ΣΤ’

Πότε θά ξαναμιλήσεις; / Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τά λόγια μας. / Σπέρνουνται γεννιούνται σάν τά βρέφη / ριζώνουν θρέφουνται μέ τό αίμα. / "Οπως τά πεϋκα / κρατούνε τη μορφή του αγέρα / ενώ ό αγέρας εφυγε, δεν είναι έκεΐ / τό ίδιο τά λόγια / φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου / κι 6 άνθρωπος έφυγε, δεν είναι έκεΐ. / ’Ίσως γυρεύουν νά μιλήσουν τ’ άστρα / πού πάτησαν τήν τόση γύμνια σου μιά νύχτα / ό Κύκνος ό Τοξότης ό Σκόρπιός / ίσως εκείνα. / Αλλά ποΰ θά είσαι τή στιγμή πού θά ’ρθει / εδώ σ’ αύτό τό θέατρο τό φώς;