zerebro belakatuen ametsa,

morroi gizendua,

ohatze krakosoetara ohitua,

dizuet minduko

dizuet kitzikatuko

nire bihotzaren zapi odolduaz

isekatzez ok egiteraino ausart eta garratz.

Ez dut ile urdin bat bera ere ariman

ez xamurtasun senilik nire adinean.

Ahots honen ederrak mundua gortzen duela

banator, eder eta harro,

neure hogeitabigarrenean.

Zuek minberok!

Bioloien gainean eratzaten duzue maitasuna.

Zabarrek tinbalen gainean eratzaten dute.

Baina zuek ezin duzue, nik bezala,

barnez kanpora egin ezpain huts izateraino!

Zatoz ikastera,

aingeruen elkarteko funtzionari zintzo hori,

zeure batista berria jantzirik.

Eta zu, ezpainei lasai eragiten diezuna

sukaldari batek errezeta liburuko orriei bezala.

Nahi baduzue

haragi hutsa izanen naiz,

edo bestela, eguraldia bezain aldakor,

nahi baduzue

ezin xamurragoa izanen naiz:

gizonezkoa ez baina hodei prakadun bat!

Nik ez dut sinesten Niza lilitsurik dagoenik.

Nik, loriatuko ditut orain eta beti

ospitaleko oheak beste akituriko gizonak

eta errefrau bat adina erabilitako andrak.

Gertatua da

benetan, Odesan.

«Lauretan itzuliko naiz» esan zuen Mariak.

Zortziak.

Bederatziak.

Hamarrak.

Eta hona non arratsaldeak,

geldo,

abendukor,

leihoak utzi dituen

gauaren izuan murgiltzeko.

Nire bizkar makurraren atzean irri eta irrintzi

kandelek.

Nork ezagutu ni orduan:

intziri eta imintzioka dabilen

gihar meta

erraldoia.

Zer nahi ote du halako meta batek?

Baina meta horrek gauza asko nahi duela!

Honentzat ez baita garrantzizkoa

brontzezkoa izatea,

burdina hotza izatea bihotza.

Gauez altzoren batean

gorde nahi luke

kanpai hotsa,

emezale.

Eta hona ni hemen

erraldoi

bitan tolestua leihoan,

beira kopetarekin gorituz.

Helduko ote da maitasuna?

Eta nolako maitasuna

handia ala ñimiñoa?

Nola izanen da handia halako gorputz batean?

Txipia izanen da dudarik gabe,

manukorra, maitasuño bat.

Autoen klaxonek jauzi eragiten diote.

Zoratu egiten du zaldi-tranbiaren txirrinak.

Eta orain berriro

aurpegia emanik

euriaren musu baztangatuan,

zain nago

hiriaren marruma harroak zipriztindua.

Eta gauerdiak, lepogile,

labana eskuan,

harrapatu

egin nau.

Hamabigarren ordua erori da

kondenatuaren buru zintzurtua bezala.

Beiretan, euriaren tanta grisek

aho batez egiten dute oihu

keinuak pilatuz

Pariseko Notre Dameko kimerak

zaunka ari balira bezala.

Madarikatua!

Beraz, ez duzu aski oraino?

Oihuek ahoa urratu behar didate.

Adi jarri naiz:

isilik,

eria ohetik bezala,

zain bat saltatu da.

Eta hona non

lehenik pauso bat eman duen

poliki oso,

gero lasterkan abiatu da,

urduri,

latz.

Orain beste bi bildu zaizkio

kalaska bizian doaz.

Beheko solairuan sabaia lehertu da.

Zainak

handi

txipi

hamaika!

trostan doaz haserre

eta bertatiko batean

zangoak moztuak dituzte!

Eta gauak gainez egiten du gelan

eta begi dorpetuak ezin du besterik.

Ateek zapart egin dute

hotela

hortz-karraska ari balitz bezala.

Sartu zara

«To!» bat bezain zakar.

Eta zure eskunarruen orkatza lazturatuz

esan duzu:

«Badakizu

ezkondu egiten naiz»

Ederto, ezkon zaitez.

Hainbat okerrago.

Jakinen dut gainditzen.

Beha zeinen lasai nagoen!

Hildako baten

pultsua dut.

