Gela -

burua Krutxioni-ren infernuan.

Oroit -

leiho honen ostean

lehen aldiz

nik, urduri, zure eskuak laztandu nituen.

Eta hemen zaude egun jarria

bihotza burdinazko.

Oraino egunargia da

bota eginen nauzu

menturaz erasiatuta.

Gelaurreko lausoan mangan ezin sarturik

ikarak hautsitako eskua.

Lasterka eginen dut alde

kalean botako dut gorputza.

Basati,

zoroak hartuko nau

etsipenak sustatua.

Ez da horren beharrik,

laztana,

gozoa,

emaiogun adioa orain bertan.

Dena dela

ene maitea -

zamarik astunena

daukazu buru gainean zintzilik

alferrik inora ihes egitea.

Utz iezadazu azken karraxian oihukatzen

arrenkura minduen garratza.

Lanek hiltzen badute zezena,

joan eginen da,

ur hotzetan luzatuko da.

Niretzat

ez dago itsasorik

ez bada zure maitasuna,

eta zure maitasunari ez diozu atsedena eskatuko

negarretan ere.

Elefante unatuak patxada nahi badu

tzar bat bezala etzanen da su harturiko hondarrean.

Niretzat

ez dago eguzkirik

ez bada zure maitasuna

eta nik ez dakit non zauden eta norekin.

Poeta honela hilduratzen baduzu

berak

diru eta ospe truke aldatuko du maitea

eta niretzat

ez zait alaia ezkilots bat bera ere,

ez bada zure izen maitearen dilinda.

Eta ez dut burua botako eskailera zulotik

eta ez dut hartuko pozoina

eta ez dut menaka zapalduko burezurraren kontra.

Nire gainean

ez du botererik ezein aiztoren ahoak

ez bada zure behakoak.

Bihar ahantzi eginen duzu

koroatu egiten zintudala

loretan erre nuela arima

eta egun zoroen ihauteriek

inarrosiko dituzte nire liburuen orriak.

Edo nire hitzon orbelak

geldiaraziko zaitu

arnasa larrituta?

Utz iezadazu bederenik

nire azken mattetasuna oinpeko zabal diezaiodan

badoan zure urratsari.

1916ko maiatzak 26

Petrograd