Susa literatura

Espazio eszenikoa publikotik gertu. Jendeak, sartzerakoan, espazio osoan altuera ezberdinetan piztutako bonbillak topatuko ditu. Panpina-kutxa bateko musika entzuten da. Ezkerraldean ketel bat peana klasiko itxurako baten gainean; erdian armairu bat, arropak eta objektuak bistan dituela; eskuinaldean ukitu klasikoa duen aulki handi bat. Erdian, altillo baten gainean, lehenengo panpina.

Lehenengo panpina

Panpina-kutxa bateko musika entzuten dugun bitartean, harreran publikoaren zain dagoen maniki moduko bat ikusten dugu. Altillo batean zutik, media buruan, globo gorri bat sabelaldean, zigarro luze bat esku batean, eta kristalezko kopa bat petalo gorriz betea bestean. Tarteka posizioak aldatuz, mugimendu mantso eta solteak egiten ditu, jendea sartu ahala abiadura hartzen doazenak: besoak gora, kopa hankartean, buelta osoa… Behin eta berriz errepikatzen diren mugimenduak. Panpina honek badaki denak begira dituela, horregatik, mugimenduen bitartez bere perfekzioa erakutsi nahiko du.

Publiko-argia joatean orain arteko mugimendu solteak jarraian egindakoak izaten hasiko dira, kopari buelta eman eta petalo gorriak bere gainera erortzen uzten dituen arte. Orduan, buruko media kendu, eta aktorea azaleratuko da.

Erika Rooibos

Perfektua naiz. Zoragarria naiz. Mundu guztiak maite nau. Ezin dut ekidin. Perfektua naiz!

Hain naiz perfektua, ez dudala disimulatu behar inoren aurrean, naizen bezalakoa naiz beti: txundigarria, liluragarria, inpaktantea. Nire perfekzioa ondo definitzen duen hitz zehatza topatzea ere kosta egiten zait.

Iritsi da zuen aurrean egia esateko unea: perfektua naiz. Saiatzen naiz disimulatzen, benetan: saiatzen naiz publikoki nire “inperfekzioak” asmatzen, zuen mailan jartzearren, zuek ez zaitezten deseroso sentitu nire perfekzioaren alboan: konplexuak ditudala, ez naizela ondo depilatu, gaurko aktuazioan ez dudala dena eman, ez ditudala zuen txaloak merezi, kaka egiten dudala… txorradak. Ni beti naiz inpekablea, ez dut akatsik, guztiz perfektua naiz, nire edertasunak ez dauka parekorik, “zoriontasuna” hitza nik asmatu nuen.

Nire izena Erika Rooibos da. Rooibos, bai, infusioa bezala. Aktore ospetsu bat naiz.

Gaur, egia guztiak aireratzea erabaki dut: ni naiz munduko autolaguntza liburu guzti-guztien idazlea. Autoestima niretzat oso gauza erraza da. Milioika autolaguntza liburu idatzi eta saldu ditut mundu osoan zehar, hizkuntzak ere asmatu dituzte nire best-sellerrak hizkuntza gehiagotan argitaratu ahal izateko. Hori bai, beti ezizenekin sinatzen ditut liburu guztiak, jendea ez dadin akonplejatua sentitu nire aurrean: Paulo Coelho, Borja Vilaseca, Marie Kondo, Alejandro Jodorowsky, Sabino Arana… Eta zein da autolaguntza libururik garrantzitsuena, benetako best-seller bakarra? Oteitzaren Quosque tandem? Ez, inola ere ez. Biblia. (Kanpoko ahotsak imitatuz) “Erika Rooibos, Erika Rooibos, nola da posible zu izatea, Bibliaren idazlea...?”. Ba bai.

