Poetek

            ez zuten inoiz hainbat malko isuri

      oskorria

                  hil zen egunean baino.

Garraisika hasi ziren,

        gau hartan, beltz bihurtu ziren kaleetan.

        Behorrak eta bahiak iratzarri,

eta ikulu guztiak hankazgoratzen ibili ziren.

        Belar izpi berdeak,

                kalearen goudroia estaltzen zuten

        eta txinaurriak milaka

                      abiatu ziren,

            kale eskaparateak ikustera

            sanguitx baten modura,

  Txinaurriak                beltza

  belarra                      berdea

  goudroia                    beltza

eta marrubizko gorputz hilak gaineko

                                            ornamentua.

  Poetek gorpu gainetik

                              bi zerri haundiz

                          tiratutako gurdi batean,

      mundu mekanikoaren amaiera aldarrikatuz,

                        lebita jantzia

                        egun triste honen, Zola supersonikoak

                        eta Charlot zapata gabeak

      pastelezko puxka bat dabiltza eskeintzen

                              bizirik dirauten

                                  lau igeltsero

                                  zortzi emakume

                            eta bost aristokrateei

mota gorridun martel zuri haundian

                  eta osorik bilatu dituzten

                azkenengo bi sagardo botilak

                              mozkortu arte edan dituzte,

          egun hauez gero

                    poeten bandera, pastelezkoa da

          txokolate, pistache, txokolate

                                    eta gindak.