KALTE KOLATERALAK

Etxe hartan retrobisoreen antza zuten labanek,

atzetik gerturatzen zen hori

ez zetorren inoiz bizkarra emanda,

aurpegia eman behar zitzaion beldurrari

begietara so egiteko adina adore izanez gero.

Umea baino unea zen bera,

istant batean ezkutatu eta

hantxe bizi zelako,

haragizkoak ez ziren munduetan.

Inora ez zihoan bidaia

maleta baten barruan gorderik zegoen

amaren ohe azpian,

etxeko itzalak zenbatu gabe

irakurri nahi lituzkeen liburuez betea.

Denbora astiroago doa

argiak azalari ihes egiten dionean.

Une bat zen bera:

askatasun tanta bat bizitzarik itsasoenean,

izarrak zenbatzeko estrategia,

itxarongelarik gabeko esperantza,

gizonkeriak kateaturik haziko den gizona.

Etxe hartan eguneroko ogia ideologia bat zen,

besteekin hitz egitea bizitzeko modu bat,

elkartasuna kaleko jendearen oporretatik at

zabaltzen zen konstelazio arrotza.

Etxe hartan maitasunaren zorroztasunarekin

ebakitzen zitzaion lepoa gorrotoari,

odolaren abizenak lekuz aldatzeraino.

Une bat zen bera:

bisaia makillajez apaindu ordez

egurra sutara kondenatu gura zuen txinparta.