Oroit zaitez!

Esaten zenuen:

«Jack London,

dirua,

maitasuna,

pasioa».

Nik, gauza bat besterik ez nuen ikusten:

Gioconda bat zinen zu

lapurtu beharrekoa!

Eta lapurtu egin zaituzte.

Berriro maitemindurik lehian sartuko naiz

bekaineko uztaia garrez argiturik.

Eta zer!

Erre egin den etxean ere,

alderraiak bizi izan dira inoiz!

Trufatzen zara?

«Zuk gutiago daukazu zorotasun harribitxitan

eskaleak sosetan baino»

Oroit zaitez

Pompeia suntsitua izan zen

Vesubio okitu zenean.

E!

Jaunok!

Sakrilejio

krimen

eta sarraski zaleok!

Ikusi al duzue

izan litekeen gauzarik izugarriena:

nire aurpegi hau

guztiz

lasai

nagoenean?

Eta nabari dut

«ni»

txipiegia dela niretzako.

Norbaitek ihes egin nahi du zoro nigandik.

Bai esan?

Nor da?

Ama?

Ama!

Zure semea ederki gaixorik dago!

Ama!

Bihotzeko su bat du.

Esaiezu arrebei, Liuda eta Oliari,

ez dakiela nora jo.

Hitz bakoitzak,

aho erraustu horretatik bokerrean botzen duen

zozokeriarik arinenak ere

prostituta biluzi batek

putetxe sututik bezala egiten dio ihes.

Jendea usnaka dabil

errautsa aditzen du!

Eta datozen horiek!

Zelako distira!

Kaskodunak!

- Ez, ez botatzar horiekin!

Esaiezue suhiltzaileei:

bihotz sutuan laztanez bakarrik sartzen ahal da.

Nik neuk.

Begiak bete malkoetarik kanpora eginen dut.

Utz iezadazue indar egiten.

Kanpora! Kanpora! Kanpora! Kanpora!

Dena suntsitu da.

Ezin duk jauzi egin bihotzetik!

Aurpegi kiskalian

ezpainen zaurian

musu erraustu batek egin nahi izan du ihes.

Ama!

Ezin dut kantatu:

bihotzaren kaperan su hartu du atrilak.

Hitz eta zenbakien errainu beztuak

irteten dira burutik

haurrek ihes egiten duten bezala

etxe sutu batetik.

Izu berak

jaso zituen

zeruari heldu nahirik

Lusitaniako besoak garretan.

Sutondo goxoko

jende ikaratiengana iritsi nahi du

oskorri ehunbegiak kaitik.

Azken marru neurea,

hik behintzat

zula itzak mendeak sutan nagoela.

Ez naiz handien pareko.

Baina orain artean sorturiko guztiari

nire «nihil»a ezartzen diot.

Ez naiz inoiz

irakurzalea izan.

Liburuak?

Zer, liburuak!

Inoiz uste izan nuen

liburuak honela egiten zirela:

bazetorren poeta,

ahoa ahozabaldu

eta bapateko, etorri handiko zozo,

kantari hasten zen.

Eta kito!

Benetan,

kantua datorkizun baino lehen

luze ibili behar da, zangoak joan-jinetan egosi,

bihotzaren istilan xapalaka ari zaizula

irudimenaren sardinzahar inozoa.

Irakiten jartzen den bitartean,

puntuari kirrinkaraziz

halako amodio eta erresinola saltsa bat,

karrika uzkurtu egiten da, mihinik ezaz:

ez du zerekin oihukatu zerekin hitz egin.

Berriro jasotzen ditugu harro

gure hirien Babel dorre tenteak,

baina jainkoak

sakabanatu egiten ditu herriak kanpañetan

hizkuntzak nahasiz.

Karrikak isilik pairatzen du bere mindura.

Oihu bat, zutunik eztarrian.

Taxi basituak eta kalesa hezurtsuak

hartzitu egiten dira, eztarrian trebes baztertuak.

Hiriaren bularra osoro oinkatzen dute,

tisia baino lauago.

Hiriak bidea trabatu du ilunpeaz.

Eta,

hala ere,

jendetza plazan tustatu duenean

eztarria larritzen zion elizataria goitiko boteaz

pentsatzen ahal zen

goiaingeruen koruak lagundua,

jainkoak, ebatsia, mendeku hartzen zuela!