Entzun duzue inoiz konstelazio familiarrei buruz zerbait? Nik asmatu nuen terapia hori. Ondoren, terapeuta bat kontratatu nuen, nik asmatutako terapia berria transmititu nion eta ordutik terapeuta bat daukat niretzat, konstelazio familiarrak lantzeko, besteak beste. Eta terapeuta honek, behin esan zidan (terapeutaren ahotsa imitatuz): “Erika Rooibos, Erika Rooibos Jesukristoren arazoa daukazu atzean”. Eta nik orduan ulertu nuen dena: Jesukristoren errenkarnazioa naiz, ondorengo zuzena bere zuhaitz genealogikoan, bere odolaren wifira konektatua dagoen bakarra.

Nik idatzi ditudan munduko autolaguntza liburu arrakastatsuen filosofia guztia esaldi bakarrean laburbildu daiteke: a la mierda. Txikia sentitzen zara? Depresioa duzu? Birziklatzeko ere balio ez duen zapi baten modukoa sentitzen zara? Besteen iritziari beldurra diozu? a la mierda. Et merde, fucking shit, abdala mbingi, a la mierda. Esaldi horrek laburbiltzen du dena. Baina, noski, orain arte ez dut aitortu halakorik, bestela ez nuen libururik salduko eta ez nintzen hilabete bukaerara iritsiko. a la mierda. Historiako autosuperazio metodorik azkarrena da nirea.

Beste egia bat: Jainkoa emakume bat da. (Kanpoko ahotsak imitatuz) “Erika Rooibos, Erika Rooibos, baina Jainkoa ez al da ba tipo bizardun bat?”. Bizarduna bai, baina emakumea. Barbie barbuda. Jesukristo ere emakumea zen, beste Barbie barbuda bat. Buda ere emakumea zen, Barbie bar-buda. Nik asmatu nuen Barbiea, baina ez nion inori esan. Horretarako, neure burua hartu nuen eredu bezala: Erika Rooibos da Barbie guztiak sortzeko patroia. Barbieri bikote laguna jarri nion. Ken: Ken, ken hadi hortik, Ken. Ken, ken hadi hortik. Ken izena jarri nion Barbiearen bikoteari. Estrategia bat izan zen. Ken beti izan zen Barbiearen bikotekidea. Barbieak zeukana baino protagonismo gehiago irabaz zezan.

Barbiea modaz pasata dago, banekien hori gertatuko zela, baina lasai: ni naiz xxi. mendeko hezur eta haragizko Barbiea, emakume barbieuda, mujer bizarduna!!! Erika! Erika Rooibos-boys-boys. Rooigirls-girl-girls. Zoragarria naiz, inkreiblea naiz, perfektua naiz, sublimea naiz, la ostia naiz, txundigarria naiz, liluragarria naiz, la puta ama naiz, inpaktantea naiz, morbosoa naiz, begetarianoa naiz, adjektibo hiperlatiboa naiz, Erika Rooibos naiz!

Mundu guztiak maite nau. Ezin dut ekidin. Perfektua naiz. Badakit zuek ere ikaragarri, pila bat, a saco maite nauzuela. Badakit nire posterrak dituzuela zuen geletan. Badakit, emakume, gizon, queer, femme, butch, drag queen, drag king, guztiak nirekin pentsatzen masturbatzen zaretela. Badakit zuen etxeko zakurrak ere nirekin pentsatuta masturbatzen direla etxeko kuxinekin igurzterakoan, eta zuen katuak kapatzen dituzuenean niretzat direla haien azkeneko pentsamenduak.

Akaso pentsatu duzue zuen erabakiz etorri zaretela emanaldi hau, Erika Rooibos handiaren performancea, ikustera; edo kasualitatez etorri zaretela, edo bertako udalak antolatu duelako, edo lagun batek esan dizuelako... Ba guztia gezurra da. Hau dena tranpa bat izan da. Nire plan bati erantzuten dio. Nik probokatu ditut zuek hemen amaitzeko kasualitate guztiak, bai, zuek eta ez beste inor. Nik nahi izan dudalako zarete zuek nire publikoa.

Bigarren panpina

Amerikana grisa, katu belarriak, takoi beltzak jantzita eta usta bat ditu eskuan panpina honek. The Velvet Underground taldearen “Venus in furs” abestiaz lagunduta, jarrera probokatzaile batekin oinez gerturatuko da publikoarengana. Botere horrekin jolastuko da. Tarteka, usta gogoz mugituko du. Panpina hau sexya izan nahian dabil, sexya izateko estereotipoak imitatuz.

