Katuari esker

Katuak leihoaz kanpora jauzi egin zuela eta teilatura alde eginda zegoela esan zuen Elbirak, jantziarekikoak artean ere belarrietan dantzan nituelarik.

        Ez dakit zertan igarri zuen katuarena, sukaldetik ez bait zen gauza handirik aditzen.

        —Antoito —ozen heldu zitzaidan aldarritxo alarmatua jaurti zuen—, erdu, erdu txoritokira, arin!

        Txoritokira irtetean egun argia urratzen ikusi nuen. Burua goizaren besartean murgiltzean berriz, gau luzean lokartuta izandako hogeitalau ordutako akidura asaldatu egin zitzaidan giharretan. Burukomin leuna neukan, atsegina ia, loguraren mugan itzartuta iraun arazten zidan noiz behinkako kinada bait zen oinazea. Denbora tartetxoa eman ohe gainean etzanda eta goizari haginak erakusteko moduan izango nintzen. Larunbateko plazereen katalogoa zabalik neukan, txartelaren mugida gorabehera.

        Urrunean gori gori ikusten zen Teilatu eta Ganeko Ortzea. Autopistako argiek gandor horiska hedatzen zuten hiriaren buruan. Gandorreko ile zorrotz eta tente gorantz orraztuak ziren goiz errainuak, lainoan iltzatzen. Heze zekarren goiza, eguerdirako eguzki astuna agintzen zuelarik.

        Isilik sumatzen zen kalea. Elbiraren keinuari jaramon eginik, teilatu-hegaleraino luzatu nuen burua. Kale baketsuan auto bakarra aparkatuta, espaloi gainean jarrita eskuinaldeko gurpilak. Kapotaren gainean jezarrita tipo mozoloa; beste bat bolantearen aurrean jarrita bide dago, ukalondoa bait dakusat leihatilaz kanpora aterata.

        —Txakurrak ditun. Kutxazain automatikotik irtetean ikusi dugun auto berbera dun, nik uste. Itxaroten ari zaizkigun.

        Katuek badute deabruena ei den zeozer eta ordukoan ere Isisen izpiritu berraragituak gidatu gintuen arriskuaren hurbiltasuna usaintzera. Une huraxe arte egon nintzen, bai, ugaztun larrubeltz bibotetsuak eta jabeak, ahoaren tajukeraren aldetiko elkarren sekulako antza ikusi barik. Ireki egiten zitzaizkidan adimenaren ateak, nekearen nekeaz, garun lokartuetan, ziurtasun osoaz eta ustegabean Elbiraren eta katuaren ezpainetan Mona Lisaren irribarre bera ikusi uste izan bait nuen. Leonardok katua pintatu zuen emakumearen aitzakiaz. Harrez gero ez dit alde egin orduan izandako flashada horrek. Mona Lisa katemea da.

        Katuarekin ahaztuta behingoan, inongo ezein zalantzari lekurik uzten ez zion argitasunaz, txakurren irrati koarteleroaren zarata heldu zitzaigun, bihotza ia lekuz aldarazi ere egin zigun ikarakada joz. Mikrofonoa frogatzeko egin ohi diren puzkadak, bolumena goregi eta tabako erretzaile eskegiaren ahotsa:

        —Qué pasa en esa jodida calle como se llame, Cobra? A ver si dais alguna señal o es que os la estais cascando. Cambio.

        —Aguantad ahí hasta que lleguen refuerzos para proceder a un registro; llegarán dentro de una hora o dos. Aguantar eso y se acabó. Cambio.

        Sukaldera itzuli ginen. Ez zegoen inor. Gutaz paso olinpikoki eginda, atzera ere elkarrekin oheratuak ziren Zitrona eta Billi, ohe nik hain gutiziatuan. Gelako atean jo nuen.

        —Zitrona, mesedez, txakurrak diagozan kanpoan. Hanka egin beharko dinagu, hala edo zelan. Zer uste dun?

        —Zeozer pentsatuko diagu. Logura nauk. Gabon. Konpondu hadi Elbirarekin eta egik lo heuk ere, falta daukak eta.

