Urrats tristeak
Pixa egin ondoren itsumustuka ohatzera itzultzean
errezel lodiak baztertu eta asaldatu egin naute
hodei azkarrek, ilargiaren garbitasunak.
Goizeko laurak: horra itzal iltzatuko lorategiak
haizeak zulatu leize lako zerupean.
Honek badu zerbait irrigarria:
nola ihes egiten dien ilargiak
kanoi-kea bezalako hodei laxoei,
(behean harri koloreko argia teilatuak zorroztuz)
gora eta absurdo eta bakar.
Amodioaren pilula! Artearen domina!
Oi oroimenaren otsoak! Mugagabetasunak! Ez,
hotzikarak hartu nau gora so egitean.
Begirada zabal honen laztasuna
distira eta urruti-mirako soiltasun singlea
gazte izatearen indarraren eta oinazearen
hondarra dira; ez dira atzera etorriko
baina hor daude, bere-berean, beste norbaitendako.
Sad Steps
Groping back to bed after a piss / I part thick curtains, and am startled by / The rapid clouds, the moon’s cleanliness. // Four o’clock: wedge-shadowed gardens lie / Under a cavernous, a wind-picked sky. / There’s something laughable about this, // The way the moon dashes through clouds that blow / Loosely as cannon-smoke to stand apart / (Stone-coloured light sharpening the roofs below) // High and preposterous and separate — / Lozenge of love! Medallion of art! / O wolves of memory! Immensements! No, // One shivers slightly, looking up there. / The hardness and the brightness and the plain / Far-reaching singleness of that wide stare // Is a reminder of the strength and pain / Of being young; that it can’t come again, / But is for others undiminished somewhere.