Errealitate arruntenean finkatua izanak on besterik ez dakarkio Itxaro Bordaren poemagintzari: gas malko-eragileen artean egiten du maitearen galde, eta betiereko lelo erretorikoa izan zitekeena egunerokotasun gordinean kokatzen baldin badigu eztitasunak eta bortizkeriak elkar elikatzen duten plastizitate dramatiko batean, ber gisaz gaitu «gure kaleko» topiko zatekeen horretatik ateratzen oihu ez-ofizial horren urduriaz, bere baitakoa soilik den garrasiaren aldarriaz. Bi plano hauen kontrasteak eta soseguz ezin uztartuak sortzen dute poesia honen durduzatzeko ahalmena, bakardadea eta urruntasuna nagusi ageri dituen lirika urratu batean. Alabaina, ez dago kexamendu errazik edo malko merkerik, halako distantzia zuhur bat gordetzen baitu beti Bordak, ironia mehe bezain sarkorrez, errealismotik sinbolismo berezi batera daraman ibilbidean.

Euskararen gozoa eta aberatsa dastatzen ahal dugu poeta honen lanetan, baina bere eredu poetiko propioa eraikitzen saiatzen denez, klitxe klasikoetatik urrundua da eta ahozko hizkeraren maileguei uko egin gabekoa, lengoaia guztiz adierazkor eta zuzenean idazten du. Poesia librea, kopla, zortzikoa, prosa poetikoa... molde guztiak landu ditu malgutasun handiz, baina harrigarrizko maisutasuna erakutsi izan du beti bertsokera berriak sortzeko eta estuenean ere zehatz jarduteko, errimaren aberatsa erritmoaren zentzu handi batekin horni tzen duela.