        —Heure alua eta ditiak, neska! Ordubete barru etxeak miatzen hasiko ditun; beraz, hor konpon, grandísimo pendón.

        —Jeloskor hago beste honekin oheratu naizelako ala? Nik kutxazainean jotzeko prest nagoela esan diat, ezta? Utzi baketan orain, gela hau kutxazain automatikotzat jotzen ez baduk behintzat.

        Azken hitzok ez ziren ilunegiak izan. Galduta nengoen etxe hartan, bat batean arrotz bihurtu zitzaidan Zitronaren jarrerak defentsa barik lagatzen ninduelarik, bertan behera, ahizpa ezagutu berriaren menpean.

        —Erdu neugaz. Geu konponduko gaituk.

        Elbiraren gelan ez zegoen oherik. Gomaspumazko koltxoia —indioen artesau-lanak ei diren halako oihal koloretsuaz estalita bera—, ikas-mahaia liburuz beteta, nik uste Duncanek teilatura bertatik hanka egindako erabilitako leihoa eta gerrirainoko armairu txikia; zokondoan, berriz, musika-pletina, disko eta kasete ugarirekin. Gomaspumaren gainean etzan nintzen. Aurrez aurre neukan hormako poster bakarra. Topikoa. Pailazoa ilargian jezarrita, malko bakartia masailean behera dariola jausten, dena pastel koloreetan.

        —Ez dinat sekula santan ulertzerik izan zer dela eta gogorrak ematen duzuen neskok be halako posterrak, sentimenduz egindakoak, zer dela eta dituzuen hain maite eskena kutre eta light halakoak.

        —Politta duk; erregalua gainera; ohemoduko horrexetan bera eta biok enroilatzen gintuan neskaren oparia. Dena dela, berdin ziok horrek orain, kontuaduk zelan osti egin beharduzuen alde; horixe duk orain kontua.

        —«Duzuen» ez, duan baino, ze Zitronarena garbi diagon. Berak jakingo din, ni ez naun inoren aingeru jagolea. Ez banoa disfrazatuta ez diakinat zelan ekidingo ditudan horko txakurrak.

        —Despistatzeko era bakarra disfraz sinesgarria hukek. Emakumez jantzi haiteke. Ez diate emakumea haizenik sinestuko, ia ziur, baina bai behintzat trabestia haizena, horretara jarriz gero.

        —Askoz errazago sinestuko dinate holakorik alboan gizonezko «emetua» eramanez gero.

        —Bazekiat mutil itxura dudana nire titi ttikiokin. Ilea, ostera, nire agiriko atributu femenino nagusia duk.

        Isilik geratu ginen luzaroan. Elbiraren adats ederrean iltzatu nituen begiak.

        —Egiptziarrek soildu egiten ei dinate burua, ze alde hori askoz ere erogenoagoa ei dun hala, ilerik gabe. Hik katua maite dun. Zertan ez Isis bera maitatzen ikasi ere?

        —Heuk moztuko hidake ilea? Beharbada ez duk ideia txarra. Nik berriz, bizarra kenduko diat hiri. Zikirotu egingo diagu elkar. Ez duk hala?

        —Nik neuk bizarra, beste ezergatik barik, elgorriak eragindako zulotxoak ezkutatzearren uzten dinat hazten, ala ez haiz fijatu?

        —Heuk aukera musika.

        Halaxe agindu zidan gelatik irteten zelarik. Disko guztien artean Leonard Cohen aukeratu nuen, «Various positions» hura zeremonietarako kutsu magikoaz betea delakoan egon naizelako beti. Itzultzean, artaziak, aulkitxoa eta orrazia ekarri zituen, bainugelatik edo. Eskura eman zizkidan. Armairuko atea ireki eta agirian utzi zuen bertako izpilua. Leihoari lepoa emanda jarri nintzen, aulkia gelaren erdi-erdian utzita. Bera jezarri egin zen, armairuko izpilua ezkerretara zuelarik.

        —Prozesu osoa kontrolatu nahi diat.

        —Ile guztiak geratuko zaizkin azalean iltzetuta. Zergatik ez dun blusa kentzen? Ez haiz lotsatuko, ezta?