Baina karrika kokoriko jarri da eta oihu egin du:

«Bazkaritara!»

Krupptarrek, handiek eta txipiek,

bekozko mehatxugile bat marrazten dute

hiriaren mozorroan

eta ahoan

hitz hilen gorpuñoak usteltzen dira;

bi besterik ez dira bizi eta hazi:

«putakumea»

eta bestea,

uste dut, «babarrunak».

Negarrek eta hasperenek beratuak

poetek ihes egiten diote karrikari ileak laztuta:

«Nola kanta ote liteke bi hitz hauekin

neskatoa,

maitasuna,

eta ihinzpeko lilia?»

Eta poeten atzean

hona hemen karrikako jendea milaka,

ikasleak,

prostitutak,

ugazabak.

Jaunok!

Geldi hemen!

Zuek ez zarete alprojak

ez daukazue, beraz, zer eskean ibili.

Guk, kementsuok,

sazhen biko pausohandiok,

ez ditugu entzun behar, txikitu baizik,

zera horiek,

biko ohe guztietan atxikitako

kapar zurrupari horiek!

«Lagun iezaguzue!»

Edo bestela himno bat

edo oratorio eder bat erregutu!

Geu gara himno kartsuena sortu dugunak:

lantegien eta bulegoen durundioa.

Zertarako behar dut nik Faust

sorginkeriazko pindarretan

Mefistorekin lerraka zeruko parketean!

Ikasia naiz

nire zapaten iltze bakar bat

Goetheren irudimen guztia baino mingarriagoa dela.

Nik,

ezpain urrezko honek,

izpiritua berritu

eta gorputza bataiatu

egiten duen berbajabe honek,

nik, diotsuet:

bizi-errauts mentsenak ere

egin eta egiten ahal dudan guztiak baino

balio handiagoa du.

Entzun

egungo Zaratustraren sermoia

ikaran auhenka

bere orru ezpainekin!

Gu,

gaizki itzarritako izara aurpegidunok,

ezpainak dilindan kinkenio bat bezala

urreak eta lohiak izurritea zauriz estaltzen duten

legendegi-hiriko galerianook,

gu

itsasoek eta eguzkiek batera bainatzen duten

Veneziako argitasun guztia baino garbiagoak gara.

Zer ajola zait

Homero eta Ovidi baitan

ez bada ageri gure antzekorik,

kedarrak bikorreztaturik!

Badakit eguzkia zurbildu eginen litzatekeela

gure bihotzeko urre pipitak ikusiko balitu.

Zainak eta giharrak otoitzak baino azkarragoak dira.

Guri ote dagokigu bada denbora honi otoi egitea?

Guk,

gutako bakoitzak,

geure bostekoan dauzkagu

munduaren transmisio hedeak!

Horra zergatik igan nintzen

Peterburg, Mosku, Odesa eta Kieveko

anfiteatroen Golgotara.

Eta ez zen egon

oihu egin ez zuenik:

«Gurutzefika,

gurutzefika ezazue!»

Baina niretzako,

zuek, jendea,

baita iraindu egin nauzuenok ere,

ezer baino maiteagoak eta hurkoagoak zatzaizkidate.

Ikusi duzue

nola milikatzen duen zakurrak jo egiten dion eskua?

Nik,

egungo gizakiek iraindua

ipuin luze

eta gordin bat bezala,

ikusten dut denboraren mendien gainetik datorrena

eta inork ikusten ez duena.

Gizakien behako laburregia iristen ez den hartan,

samalda gosetuen gidari,

iraultzaren arantzek koroatua,

badator

mila bederatziehun eta hamazazpigarren urtea.

Eta ni haren profeta naiz zuen artean

oinazea dagoen lekuan nago,

malko uhin tanta bakoitzean

gurutzefikatu naiz.

Ezin da jadanik ezer barkatu.

Kauterizatu ditut xamurtasuna hazitzen zuten arimak.

Eta gogorragoa da

milaka mila Bastille hartzea baino!

