Irlak

Gauerdia igarota aparkatu du autoa bikoteak etxe aurrealdeko zabalgunean eta, maniobra bukatu ostean, lorategia argitzen jarraitu dute haren argiek denbora tarte labur batez. Ehunka metro koadro dituen terrenoan xortaka hazten dira lore eta zuhaitz exotikoak, eta garden adierazten du horrek bikotearen gaitasun ekonomikoa. Gero dena irensten du berriz ilunpeak, gizonak motorra itzali, ataria gurutzatu, ateak automatikoki itxi, eta autoko argiak, beren kasa, eztiro itzaltzen joan ahala. Beste bikote baten festatik itzuli dira etxera senar-emazteak, oraintxe iritsi dira, une honetan bertan, eta elkarren segidan sartu dira beren etxe printzipalean, patxadaz, gizona lehenik eta emakumea ondoren.

      Bitartean, etxe nagusiaren atzealdean dagoen etxe txikiagoan, igerilekuaren ondoan, hasiera batean gonbidatuentzako etxe izatekoa zen eraikinean, txinatar familia bat telebista ikusten ari da. Hiru dira familiako kideak: ama, aita eta seme nerabea. Semea da Bilbon jaio den bakarra, eta bera dabil gurasoei telebistan zer esaten duten esplikatzen. Telesail zahar bat da, gaizkileak harrapatzeko lanetan dabilen emakumezko ikertzaile bat da protagonista. Gustatu egiten zaio aitari detektibeak nola lortzen duen beti gaiztoek euren krimenak aitor ditzaten, sekula indarrik erabili beharrik gabe.

      Txinatar familiakoek garbitzen dute etxe printzipala. Baina festatik etorri den bikotearen umea zaintzea dute egiteko nagusia, eta horregatik dago umea haiekin batera telebistari begira: Julen deitzen da. Noski, Julen Guerrero futbol jokalariagatik, nahiz eta, egiatan, Ismael Urzaiz zen emakumeari garai hartan gehien gustatzen zitzaiona. Itsusiagoa, argi, baina sendoagoa. Gizonagoa. Emakumeak ez luke jakingo bestela azaltzen. Edonola ere, Julen da orain, une honetan bertan, txinatar familiarekin batera telebista aurrean dagoen mutikoaren izena. Txinatar amak dauka altzoan.

      Erditze zaila izan zen Julenena, eta, horren ondorioz, hilabete batzuk pasatu zituen bikoteko emakumeak negarrez eta deprimitu xamar. Psikologoak esan zion tarteka gertatzen zirela halakoak, normala izaten zela, baina egoteko lasai, eta pasatuko zitzaiola. Emakumeak ez zuen lortu lasaitzerik, ordea, eta familiako betiko medikuarengana joan zen bigarren iritzi baten bila. Orduan, familiako betiko medikuak esan zion tarteka gertatzen zirela halakoak, normala izaten zela, baina egoteko lasai, eta pasatuko zitzaiola. Hirugarren iritzi bat eskatu nahi izan zuen. Ohikoen zuten bigarren klinika pribatura joan zen horretarako, eta espezialistak ere tarteka halakoak gertatzen zirela esan zion, normala izaten zela, baina egoteko lasai, eta pasatuko zitzaiola; eskaner pare bat egingo zituztela, halere. Badaezpada.

      Egin zizkion eskanerrak, kobratu zizkien euro batzuk haietako bakoitzagatik eta, azkenean, lehenik psikologoak, gero medikuak, eta azkenik ohikoen zuten bigarren klinika pribatuko espezialistak esan bezala, pasatu zen denbora, egon zen lasai, eta joan zitzaion tristura hura ere desagertzen. Baina marka utzi zuen esperientzia hark emakumearengan eta, hedapenez, baita bikotearengan ere.

