AMA, ATTE

Umetan zer nuen sentitzen

gero dator gogora.

Bularraren espazioan

haize bila balebil

amiltzen da ulermen eske.

Ia mutu izan nintzena

sei urtera bitarte,

harriduraz begira

iritsi behar ez nuen

leku hartara:

Sukalde zahar bat,

eta bonbilla horikaran

azal zuhaileko ogi tristea.

Berriro hemen!

pentsatu nuen

formarik gabeko

hizkuntza batean.

Luzea egin behar zait!

Hitz egiteko nagitasuna

defentsa bakar,

jakitun hitzak direla

konbentzioaren oinarri,

dogmak, etsipen eta uste

eztarrian behera,

eta garunera gero betiko.

Zientzia ere ez neukan alde:

Barkaezina da 20 urterekin hiltzea.

Hemen akats bat dago!

kexatu nintzaion medikuari,

baina zientziari zor hura ere:

Ez iraindu

bizi-hatsa eman dizunaren

borondaterik!

Igaroak nituen mendeak

eta gerla-aroak

giza-ikararen geografiak,

eginak ordurako

egin ezin direnak,

etorkizunean berunezko kateak

zain neuzkala jakiteraino.

Arintasuna izan dut jomuga,

eta errurik gabe

gozatzeko ahalmena

nire ondare.

Heziketa oneko basati izanez

eraman bailiteke

habeak minaren harroinetan

paraturik dauzkan

bizitza honen zama.