Eta

bere etorrera gaztigatzen duelarik

matxinaden zalapartan,

salbatzailearen aitzinera joanen zarete,

eta zuentzat, nik

arima erauziko dut

oinkatu eginen dut handiago egiteko,

eta, odoletan, banderatzat emanen dizuet.

Nondik datoz

argitasun alai honen aitzinean

jasotako ukabil zikin horiek?

Badator

zoroetxeen ideia.

Etsipenaren gortinak bota zenizkidan burura.

Eta

korazatu baten naufragioan

itolarriari ihes egiten zaion bezala

eskotila irekien

begi zabalduan barrena,

halaxe sortu da Burliuk

eldarnio batean

bere begi

karraxiraino urratutik.

Odoldu ere egiten dituen betazal malkotsuetarik

sortu da

eta zutiturik,

badator

halako gizon puskari sinestezineko eztitasunez,

eta dio:

«Zoragarria!»

Zoragarria da

arima atorra hori batean bildua eramatea

behakoetarik begiratzeko!

Zoragarria da,

urkabearen haginetan zaudela,

oihu egitea

«Har ezazue Van Guten kakaua!»

Bengalen garrez

itsutzen gaituen segundu hau

nik ez nuke aldatuko munduko ezerengatik,

ez, ezta...

Baina zigarroen kean

Severianinen aurpegi trenpatua

likorerako godaleta bezala luzatu da.

Nolaz ausartzen zara zeure burua poeta egiten

eta galeper motel baten antzera kalakari hasten?

Egun

eskuburdina batekin

hautsi behar da munduaren burezurra.

Zuek

ideia bat baino ez duzuenok estetikatzat

«Ongi egiten ote dut dantzan?»

ikustazue nola jolasten naizen

ni, plazako makro

eta kartazale hau.

Zuengandik urrun,

maitale belaxkak,

mendeak

malkoz ito behar duzuenongandik

urrun joanen naiz

eguzkia monokulo gisa begi erditxian paratua.

Sinestezineko apain

joanen naiz mundu korri

liluratuz eta zoratuz

eta aitzinetik

katean lotua gonatxakur eramanen dut

lepotik Napoleon.

Lur guztia etzanen zait emakume bat bezala

mamiak ikaran emateko egarriz,

gauza guztiak bizituko dira

eta bere ezpainek

xuxurlatuko dute:

«Harroputza, harroputza, harroputza!»

Bapatean

hodeiek

eta laino guztiek

zurrunbilo bortitz bat sortu dute zeruan

langile zuriak sakabanatuko balira bezala

greba basati bat deiturik zeruaren kontra.

Trumoi zakar batek jo du hodeiaren gibelean

bere sudur erraldoiak zintzatu ditu,

eta une batean zeruaren muturra okertu egin da

burdinazko Bismarck baten zeinu gogorrarekin.

Eta norbaitek,

hodei loturetan zabu eginik

kafetegi baterantz luzatu ditu besoak

itxuraz eme,

xamur oso,

baina baita kanoi bat sutzen den bezala ere.

Uste duzue

eguzkia dela, xamurtasunez,

kafetegiaren masaila laztantzen duena?

Ez, Galiffet jenerala da ostera,

matxinoak fusilatzera etorria.

Zuek, alderraiok, atera itzazue eskuak sakeletarik,

har harri bat, bonba bat, labana bat,

eta eskurik ez duenak

ekin diezaiola buruka!

Zatozte gosetuok,

izerdituok,

morroituok,

kukusoek eta zikinak lizunduok!

Zatozte!

Astelehenak eta astearteak

odolez jai margotuko ditugu!

Gure labanen pean

lurrak ez ditzala ahantz

zapaldu nahi izan dituenak!

Rotschildek gozaturiko

amorantea bezalako

lur gizen horrek!

Has dadila banderen olorrua tiroketaren sukarrean,

eta festa izena merezi duten festetan

egin ohi denez

urka itzazue, argi enborrok,

hesteak agerian eta odoletan, merkatarien gorputzak.

Biraoka,

otoizka,

labanka,

beti gorago

inori saihetsean

haginka egiteko.

Zeruan, Marseillaise bezain gorri,

ilunabarrak dardar batean hil behar zuen.

Zorakeria hutsa!

Ez da ezer gertatuko.

Gaua etorriko da

eta ahamen batean

irentsiko du dena.