        Esku biez barrenetik eutsita, altxa egin zuen gonaren zeregina ere betetzen zuen blusa luzenga. Bularralde biluzian kirtenik gabeko txanpain kopa parea eman zidaten titiek. Haren bizkarrezurreko ornuak banan bana konta zitezkeen. Gerria baino apur bat beherago oihal-zati niminoa, ez zuen besterik soinean. Ipurdi-mami estutuetan behera galtzen zen hezur lerroa, haragitsu iradokitzen zitzaidan alde ezkutu hartarantz. Garondoan musukatzeko grinak jo ninduen, adatsa alborantz kendu niola. Gogortu niri apur bat kikila eta areagotu egin zitzaion Gioconda keinua ahoan.

        —Sujetadorea erabiltzeko adinera helduta nengoela erabaki nuenean, erosi eragin nioan amari. Alferrik huen, baina bera barik ez nintzela emakumea sentitzen nian. Gorapiloa izaten nian urdailean hamar urte bete nuenetik aurrera, helduko ote ninduan inoiz atributo horiek ere eskuratzera, bularreratzera —barre egin zuen—, besteak bezalako emakumea izatera, duda horrek osasuna janda bizi ninduan.

        Bera hasi zen berez berbetan, nik ezer esan barik. Halako adinarekin neuk ere zakila neurtu izaten nuela esan beharko ote nion? Isilik segitu nuen artazia sartzen ilegurizko baso hartan. Buruaren inguruan lehen ebaketa burutu nuenean izpilurantz begiratu zuen.

        —Frailea ematen diat, buruan kazulara ipinita ebagi balidate legez niagok. Egik ganoraz egin beharrekoa.

        —Tira! Ezegon izpilurantz begira. Egin beste edozer, bizartegietan legez leidu edo.

        Leonardek neskaren bati egiten zion dei kantan, ohi bezala.

        Elbira jaiki egin zen. Liburu artetik gutunazal fuksia atera zuen. Atzera ere jezarri eta barruko eskutitza irakurtzen hasi zen, irakurriaren erritmoaren arabera egiten nizkiolarik ikutuak ebaketari. Areago, Elbiraren buru berrian berridatzita geratu zen, artazi-klabean, paperean izkribiturikoa. Tutik ere ulertzen ez nuen kanta haren letran Leonardek ere halaxe zioelakoan egon nintzen, Elbirak lerroak irakurri ahala koru bakarrekoak bilakatuz joan bait ziren ahotsak, gizonezkoaren sakona eta neskaren garden eta urtsua, biak.

        Berton doakizue. Birari —Elbirari— zoro hark egindako eskutitza.

Mailona, aurtengo apirilak 12. Oi ene Elbira:

        Esperma barruan ei dabiltzan izakitxook, liburuetako irudietan buztantxo luzengaz horituta ikusi ohi ditugun horiexek, bai, zapaburu beltzak balira, Elbira, igelak haziko lirateke —a ze guateke!— ene oheko izaren artean, zeure diti borobil sotilak, zeure ipurdiko —nire ardatzak, halako zein beste gurdi?— haragi puztuak, zeure ezpain sagartsuok, zeure gerrian bilakatzen den forma perfektoen arteko «gerria», guztiau kamara geldoak irudimeneko pantailan proiektaturik irudikatuz isuri dudan hainbeste isuriaren isuriaz, hazi ere.

        Igelak eta apoak, Elbira, izara artean kroaka lirateke —a ze guateke!— gau eta egun Elbira, hots hain arrunt eta errepikakorrean ere sorginen sekretuen giltzarria izan litekelakoan, ezen sekretu horren jabe izanez gero, zelan egin genezakeen larrutan, Elbira, edozein ordutan, zeinahi posturatan, edozein aitzakiaren aitzakiatan. Nik zure atean jo

        —dan!, dan!

        eta zuk:

        —Irekiko dizut oraintxe bertan.

