ametsak nireak. Urteen zalapartan

orok galdu zuen

niretasunaren poza.

Ez ote nuen aski neure buruarekin

besteengatik arduratzeko?

Nire ez zen edozein bide batetan

sartu nintzen.

Denok ahaztu zintuztedan

oroimena huts

gauaren mugan eseri nintzenean.

Non gaudenezko gabe gabiltza-eta.

Errukiz eta isekaz ikusten nituen

handik ametsak, anaiak

lurra, gaztaroaren zoroaldiko

urruntasunetan lausoturik.

Lagunduko ezin badut

zertako gelditu inor entzutera?

Gauden bakean zentzunik ez duenari

erantzun eske joan barik.

Pipa honi kea dario

zergatikorik batere gabe.

Galdetu baino hobe itzali

edo trankil-trankil erre...

Ez ote da gehiegi

norbera zaintzea?

Goizaldean egunaren leihoa

edegirik, itzartu naizenean

hotzak gogor nengoen.

Ez dut oinazearen ibaia sentitzen

nire lurraren samin errerik

ez nire anaien goserik.

Baina badirudi mespreziatzen nauela

izadi osoak. Badirudi

oroimena baino

hutsagoa dudala bihotza,

ez dakitela nora joan oinok.

Badirudi galdu egin naizela

eta ez nindoan inora.

Baina atzera abiatuko naiz

gaztetako bihotzaren bila:

nire lurra, nire anaiak

nire ametsak.

Eta egia da erantzunik ez dudala,

beharbada egon ez baitago.

Baina nire poesian galdezka daude

berriro nire ametsak

nire anaiak, nire lurra.