Ikustazue,

zeruak Judasena egiten du berriro,

traizioak zipriztinduriko eskubete izar.

Gautu du.

Mamai Kanek bezala ospatzen du,

ipurdia hiriaren gainean jarria.

Gure begiok ez dute inoiz zulatuko

Azef traidorea baino beltzagoko gau hau.

Laztua, taberna zokondoetan kukutua,

ardoz ihintzatzen ditut arima eta zamaua

eta ikusten ditut

begi borobil bi bazterrean,

nire bihotzean amabirjinak landatu dituen begiak.

Zertarako opa koroa arrunt eta margotu hori

ostatuko mozkor buila honi!

Ez duzu ikusten berriro ere

Barrabas nahiago dutela

Golgotan laidoztua baino?

Menturaz hala behar eta,

nire aurpegi honek ez du ezer berezirik

gizakorta honetan.

Benetan,

neu nauzu menturaz

zure haurretan

ederrena.

Emaiezu

alaitasunean eta denboraren heriotza arinean

lizuntzen direnoi

hazi behar duten haurrak

lehen bait lehen datozela

mutikoak aita

eta neskatoak haurdun.

Eta egizu jaio berriok haz daitezen

aztien jakinduriaz ileurdin,

eta etorriko zaizkizu

haurrak bataiatzera

nire bertsoen izenean.

Ni, mekanika eta Ingalaterra laudatzen ditudan hau,

zer naiz bada

hamahirugarren apostolua besterik

ebanjeliorik arruntenean.

Eta nire ahotsak

orru egiten duenean zakar

orduz ordu

egun osoan

menturaz Jesukristok

adituko du

nire arimako oroibelarren usaina.

Ireki, Maria!

Aski dut karrikez!

Ez duzu nahi?

Itxaron behar al duzu

nire masailok zulotan zimeldu arte?

Denek dastatua,

moteldua,

itzuliko naiz

eta hortzik gabeko murmurio batean esanen dizut

egun ni

«guztiz ondratu natorrela».

Maria,

beha ezazu,

konkortzen hasia nago.

Karriketan

jendeak bere lau solairutako masailen gantza

zilokatzen du

berrogei urtetako ibiliak higaturiko

begitxoak ateratzeko,

eta barre egiten dute

berriro ere hortz artean daramadalako

-berriro!-

atzoko laztan baten papurra.

Euriak malkoztatu ditu espaloiak

putzuek larrituriko lapur batek bezala,

blai, milikatzen du

pabeek hildako karriken gorpua,

eta betile urdinen gainetik

-bai!

izotz-kandelen betile urdinen gainetik

negarra darie begiei

-bai!

ur-hodien begi apalei.

Oinezko guztiak xurgatu ditu euriaren muturrak,

hainbat atleta lodi erakusten dituzten kotxeetan

jendeak zapart egin behar du

janariz lehertuta

eta zirrikituetarik koipea ixurtzen da

autoetarik ibaika datoz olarruan

ogi milikatua

eta almondrogilo hondakin lizun bat.

Maria!

Nola sarrarazi

gantzaz zipozturiko belarri horietan

hitz gozo bat?

Txoria

kantutik bizi da

kantari

goseak eta ozen,

baina ni gizaki bat baino ez naiz, Maria,

besterik ez,

Presnaia auzoaren esku zikinetan

gau tisiko batek tustatua.

Maria, ikusi duzu nola nagoen?

Utz iezadazu sartzen, Maria!

Atzamar gogortuotan itoko dut

txirrinaren burdinazko eztarria.

Maria!

Karrikako piztia haserretu da.

Lepoa urratu du atzamarren estutuak.

Ireki!

Min dut!

Beha itzazu damen kapelu-orratzak

begietan landatuak!

Ireki egin du!

Laztana!

Ez beldur izan

nire zezen lepoari

sabelak izerditan milaka emazteren mendi bat

atxikitzen bazaio

bizitzan barrena herrestan baitaramat

milaka maitasun garbi

eta milaka mila maitasuño zikin.

Ez beldur izan

berriro ere

traizioaren zeru estaliaren pean

milaka aurpegi politengana hurbil nadin,

«Maiakovskiren maitaleengana».