        Igelei begira izango nintzateke —a ze guateke!— beti ere gogoan izatearren zelan animaliatxo horiek ere harako esperma hartatik sortuak diren, zelan izan ei zen behin inork ere maite ez zuen neu bezalako mamu itsusi ikaragarria, zelan maitemindu ei zen gizaixoa jaramon tindirik ere egiten ez zion neskato harekin eta zelan behin Haragizko Ametsak —bera ere erreka alboan jezarrita zelarik— ile adatsak —burukoa ezezik bestelakoak ere, koketa itzela bait zen— zelan, berriro diot, zelan orrazten zituen, hori guztia inguruko sastrakada batzutatik ezkutuan ikusita eta errekako urarekiko bekaitzak jota —urak (berak ez bezala) maiteminaren irudia jotzen bait zuen—, zakila atera, neska zegoen lekurantz apuntatu, igurtzeari ekin eta, hara non!, zer itsaskor hura beltz irten zitzaion, halako suertez eta maneraz errekara jo zuela zuzenean eta errekan, handik eta ziklo biologikoak eskatzen zuen epearen burura, zapaburutxoek errekako ur txikiko hondo-azala estaldu zuten, ostean —berriro ere ziklo biologikoarena eta guzti hori— igel zein apo bihurtzeko, espermarena den sekretuaren araberakoa zelarik azken nabardura hori.

        Esan eta esan egiten diot neure buruari, ba, igelkizko ukenduren bat ez ote, bera erabilita eta beraren ahalmen boteretsuen eraginez eskuak zure gerrialde preziatuan pausatzea izan dezadan, zeuk niri

        —beherago ere luza ditzakezu garrook

        esan eta laketasunez estututa har nazazun zure beste ezpain hagingabeko horietan, atseginez, Elbira, sua ekartzearren hilik datzan nire zuzira.

        Halaxe izango balira, Elbira, gure gorputzak elkarren harietan nahastuta tira eta bira, joka eta burua ere loka, plastikozko boltsatxoa —estaldura-kapusai miragarri hori berori— bai, jarriko nuke, arretaz, ene arduren gailurrean, aldetan behera hedarazteko gero mendi osoaren luze zabalean larrualde iletsuraino, ondoren lasai lasai jotzeko guk biok eta

        —banator, oraintxe

        esanda, zapaburutxoak —eta guri, zer?— kautxuzko horma mehe malgu horren kontra jotzeko. (Izakitxook fustratua? Eta guri, zer?) Aldian behin, kapusaia erantzita, marapilotxoa estutu eta errekara abiatuko nintzateke —a ze guateke!— bertan leku estrategikoa aukeratu eta, hara!, uretara jaurtiko nuke gomauntzia.

        Erreka halakoxe «Holandar Errakorrez» beteko nuke,

        —zin eta mu, batzutan neu behean, besteetan zu, arinago, astiroago,

        —zer diñozu?—

        itsasoraino dena plastizitate konplizez estalduz.

        Erreka bidea zeure iturrirainokoa bezain ondo ezagutzera helduko nintzateke —a ze guateke!—. Lehenengo bidean hanka bi nekatuko nituzke, bertan joan eta etorri, gora eta behera.

        Hirugarren hankatxoa aldiz, beste bide horretan aurrera eta atzera sartu eta irten akituko nuke.

        Gomauntziak lehertuta noizik behin, zulatuta edo, izakitxook askatu egingo lirateke —a ze guateke!— libre, errekako ur zikinetara, ur lohietara, ur pozointsuetara eta, nork daki?, egunen batetan igel zuriak sortuko lirateke beharbada; edo beharbada gorriak, edo laranja kolorekoak, edo fuksiak, aintzat larrutan egindako unearen kolorea zein desioen pigmentuak zein arnasaren tormentuak. Imagina ezazu, esaidazu, Elbira, ez ote igel-apo ederrak, hala sortuak balira?

        Elbira, egunak zu barik ezer ere ez dira; gauak, aldiz, zure minez krokroka apo-ametsez beteak dira. Elbira, egin dezagun errekarako bidea, zure iturrian abiatuta, nire gailurrean behera, dition inguruan, izara arteko zeruan, hanka akitu arte, iturria agortzen deino, maiteno, itsasoa goma erabiliez bete arte.