PARISKO TXOLARREA

 

Txolarretxo, txolarre,

Paris erdikoa:

Bourse-ko iskanbila

(gizon zoro batzarre)

ez ote nahikoa

hi izutzeko, axolagabe biribila?

 

     Farol itzali baten

txapel-gailurrera

etorri haiz xuxen

apur ostu bat jaten:

batetik bestera,

txapelaren muturrak arin dituk gaintzen.

 

     Salto banarekin, begi

ernaiak lurrera:

ez haiz hi makala:

begiraldi luzeegi

gabe, bahator behera:

ez, alearen ordez, jasotzera azala.

 

     Kafetxean bainago

astiaren jabe,

zer egin hoberik,

(ezer ez gogarago)

muinak urtu gabe,

zerbait, halarik ere, gogo-jolas baizik?

 

     Leihoak lauso dira,

eguraldiaren

antzo. Barrenean,

giroaren harira,

lo-sustak egiten

morroi mantal-zuriak daude bazterrean.

 

     Begira, behetik gora,

berriz txolarrea.

Keinuka begiak,

irentsi du, gerora

luzatzeke, alea.

Esku-(?)-peko guri bat boteaz,... han zoak!

 

     Parisko txolarrea:

zertan haiz berezi

nire herriko batez?

Azalez, soin-arrea;

barrenez, bihurri;

kideago zaitezten..., ez dakik frantsesez!

 

     Kanpandorre xaharrean

bata bezain lasai,

bestea da maiztar

Tuileri goitarrean.

Egingo nuke, bai,

hangoa lotsa ezetz honantza banekar.

 

     Nonahitar izan minez,

ostera, gizona

bai txori baldarra!

Ahaleginak eginez

bebil handik hona:

etxez kanpora beti duk baserritarra.

 

     Labur: nire burua

Parisen ikusiz

hain lotu ta arlote,

otoi nizun zerua,

zehatz adieraziz

gizon baino nahiago nukeela txolarre.

 

1930