Tzarina dinastia bat duzu

bihotz zoro honen gailurrera abiatua.

-Maria, zatoz!

Ez lotsarik izan biluzik

edo beldurrak ikaratu

emaidazu zure ezpainen ihartu gabeko xamurra:

Bihotza eta biok ez gara inoiz maiatzera heldu,

eta bizitako bizitzan

ehungarrenez nago apirilean.

Maria!

Poetak sonetotan laudatu zuen Tatiana

baina ni

haragi hutsa naiz

dena gizakor;

zure gorputza dut eskatzen,

kristauek eskatzen duten bezala

«emaiguzu gaur

egun honetako ogia»

Maria, emaidazu!

Maria!

Beldur naiz zure izena ez ote dudan ahantziko

poeta beldur den bezala

logalduen lazturan sortutako hitza

jainkoaren pare ederrez

ahantziko duen!

Zure gorputza

zaindu eta maitatuko dut

gerrak etxeratutako

gudari

elbarriak,

inor gabe,

bere zango bakarra zaintzen duen bezala.

Maria!

Ez duzu nahi?

Ez duzu nahi!

Ba!

Berriro ere

burumakur eta ilun

bihotza hartu

malkoz garbitu

eta eraman eginen dut

zakurrak

daraman

bezala

trenak txikitu dion zangoa.

Nire bihotzaren odolak bidea alaituko du,

hautsetan liliak utziko ditu.

Eta milaka bider dantzatuko da eguzkia

munduaren gerrian

Salome bezala

Bataiatzailearen buru inguruan.

Eta nire urteen zenbatekoa

azkeneraino dantzaturik,

milioika odol tantak markatuko dute

nire aztarrena

aitaren etxeraino.

Orduan jalgiko naiz

zikindua (ezpondetan lo egitez),

ukondoz ukondo jarri

eta makurtuko natzaio

belarrira esateko:

- Entzun, jainko jauna!

Nola ez zara aspertzen

zure begi nekatuak egunero bainatu beharrez

hodeizko izotz honetan?

Eginen bagenu

zanbulu bat

ongiaren eta makurraren zuhaitzean!

Omniegole, grial guztietan egonen zara,

eta halako ardoak paratuko ditugu mahaian,

non Pedro apostulu mukerrari ere

ki-ka-pu dantzan hasteko gogoa etorriko zaion.

Ebatxo mordo bat eramanen dugu berriz Paradisura:

agindu,

eta gaur bertan

neskatorik ederrenak

bilduko dizkizut bulebarretan.

Nahi duzu?

Ez duzu nahi?

Ezezkoa egiten duzu buru kirru horrekin?

Bekozko jartzen dituzu zure bekain urdindu horiek?

Zuk uste duzu

atzean duzun hegaldun horrek

badakiela ezer

maitasunaz?

Ni ere aingerua nauzu, izana nauzu.

Lehen azukrezko axuri bat ematen nuen,

baina orain ez diet behorrei opa nahi

Sevreseko oinazetan landuriko ontzirik.

Guztiahalduna, beso biok asmatu dituzu zuk,

bakoitzak bere burua ukan dezan

egin duzu zuk,

zergatik ez duzu asmatu

musuka ahal izan dadin oinazerik gabe

musuka, musuka santa sekulan?

Uste nuen

jainko handi bat zinela zu guztiahalduna,

baina arlote hutsa zara, jainkotxo ezdeus bat.

Beha, makurtzen naiz,

botaren zangarretik hartzeko

nire zapatari eztena.

Arlote hegalandiok!

Zoazte paradisuan kukutzera!

Aztoramendu izu batean laztuko zaizkizue lumak!

Intzentzu usaina darizun hori,

erdi bi eginen zaitut hemendik Alaskaraino!

Utz nazazue!

Ez nauzue lotuko!

Eldarnio batean egon

ala zentzu osoan,

ezin dut lasai gelditu.

Beha ezazue!

Berriro zintzurtu dituzte izarrak,

sarraskiak berriro odoldu du zerua!

E, hi!

Zeru hori!

Kentzak zapela!

Neu nauk!

Isiltasuna.

Unibertsoa lo dago.

Hankagainean jarri du

belarri handi bat izarren kaparrez irakiten.