      Bikoteko gizona enpresari familia ezagun bateko biloba da, eta enpresa-zuzendari-laguntzaile izendatu zuten karrera amaitu zuen egunean bertan. Bidaiatu egiten du frankotxo, baina oro har gustatzen zaio lana. Agian, ardura sentitzea, batez ere. Ardura eta oporraldiak Asian, urpekaritza eskolak, jatetxeak, ardoak, opari esklusiboak, golf zelaiko paseoak eta, suertatzen denean —ez nahi bezain maiz—, Athleticen Europako partiduak Bukaresten, koka marra batzuk, Whitley Neill ginebra marka konbinatuan, mesedez, limoi ukitu bat, beste marra bana, partidua, eta suitetako larrutaldi zaratatsuen osteko luxuzko baretasuna. Eta, noski, hori guztia Athleticen partiduko emaitza edozein dela ere: hiru eta bat, adibidez, kasu hartan. Galdu. Baina itxura emanda.

      Baina umea eduki zutenetik elkarrekin pasatzeko denbora gutxi zutela pentsatu zuen egun batez gizonak. Emakumeari esan, eta baietz erantzun zion hark.

      Ordurako nor bere maitalearekin ezkutuko ihesaldiak egiten hasiak ziren biak. Gizonak, esaterako, gutxi gorabehera astean behin izaten zituen padel partiduak klubean festa eman berri duen bikoteko gizonarekin, eta zenbaitetan bai, eta zenbaitetan ez, elkarri ahoa tapatuz jotzen zuten larrua gimnasioko aldageletan. Gizonak ikaragarri maite zuen kloro eta lixiba usaineko sexu saio haietako biolentzia —gehienetan— neurtua. Bere bizitzan izan zuen sexurik onena zela esango zukeen, inoiz horri buruz ezer esatera heldu izan balitz, baina ez zen kasua, noski.

      Emakumeak klinika pribatuko espezialistarekin egiten zituen egun beteko eskapadak tarteka, ezkutuan berak ere, aitzakia handiegirik jarri beharrik gabe, gainera; senarra, esan bezala, maiz izaten zelako kanpoan lan kontuekin. Baina kontsultako orgatxoko saioak ziren gehien gustatzen zitzaizkionak, espezialistak eta berak han jotzen zutelako larrua hainbatero, eskanerrak egiteko aitzakian azaltzen zitzaionean, esaterako. Presaz eta isil antzean aritu behar izaten zuten, baldar ere esan ahalko litzateke, gozamenari bere ibili osoa egin zezan utzi gabe, baina emakumea asko berotzen zuen senarra alboko gelan itxaroten eta kezka puntu batekin egongo zela pentsatzeak. Eta, gero, bereziki gustatzen zitzaion ikustea gizonak, gertatutakoaz ezer ere susmatu gabe, nola ordaintzen zuen sekula egin ez zioten eskaner sorta hura.

      Edonola ere, Julen jaio ondorengo egun hartan, elkarrekin denbora gutxi pasatzen zutela esan zioten elkarri gizonak eta emakumeak. Eta garrantzitsua da biek hori esan izana; zeren eta biharamunean bertan erabaki baitzuten ordura arte egunero etxea garbitzera eta otorduak prestatzera joaten zen emakume kolonbiarra berehala kaleratu, eta egun osoz Julen zaindu eta, aldi berean, etxea garbi mantenduko zuen norbaiten bila jartzea. Eta hala topatu zuten txinatar familia. Lagun baten zerbitzarien senideak ziren. Halako zerbait. “Fidatzekoak eta garbiakˮ, esan zieten. Hori bai. Eta haiekin txinera ere ikasiko zuen umeak, bestalde, etorkizunerako baliagarri iruditu zitzaiena eta, beraz, familia haren gain utzi zuten ordutik aurrera Julen zaintzeko ardura, artean hark hilabete batzuk baino ez zituela. Duela urtebete pasatxo izan zen hori. Eta hara hor non dauden orain, etxe nagusiaren atzealdean, igerilekuaren ondoko etxe txikiagoan denak batera telebista ikusten, lasaitasunean: ama, aita eta nerabea. Gehi Julen.

      Baina kontua da gaur festatik bueltatu, eta Julenen bila agertu dela han bikotea, telebista itzali gabe agurtu dutela elkar labur denek, eta zuzenean joan dela bikoteko emakumea bere semea jasotzera. Hartu du besotan eta, justu orduan, soinekoa estu antzean daukalako, eta beste bikotearen festatik apur bat edanda iritsi denez gero, irrist egin du, eta lurrera erori dira biak: emakumea, Julenekin.