Amerikana askatzen du. Kuleroen alboetatik ile mataza ikusten zaio. Aulkira joan eta bertan eseriko da, ile mataza kuleroetatik atera eta izugarri luzea dela ikusiko dugu.

“Mischa Maisky plays Bach Cello Suite No.1 in G” abestia entzuten hasiko da eta geldirik iraungo du publikoari begira, ilea hankartetik lurrera eta usta eskuan dituela.

Erika Rooibos

Edertasunaren terrorista naiz.

Nire aluko ilea infinitua da, ez dakizu non hasten den eta non bukatzen den, bertan galdu egin zaitezke. Unibertsoa bezala, expanditzen ari da beti. Nire aluko ilea orgasmo bakoitzarekin hazi egiten da. Nire ilea hazten utziko banu izarretara helduko litzateke, eta nahiko banu izarrak ilean kateatu eta niregana ekarriko nituzke. Hain da aluzinantea nire aluko ilea, nire aluko ilearen merkatu beltza mundu osoan hedatu dela. Hortik dator hitza: merkatu beltza, nire aluko ileak beltzak direlako. Gizonezko burusoilen buruko inplanteak nire aluko ilearekin eginak daude. Munduko gizonezkoen pelukin guztiak nire potorroko ileekin osatuak daude. (Alboan dagoen argi teknikariari erreferentzia eginez) Nire teknikoaren bibotea ere nire potorroko ilearekin egina dago. Alfonbren mundua ere konkistatzen ari da nire potxotxinako ilea. Trumpen flekilloa ere nire koñoko ilea da... baina gauza da hark tindatu egiten duela.

(Atzera doa, armairua dagoen aldera, eta makurtu egiten da.)

Badakit nire ipurdira begira zaudetela. Ikusten zaituztet. Badakit zelulitis dena ikusi didazuela. Nire ipurdi zelulitikoa. Baina ez zait inporta. Zelulitis hau hemen dago nik erabaki dudalako hemen egotea. Esfortzua eskatzen du gorputz perfektua edukitzeak. Ez da erraza ipurdi zelulitiko hau mantentzea, ez pentsa, dieta berezi bat eskatzen du, eta trukotxo batzuk ere badaude.

Adibidez, pentsa txokolate tableta osoa jan duzula, ba, noski, ez da komeni hori guztia gorputzera dena batera joatea, ze hor bestela desorekatu egiten da gorputza. Jan duzun txokolate horrek bereziki zure gorputz atal zehatz batean eragitea nahi baduzu… Ni egon izan naiz ordubetez horrela, (makurtuta jartzen da berriro hasierako posizioan) jandako txokolate horrek ipurdian eragitea nahi nuelako, eta lortu dut.

Edo beste truko bat, nire amamak beti esaten du (amonaren ahotsa imitatuz): “Erika Rooibos, Erika Rooibos maitea: triparik ez baduzu eduki nahi... bota garbantzuak lurrera eta jaso banaka-banaka!”. Nik hori ez dut inoiz egin, ez dudalako behar, baina aizue, beharbada zuei balioko dizue.

(Berriro ere atzera doa, armairua dagoen aldera eta makurtu egiten da.)

Berriro nire ipurdi zelulitikoari begira? Momentu honetan bi bando sortu dira. Ni baino zelulitis gehiago daukazuenak pentsatuko duzue (ahotsak imitatuz): “Erika Rooibos, Erika Rooibos, exagerada, zuk ez daukazu zelulitisa, nik daukat zelulitis pila bat, asko, a saco, baina zuk ez”. Eta zelulitis gutxiago daukazuenok pentsatuko duzue (ahotsak imitatuz): “Bai, badaukazu zelulitis, daukazu zelulitis mogolloia”. Segun ze zelulitis mailatan zauden ezberdin ikusten duzu dena, perspektiba kontua da. Baina niri berdin zait. Zergatik? Nik sortu dudalako zelulitisa, nik erabaki dudalako zulo bakoitza non egongo den, noiz jaioko den, nola, ze diametro eta ze profundidade izango duen. Zulo bakoitza perfekzioa da.

