Andres Basterrak Kubatik

Edadeak aurrera egin ahala

iragan puskak aletu beharra:

bertsio bat atontzeari eman,

norberaren kondaira kiribildu,

tristezia erritoak ospatu,

bizimodua zuritu erritoz

eta mitoz erlijio bat sortu

jainko ahalguztidun bakartzat: ni.

Begira mutiko mukizu hori,

tendrezia eta sukar niniak

meza zaharreko biktima berri.

Horra, historiaren liturgia alde,

iraultza nahi zuen, garaiak aldiz

beste norabait ari ziren

laster, laster eta laster. Balizko

Baiona heretikoren batean

santutegi pribatuak eraiki

hautsez, zilarrez eta odolez.

Nola argiari itzalak kuku,

gaizkia gurtu zuen etxe hartan

eta betiko zitzaion esklabo

kale-kantoi zoldazu horietan barna;

buruz ikasi hitz magikoekin

odolaren mintzoa ponpatu zuen

amodiozko salmoak abes zitzan

lehenbizikoz. Iturria gur-gur,

amets bide. Plaza bukolikoa.

Haurren jolas krudeletan ikasi

zuen bakardadearen kondaira

eta bizigintzan oztopatu zen

vouyerismoaren apaiz bihurtuz.

(behatzea bizitzea da ere)

Mina eta haren nor-nori-norkak

dakarzkio gogora dorre horrek;

arbola ospelaren pean pastela

ari da jaten, marrubi eta aratz

mundua gertatzeke bailegoen;

arima bila abiatu ziren

mozkor espedizio erratuak

Onassis taberna zulo hartatik;

andre horail bat datorren aldiro

espaloiz aldatzeko liturgia,

gaztaroko zazpigarren neguan

txertatu zioten udazken ilun

eta gorriegi baten ondoren;

izua uxatzeko bere artean

komekatzeko usadioa garai

saminen arrasto leratsua da;

mugarri itzel horretan melodrama

kalakaritik malenkoniarako

iraulketa epela goresten du.

Oroimenaren omenean hoska

hara sustraiak! oihu lizun gisa.

Edadeak aurrera egin ahala

iragan puskak aletu beharra.

Ailitz oroimenaren garra itzal!

Ailitz sustraien izerdia lehor!

Ailitz Baiona zaharra Habana!

Bizi nadin, ni barik, bidenabar

bidaiari ateo baten gisa,

bizitzea bera aski bailitzen,

denborarik gabe, leku soil-soilik.

Nondik ez, papaia urrina baizik

w2000