Poesia kaiera
Integritatea
bukatua egotearen tasuna edo ezaugarria;
hautsezinaren kondizioa; osotasuna — Webster
Pazientzia basa batek ekarri nau honaino
eraman behar banu bezala ur-ertzera
ontzi bat motor espasmodiko bat duena
jertse zaharrak, sareak, liburu espraiz zikinduak
brankan kulunka
eguzki nolabaiteko bat niri besaburuak erretzen.
Toletak zipriztintzen. Erretzen.
Kiskali ahal zaizkizu besaurreak, minak miazkaturik,
lanbro kasual baten atzean amorru isilarazia bezala
gordetzen den eguzki batekin.
Egun-argiaren luzea
iparralde urrun honetan, nire
bizitzako 49. urtean
kritikoa da.
Kritikoa da argia: nirekin, aspalditik
amestu bezala barne-itsaso baten adarrean
nahi gabe lurreratze honekin.
Ezaguna egin zait
arrain-sardaren distira
pixkana itzal bihurtzen:
pinudia
beltz-bioleta egiaz, berde postal zaharrean,
baina neure burua baizik ez daukat
aurrera egiteko; ezer ere
ez dago behar hutsaren erreinuan
neure eskuek har dezaketena baino.
Neure burua baizik ez?... Neure buruak.
Hainbeste denbora, eta horixe erantzuna.
Beti jakin banu bezala
barnera daramadala ontzia, soilki.
Motorra hartxintxarretan hiltzen,
eta txitxarrak
isilari karraka.
Amorrua eta samurtasuna: neure buruak.
Eta orain sinesten dut biek dagitela arnasa nire barnean
aingeruen gisan, ez polaritate gisa.
Amorrua eta samurtasuna: armiarmaren
jeinua, bere gorputzarekin berarekin
aldi berean irun eta jostekoa, edonon…
baita sare hautsian ere.
Salgai dago oraindik
pinudiko txabola. Ezagutzen dut. Ezagutzen dut azken
oinaren aztarna hori, atea kolpez itxi zuen eskua,
gero atzeko zursarean euriak hondatutako ezkabia-belarra
bere ez beste inoren mesedetan
kiribiltzera geratu zen eskua.
Ezagutzen dut hormako oholetan iltzatutako mapa hori
su txiki osoa hartzen duen teontzi izoztua.
Bi esku hauexek
sartu zituzten iltze horiek mailuz
hustu zuten teontzia azken aldiz
eta harrapatu zuten bi hanka dardartiren artetik
ziztuan ihesi zihoan haurtxoa
eta pasatu zuten xurgagailua
eta laztandu loki izerdituak
eta ontzia hona bideratu eguzki-argi bero
eklipsatugabe horren, argi kritiko horren azpian,
zeina inor ohartu gabe kiskaltzen ari baita
esku hauek ukendu ere izango dituen azala.
Integrity
the quality of being complete; unbroken condition; entirety / Webster // A wild patience has taken me this far // as if I had to bring to shore / a boat with a spasmodic outboard motor / old sweaters, nets, spray-mottled books / tossed in the prow / some kind of sun burning my shoulder-blades. / Splashing the oarlocks. Burning through. / Your fore-arms can get scalded, licked with pain / in a sun blotted like unspoken anger / behind a casual mist. // The length of daylight / this far north, in this / forty-ninth year of my life / is critical. // The light is critical: of me, of this / long-dreamed, involuntary landing / on the arm of an inland sea. / The glitter of the shoal / depleting into shadow / I recognize: the stand of pines / violet-black really, green in the old postcard / but really I have nothing but myself / to go by; nothing / stands in the realm of pure necessity / except what my hands can hold. // Nothing but myself?....My selves. / After so long, this answer. / As if I had always known / I steer the boat in, simply. / The motor dying on the pebbles / cicadas taking up the hum / dropped in the silence. // Anger and tenderness: my selves. / And now I can believe they breathe in me / as angels, not polarities. / Anger and tenderness: the spider's genius / to spin and weave in the same action / from her own body, anywhere — / even from a broken web. // The cabin in the stand of pines / is still for sale. I know this. Know the print / of the last foot, the hand that slammed and locked the door, / then stopped to wreathe the rain-smashed clematis / back on the trellis / for no one's sake except its own. / I know the chart nailed to the wallboards / the icy kettle squatting on the burner. / The hands that hammered in those nails / emptied that kettle one last time / are these two hands / and they have caught the baby leaping / from between trembling legs / and they have worked the vacuum aspirator / and stroked the sweated temples / and steered the boat there through this hot / misblotted sunlight, critical light / imperceptibly scalding / the skin these hands will also salve.