Badakizue zer gustatzen zaidan, asko, a saco, pila bat? Hondartzako lehen eguna. Arropak kentzen ditut eta trajebañotan jartzen naiz. Jendea 360ºra, denak niri begira, nik badakit denak begira ditudala. Orduan, ni naizen bezalako natural ibiltzen hasten naiz, ur ertzean alde batera eta gero bestera. Toalla ondo jartzen dut, nahiz eta ondo dagoen, haitzak eskalatzen ditut edota yogako pino postura egiten dut. Gozatu egiten dut. Urte osoan hainbeste esfortzu eta gero, azkenean, iritsi delako eguna nire gorputza luzitzeko. Y me encanta, y me encanto. Eta oso harro nago nitaz, hau delako nik lortu dudan zerbait.

Erika Rooibosen eguneroko exercise tabla: www.erikarooibos.com

Hirugarren panpina

Panpina honek 80ko hamarkadako aerobic estetika dauka. Jane Fonda bat izan daiteke. Baina badu berezitasun bat: bizarra.

Aqua taldearen “Barbie Girl” izango da entzungo dugun abestia. Panpina honek egiten duen esfortzu fisikoa maximoa da. Ariketa ezberdinak egingo ditu: pesak, bizikleta, abdominalak, twerking-a… tarteetan koreografia oso erridikulu batekin uztartuz. Guztia oso patetikoa da, baina berak dena ematen du bere burua epaitzen saiatu gabe.

Erika Rooibos

(Argi teknikariari keinu eginez.)

Javi, kendu. Lixto!

(Publikoari) Eta zuek, ez begiratu!

Bale, bai, onartzen dut. Onartzen dut. Harri koskor bat dago… (Arnasa sakon hartuz, aitortza bat kostata egitera joango balitz bezala) Nire perfekzioan harri koskor bat dago galarazten didana ni guztiz perfektua izatea. Eta zein da harri koskor hori? Nire itzala. Nire itzala, bai. (Lurrera keinu eginez) Ikusten duzue nire itzala? Ezin dut nire itzalarekin. Beti segika daukat! Ez dut nire itzala ikusi nahi. Javi, itzali argiak!

(Javik ez ditu itzaltzen. Espazioan ibiltzen da itzalari erreferentzia eginez.)

Ze ederra den besteen ahuleziak ikustea, e? Ondo sentitzen zarete nire itzalari begira?

(Aulkian esertzen da lasaitu nahian.)

Itzala daukat. Eta? Zuek ez ala? Akaso zuek ez daukazue itzalik?

Zeinek ez dauka itzalik? Zerbait pasatzen da itzala edukitzeagatik? Ez, ez da ezer pasatzen.

Nire itzala mantxa bat da lurrean, mantxa beltz bat. Nire itzala beltza da, eta zer? Ni ez naiz arrazista, ez da hori. Baina nire perfekzioak itzal sofistikatuago bat merezi du. Saiatu izan naiz nire itzala arrosaz margotzen, baina ez dut lortu. Saiatu izan naiz nire itzalari tatuaje bat egiten, eta ezta ere. Inposibol.

(Aulkitik jaikitzen da.)

Mesede bat eskatu nahi dizuet. Itxi begiak.

(Publikoa begiak ixtera animatu ondoren, poema bat errezitatuko balu bezala hitz egiten hasiko da.)

Agian iluntasun hau da naizena.

Panpinen eta pertsonen itzalak berdinak dira. Nola ezberdindu pertsona erreal baten eta maniki baten itzalaren artean? Nik ez dut maniki baten itzal berdina eduki nahi.

Maitasuna egin nahi nuke nire itzalarekin.

Ireki begiak.

(Publikoak begiak zabaltzea itxaroten du.)

Igual pixka bat pasa egin naiz lehen, ezta?

