jendetza.

Lizuna dario aire minduari.

E!

Errusia,

ezin al liteke

ezer berririk eman?

Santua da zuek guztiok behin bederenik

begiak itxian bada ere

ahanztea lortzen duena,

samarra bat bezain alferrikakoak

eta Narzan

bezain zuhurrak.

Zuek guztiak hain aspergarriak zarete

mundu osoan Capri-rik ez balego bezala.

Eta Capri bai, bada.

Lilien ederrean

uharte osoa da arroxa koloreko kapusaia

daraman anderea.

Brida laxoan eramanen ditugu trenak

itsasbazterretara,

eta itsasbazterra ahantziko dugu,

gorputzak untzietan kulunka.

Dozenaka Amerika aurkituko ditugu.

Munduburu ezezagunetan laztanduko dugu atsedena.

Beha zeinen zaulia zaren zu,

eta ni-

beha zeinen zakarra nire eskua.

Menturaz torneoetan

menturaz borroketan

ezpatari trebeena izanen nintzateke ni.

Zeinen pozgarria den ikustea, kolpe on bat emanda,

nola ahultzen diren zangoak.

Eta orain hara, bere arbasoetara,

igorri du etsaia ezpataren zuhurrak.

Eta gero, urre geletako argitan,

loaren ohitura ahantzirik

gau osoa ematea

begiak

patar begihorian murgiltzen.

Eta noizbait, trikua bezala laztuz

goizaldeko erresakan

maitale traidoreari mehatxu egitea

hil eginen duzula eta gorpua itsasora bota.

Erauz dezagun zentzugabekeria

jaketarik eta eskumuturretarik,

oskolaren gisan margo ditzagun txalekoak,

oker dezagun mahaiko labanaren giderra,

izan gaitezen guztiok egun bat bederen

espainiarren antzekoak.

Guztiak, beren iparraldeko zentzua utzirik,

maita, borroka, kezka daitezen.

E!

Gizon,

gomita ezazu lurra bera

bals batera!

Bizkortuta eho ezazu berriro zerua,

asma itzazu izar berriak eta para,

zerendako ere, teilatuak etengabe arramazkatuz,

zeruraino hel daitezen artisten arimak.