TXORIAK

 

 

Etxera itzuleran doa autoan,

nekatuta, ilunpean isilik

 

Irratia marmarrean, bere kabuz

 

Eta halako batean, Mikel Laboa sortu da,

Txoria txori kantari

 

Ilargia hari bat da

atzera doazen zuhaitz adar artean

 

Entzun du hasperen txiki bat,

arnasestu bat,

eta, azkenean, negarra

 

Atzera begiratu

eta han dago alaba,

malkotan,

zotinka

Kantua oso tristea dela

esan du totelka,

pena handia ematen duela

txoriari alde egiten utzi dion umeak (sic)

asko maite zuela txoria

oso triste egongo dela orain

joaten utzita

 

Alaba kontsolatu nahian

hitzetan ondutako

azalpenak isuri ditu arrapaladan:

umeak egiaz maite zuelako utzi diola txoriari joaten,

bestela, kaiolan,

hegoak moztuta,

libertaterik gabe,

ez litzatekeela inoiz

umeak maite zuen txori hura izango

Orain, aldiz,

nahi duenean, bere borondatez,

etorriko zaiola txoria bisitan,

jolastuko direla elkarrekin,

eta, finean,

gehiago maiteko dutela elkar

 

Alboko jarlekutik

azalpen berak jaurti dizkio alabari gizonak,

antsia beraz

 

Alaba lasaitu da,

hitzak ulertu ditu

 

Irratia marmarrera itzuli da, bere kabuz

 

Kardantxilo bat hilotz da

errepide bazterreko sasitzan

 

Ilargia hari single bat,

atzera doazen zuhaitz adar artean