Ni oso gustura, super, mega, hiper, ultra, estra gustura nago nire itzalarekin. Eta oso pozik nago elkarri pega-pega eginda bizi garelako. Eskerrik asko, Javi, argia ez kentzeagatik lehen. (Ironiaz, zirto modura) Zer ari zinen, zigarro bat erretzen?

Zuek gustura zaudete zuen itzalarekin?

Gertatzen zaidana da ez zaidala gustatzen ez zuek eta ez jendeak nire alde iluna ikustea.

a la mierda. a la mierda jendeak nire alde iluna ikusterakoan pentsatuko duena! a la mierda esfortzua egitea. Arazotxo bat daukazula? a la mierda! a la mierda exijentzia. a la mierda sufrimendua. Perfektua izan beharra, a la mierda! Besteen iritziaren beldur zarela? a la mierda! Nire buruaren barruan dagoen besteen iritzia, a la mierda! Et merde, fucking shit, abdala mbingi.

(Hurrengo panpinaren goi partea jantzi bitartean hitz egiten du.)

Zakilak itzala egiten du, eta aluak ez. Aluak beti daude itzalean.

(Musika sartzen da, eta jarraian argia aldatu.)

Laugarren panpina

Tracy Chapmanen “Be Careful of My Heart” abestiak girotuko du panpina honen unibertsoa. Turbante beix bat jantzi eta aulkian eseriko da. Ezpainak margotuko ditu pintura gorriz eta bere buruari musuak ematen hasiko da. Oso intimoa da panpina hau. Bere hauskortasuna agerian uzten du. Oso barrukoa da erakusten duena. Are gehiago, ez du ezer egiten inori ezer erakusteko: beretzat da une hau. Bere burua goxatzeko, mimatzeko, maitatzeko.

Apurka-apurka, zutitu eta publikotik oso gertu jarriko da. Ia ez dugu ikusiko, argiak kontra dituelako. Baina sumatu dezakegu, eta baita bere arnasa entzun ere.

Hitz egiten hasten da, oso intimo, oso barrutik. Ez dakigu argi panpinak hitz egiten duen, edo Erikak.

Argiak. Argiak oso politak dira. Bonbillak dira politak, baina piztuta daudenean. Argia egiten duten bonbillak politak dira. Argitasun horrek harrapatzen banau, ni ikusten naiz. Orduan, ni, polita naiz. Iluntasunean ez naiz ikusten, argiak laguntzen dit nire edertasuna ikusten. Argia gustatzen zait, eta ahal dudan guztietan argitan egoten saiatzen naiz. Jendeak ikus dezan ni zeinen ederra naizen argitan.

Baina argiari esker bizi dira itzalak ere. Argiak erditzen ditu itzalak. Eta nik ez dut nire itzala gustuko. Baina hain dira politak argiak.

(Tonua pixka bat aldatzen du, baina komikotasunean guztiz erori gabe.)

Etxean nagoenean sukaldeko argiak, salako argiak, pasilloko argiak, komuneko argiak, denak, aldi berean piztuta edukitzen ditut, mania bat da. Gauetan ere argia piztuta egiten dut lo, ez dadin egon momentu bat ere zeinean ni ilunpetan nagoen.

(Hemendik aurrera guztiz komiko.)

Nire ondoan dagoen jendeari eskatzen diot ahalik eta gutxien parpadeatzeko, eta egitekotan ahalik eta denbora gutxien egoteko begiak itxita. Ni ondo ikusteko, nire edertasuna behar den bezala apreziatzeko. Pena bat izango litzateke nire ondoan dagoen pertsonak ni ikusteko aukera galtzea. Ispilu aurrean nagoenean gauza bera aplikatzen dut nire buruarekin: parpadeo gutxi eta azkarrak. Orduan, gaur, hori da zuei eskatu nahi dizuedana: ahalik eta gutxien parpadeatu, eta egin behar baduzue oso azkar izan dadila. Atxis egin behar baduzue ere saiatu begiak zabalik egiten.

Erika Rooibos

(Iluntasun osoa bat-batean. Argia bueltatzean, atzeko armairuan eserita dago jendeari begira, irribarrez.)