      Ez dute minik hartu, baina Julen asko izutu da, eta negarrez ari da orain, une honetan bertan. Negar betean. Ozen. Izuaren izuz, arrastaka ere hasi da, katamarka azkarrean, baina ez bikoteko emakumearen besotara joateko, baizik eta ama txinatarraren besotara iristeko. Eta bertan babes hartuta ari da oraintxe negarrez. Eta bat-batean dena gelditu da izoztuta bezala, negar egiteari utzi gabe Julen garrasika hasi delako, “ama, ama” oihukatuz, antsia nabarmenen artean, eta, noski, ez bere amari dei egiteko, baizik eta txinatar familiako amaren besoetan areago murgiltzeko.

      Telebista itzali gabe, txinatar aita sofatik altxatu da kolpean, eta burua makur-makur eginda barkamen eske ari zaio orain elkarri besarkatuta dagoen bikoteari. Txineraz ari zaie aita, baina, keinu azkar batekin, berehala jarri du semea ere bere alboan, itzultzaile lanak egin ditzan. Aitak txineraz esaten duena gaztelerara itzultzen dio bikoteari nerabeak. Edo gutxi gorabehera. Urduritasunagatik. “Aitak esaten du barkatzeko. Ez dutela nahita egin. Mesedez. Barkatzeko. Ez da berriz gertatuko. Aitak esaten du mesedez barkatzeko”. Txinatar ama ere zutik dago orain, bera ere burua makur-makur eginda, bera ere barkamena eskatzen, bera ere txineraz, umea oraindik besotan duen arren.

      Damu keinu ageriko batean, txinatar amak Julen eskaini die ez-txinatar senar-emazteei, besoak haienganantz luze-luze jarriz, umea haiek har dezaten adierazi nahian, azken batean, esan nahi liekeen modura, izan, umea haiena delako, haren zaintza edozeinek egiten duela ere; kasu hartan, haiek, nahiz eta izan zitekeen beste inor ere. Baina gizonaren eta emakumearen hizkuntza menperatzen ez duenez, ezinezko zaio hori dena zuzenean esatea, eta barkamena besterik ez die eskatzen buruarekin, eta besoak luze-luze jarrita eskaintzen die umea, haiek har dezaten.

      Julenek izututa jarraitzen du. Negarrez ari da, txinatar familiako emakumearen esku artean dago oraindik. “Ama, ama” oihukatzen jarraitzen du, eta umea bere gorputzetik apartatzen saiatzen dabilen emakumearenganantz biratzen ditu temati gorputza eta besotxoak, benetan harengana itzuli nahi lukeelako berak. Nerabeak ahoa tapatu dio Juleni orain eskuarekin, justu une honetan, baina ez-txinatar bikoteko gizonak keinua ikusi, eta zaplazteko ozena eman dio aurpegian. Kolpearekin ia erori egin da nerabea lurrera, baina zutik eutsi dio albo baterantz urrats pare bat eginda, eta burua makurtu du orain berak ere. “Ez berriz ukitu gure umea”, oihukatu dio gizonak eta, haserre, azkenik, txinatar amak besoak luze-luze jarrita eskaintzen dion umea hartu du beso bakarrarekin, eta etxe nagusira abiatu da berehala beste besoarekin emazteari ere gerritik helduz, Julenek, oraindik ere, “ama, ama” oihukatzen jarraitzen duen bitartean, gorputza igerileku ondoko etxe txikiagorantz biratuz, bere txinatar ez-ama jadanik bizkarra ematen ari zaion arren, txinatar aita eta txinatar nerabearekin sesioan hasteko.

      Bikoteak gehi Julenek lorategian eraikin printzipalera bidean egin duten urrats bakoitzarekin automatikoki joan dira lorategiko bideko argiak pizten, banan-banan, indarra gradualki hartuz, eta horren ondorioz, iritsi ostean ere, argizko zubi moduko batek lotu ditu tarte batez bi etxeak. Minutu batzuk iraun dute piztuta dispositiboek, lore eta zuhaitz exotikoak nabarmenduz, harik eta banan-banan, piztu diren ordenaren alderantzizko hurrenkeran, eztiki itzali eta, berriz ere, orain, une honetan bertan, bi eraikinak gauaren iluntasunean bi argi irla bereizi bilakatu diren arte.