Kantu barik geratu den erreka

Nerbioi, Ibaizabal gehi Zadorra,

soinean daroazula zaborra

ez dantzut ur-hots gardenen fereka,

usaindu egin baino hainbat kirats;

—lantegi tripontzitiko adurra,

negute industrialeko edurra—

dirudizu Mariren Mikelats.

Aintzina zeu bizitzaren ernamuin,

lats-adartxoetan zuhaitz oparo,

ubidean ibilita luzaro;

egun, amets-txar ororen emagin.

Begi bako kopetan zenbat kolpe

itsasoa ontzera zoazen hilhaur;

baratz horretan alferriko zimaur,

ez bait da ildoan ezein golde.

Dei egiten dizut, zeuri, Axular:

nondik berreskura bizitza;

emaiguzu, aztia, zeure hitza,

ez dadin berandu, ez luzatu lar.

(Bost sonetotarako aina lehen kuarteto)