Emozionatuta, ezta? Normala… Musika, argiak, ni… Hecho polvo utzi zaituztet. K.O.?

(Publikora gerturatuz.)

Oso ondo, oso ondo dago emozionatzea, eta oso eskertuta nago zuengandik jasotzen ari naizen maitasunagatik… baina ez dut nahikoa. Zuen gorrotoa behar dut. Orain, ya. Horregatik zaudete hemen (kanpoko ahotsak imitatuz): “Erika Rooibos, Erika Rooibos, zergatik nahi duzu nik zu gorrotatzea zu perfektua baldin bazara? Erika Rooibos, Erika Rooibos, arren, mesedez, otoi, ez eskatu nik zu gorrotatzea, nik pila bat, asko, mogolloia maite zaitut. Erika Rooibos, Erika Rooibos, zergatik nahi duzu nik zu gorrotatzea zuk dena baldin badaukazu?”. Ba ez, ez daukat dena, zuen gorrotoa falta zait.

Nik ez dut soilik modan egon nahi. Ez dut soilik Euskal Herri osoko, Europako, Txinako, Ipar Poloko, Uzbekistango kultur programatzaileek niri email puta bat idazterik nahi, emanaldi honetako dosierra eskatzen. Ez naiz konformatzen Euskal Herri osoko, Europako, Txinako, Ipar Poloko, Uzbekistango kultur programatzaileen maskotak nitaz pentsatuz masturbatzearekin. Ez, nik gehiago, askoz gehiago nahi dut. Bueno, ez da nahi dudala: nire perfekzioak askoz gehiago merezi du. Modan nago, bai, badakit, baina nik mito bat izan nahi dut. Transzenditu. Zuengana iritsi. Zuen memorian iraun eta biziraun. Nobel sari guztiak jaso urte bakarrean, gogoratua izan. Gizonezko aktore onenari eta emakumezko aktore onenari Oscar saria irabazi urte berean (jarrera komikoa azalduz) “And the Oscar goes to… Erika Rooibos!!”. “Thank you, thank you, thanks to Xuxu and Zack for english classes...”. Etorkizuneko eskoletan nire izena irakatsi dezatela nahi dut. Olatuak egin ditzatela nire izenarekin. Erika Rooibooooos, mantra bat sortu dezatela nire izenarekin. Nire bizitzari buruzko trilogia bat, aurrena liburuetan eta gero pelikulan. Trending topic izan nahi dut. Eta ni hil eta handik berrogeita lau urtera nire gorpua beste leku batean enterratua izan dadila. Hori dena eta gehiago nahi dut. Beraz, hasi zuen gorrotoarekin konektatzen. Ez dakit zuen emozioak lantzen dituzuen, pelatu egiten dit. Nahi dudana da zuek zuen gorrotoa identifikatzea eta niri pasatzea. Nik chakra guztiak irekita ditut. Maitasuna ondo dago baina ez da nahikoa, zuen maitasunaz gain zuen gorrotoa ere behar dut. Gorroto banauzue badakit bizitza osorako gogoratuko nauzuela.

(Zinta amerikano beltza hartzen du, prestatzen ari den hurrengo panpinaren jantziak jarri bitartean publikoari laguntza eskatuz.)

Horregatik, polemikoa izan nahi dut.

Javi, jarri musika polemiko bat.

Bosgarren panpina

Panpina hau probokatzailea da. Ikusi besterik ez dago bere arropan: bota beltzak, narruzko galtza beltzak eta titiburu banatan zinta amerikano itsatsia gurutze moduan.

Panpina honek publikoa probokatu nahiko du. Txistua jaurtiko du goranzko norabidean, ondoren bere aurpegian erortzeko. Jendeari hozka egingo dio, aurpegia zurrupatu, bere titiak astinduko ditu haien aurrean. Panpina honen helburua argia da: egiten duen horrekin guztiarekin betirako gogoratua izatea, eta hori lortzearren prest dago edozer egiteko.

Hau guzti hau, Filmmaker taldearen “Lust Riders” abestia bolumen altuan entzuten dugun bitartean.

