«Begi zorrotz eta kritikoz bere barne mundua agertuz, aztertuz eta zuari eskainiz doan liburu hau, bigarrenez irakurtzeko gogoz gelditzen da irakurlea, lehenengo poematik harrapatu eta azken mezuraino nola erakarri duen jakiteko irrikaz».

«Garai txarrak omen dira lirikarako, abesti ezagunak zioen bezala. Dena dela, beti posiblea da poema liburu interesgarriren bat aurkitzea, Miren Agur Meaberen hau bezala».

«Azala uzkurtu, gorritu egiten zaigu beldurra, maitasuna edo egonezina sentitzen ditugunean. Liburu hau gorputzarekin idatzia dagoela dirudi, ontzia —gorputza— eta pilotua —arima— bereizezinak balira bezala».

«Bere oreka mantendu nahi horretan M.A. Meaberen poesia heldua iruditzen zait, sentimendutik eta ironiatik, bietatik, zerbait hartzen duena, baina bai bataren bai bestearen gehiegikeriatik urrun».

«Sekula ez dut euskal emakume batek idatziriko halako poemarik irakurri, eta hori Miren Agur Meaberen aldekoa da. Ohiturik baikaude gizonezkoen erotismo moduetara, baina ez bestelakoetara».

«Haragizko emakume baten urruma dago hor, egiazko txatalak. Inurridura sortzen dute larruazalean bertsook eta, tarteka, emakume sentitzen da irakurlea ere. Liluragarria».

«Ausentziak sakonki markatzen duen poesia iruditu zait niri. Ausentzia presente bihurtzeko ahalegina da. Azalduko dut: ausentzia fisikoa eta bera baino beldurgarriagoa den ausentzia afektiboa bihurtzen da askotan poemen protagonista».

«Sare aberatsa benetan Miren Agur Meabek bere azken argitarapenean eskaini diguna. Emakume baten oihu bortitz eta samurraren agerpen tentagarria».

«Harribitxi arraroa da Meaberen liburua. Eme batek sabela eta adimena elkartzen diren tokitik poesia egiten duenean zer-nolako indarra ager dezakeen jakiteko, irakurri beharra dago Azalaren kodea».