poesia kaiera
Aurkibidea
Aurkibidea
Udazkeneko gela
Pertsianak, ez erabat itxia,
lurrera erori nahi ez duen ikara bat bezala,
ez gaitu haizetik bereizten. Begira, ireki dira
hogeita hamazazpi horizonte zuzen eta fin,
baina bihotzak ahantzi ditu. Nostalgiarik gabe
hiltzen zaigu argia, ezti kolorekoa
lehen, eta orain sagar lurrinekoa.
Zein geldoa mundua, zein geldoa mundua, zein geldoa
azkar doazen orduekiko
mina. Esan, gela hau
oroituko duzu?
“Asko maite dut.
Langile ahots haiek. —Zer dira?”.
Igeltseroak:
etxe bat falta da sailean.
“Kantuan aritzen dira,
eta gaur ez ditut entzuten. Oihu, barre egiten dute,
eta gaur arraroa zait haien isiltasuna”.
Zein geldoak
ahotsen hosto gorriak, zein lausoak
gu estaltzera datozenean. Lokartuak,
nire musuen hostoek estaltzen dituzte
zure gorputzaren babeslekuak, eta udako
hosto gailenak ahazten dituzun bitartean, egun
ireki eta musurik gabeak, hondoenean
gogoratzen du gorputzak: oraindik
azala duzu erdia eguzki, erdia ilargiarena.
Cambra de la tardor
La persiana, no del tot tancada, com / un esglai que es reté de caure a terra, / no ens separa de l’aire. Mira, s’obren / trenta-set horitzons rectes i prims, / però el cor els oblida. Sense enyor / se’ns va morint la llum, que era color / de mel, i ara és color d’olor de poma. / Que lent el món, que lent el món, que lenta / la pena per les hores que se’n van / de pressa. Digues, te’n recordaràs / d’aquesta cambra? / “Me l’estimo molt. / Aquelles veus d’obrers –Què són?”. / Paletes: / manca una casa a la mançana. / “Canten, / i avui no els sento. Criden, riuen, / i avui que callen em fa estrany”. / Que lentes / les fulles roges de les veus, que incertes / quan vénen a colgar-nos. Adormides, / les fulles dels meus besos van colgant / els recers del teu cos, i mentre oblides / les fulles altes de l’estiu, els dies / oberts i sense besos, ben al fons / el cos recorda: encara / tens la pell mig del sol, mig de la lluna.