Erika Rooibos

Ahoa lehorra dukat. Oso lehorra. Rooibos bat behar dut. Deshidratatuta nago. Rooibos bat nahi dut. Beroa ez. Oso beroa, ezta ere. Hotza ez dut gustuko. Oso hotza inola ere ez. Epela. Baina ez dakit zer rooibos nahi dudan. Asko daude. Pilo bat. A saco. Gehiegi: txokolate, kanela, laranja, banilla, te gorria, te berdea, txaka, eta abar, eta abar.

(Oso serio esaten du dena, nahiz eta absurdoa izan.)

Rooibos bat nahi dut. (Ketelari begiratzen dio) Rooibos bat nahi dut, ya. Eta nahi dudana, ya nahi dut. Rooibos bat nahi dut eta punto. Epela. Beroak mingaina erretzen dit. Eta ez dut nahi. Hotzak ez dit graziarik egiten. Nik grazia egin nahi dut. Asko eskatzea da rooibos puta bat? Ez dut uste. Baina zein rooibos? Asko daude. Pilo bat. A saco. Gehiegi: txokolate, kanela, laranja, banilla, te gorria, te berdea, txaka, eta abar, eta abar. Normala, igual? Ez, normala ez.

(Ketelari begiratzen dio.)

Ekintza artistiko bat egingo dut. Teatro abangoardista, performance postdramatiko bat egingo dut! Flipatuko duzue. Angelica Liddell ez da ezer izango nire ondoan, ezta Iñaki Ziarrusta ere.

(Ketela piztuko du, mira handiz. Geldirik geratuko da haren alboan, ketelari begira. Ketelak mikro bat dauka alboan, oin eta guzti. Publikoa ketelaren prozesu osoaren soinua entzutera behartuko du. Urak irakin eta saltatzerakoan kristalezko kopara bota, eta bertatik hartuko du infusioa. Butakan eseri eta azkeneko monologoari ekingo dio.)

Erika Rooibos

Munduko itzal guztiak alu batetik jaiotzen dira.

Amaren alutik ateratzerakoan haragi zati bat nintzen, haragia eta ura, azala eta negarra, iletsua, likatsua.

Panpina txiki bat. Panpina zikina.

Eta orain panpina handi bat naiz.

Panpina da nire maskara. Maskara jartzen dut besteek ikus nazaten.

Panpina da nire maskara. Baina nor naiz panpina eranzten dudanean?

Eta munduak panpina ikusi nahi badu?

Eta munduak panpina besterik ez badu ikusten, panpina erantzi dudanean ere?

Baina nor da mundua?

Hemen zaudetenak zarete mundua?

a la mierda.

a la mierda. Et merde, fucking shit, abdala mbingi.

Panpina da nire maskara. Maskara janzten dut zuek ikus nazazuen. Baina ni ikusten nauzuenean, nor maite duzue? Ni ala nire maskara? Bietako zein da nire maskara? Panpina ala Erika? Erika ala panpina?

(Iluna. Berehala offeko ahots bat entzuten da, Erikaren beraren ahotsarekin, zirku musika alaiaz lagundurik.)

off: Ikus-entzule maiteok, jaun eta andereok, gaur gauean, zuekin zuzenean, Erika Rooibosek bere haragi gainean zertzelatuko du panpina primigenioa, panpina esentziala, izarren hautsez zipriztindua, unibertsoa baino aurreragokoa, masa beltza, gauza guztien sorrera, zero, hutsa, dena… Bagina-panpina! Zer zen lehenago, argia ala itzala, itzala ala bagina? Gaur, zuen aurrean, lehen aldiz, Erika Rooibosek maitasuna egingo du bere itzalarekin.

Azkeneko panpina

Bulba erraldoi bat du buruan panpina honek. Publikoa agurtzen duen bitartean altillora igoko da. Bertan dagoela, bere buruko bulba masturbatzen hasiko da. Panpina honek maitasuna egingo du bere buruarekin. Panpina honek, maitasuna egingo du bere itzalarekin.