MORROIAREN ASKAPENA

Zer dakigu heriotzari buruz?

Ezer ez,

beste batzuek kontatu digutena besterik ez.

Ezin heriotza ezagutu

bizirik gaudelako.

Baina nortzuk ziren

mendeetan heriotzaz idatzi duten horiek?

Gure moduan bizirik zeuden beste batzuk.

Guk ez baldin badakigu

ezer heriotzari buruz

zergatik sinesten dugu

haiek zerbait jakitera iritsi zirela?

Heriotza arazo bihurtu dugulako.

Arazo batek konponbidea eskatzen du,

eta haren opari ilunkara

gizaldiz gizaldi argitzen ez bada,

izu-ikara bihurtzen da.

Beldurra dugulako sinesten ditugu

gure moduan beldurrez zeuden beste batzuek

idatzitako sinplekeriak.

Gizaki beldurtiak ez baitu jakinduria bilatzen,

sineskeriak baizik.

Ez du nahi jakitea, sinestea baizik.

Heriotza, ordea, ez da arazo,

misterio bat baino.

Eta misterioak bertan murgil zaitezen

eskatzen dizu,

zu baino handiagoa delako haren orbana.

Bere barrenean hartuko zaitu

eta ez alderantziz.

Albo batera utzi beharko dituzu

ezarri zizkizuten

aginduak, dogmak, ipuinak

eta gauza ankerragoak.

Zama horrekin baldin bazoaz

ez zara misterioan urtuko.

Flotatzen geratuko zara

ikaraz beterik,

konturatu gabe ikara horrek

besteen morroi bihurtzen zaituela.

Heriotzaz idaztea aldez aurretik

gerra galdua dela jakinda ere,

horretan hasten garenoi

dilema garbi bat zaigu ageri.

Bi aukera bakarrik daude,

ez lau edo hamasei:

edo bizi zara eta ez dakizu ezer,

edo hil zara eta dena dakizu;

jakin gabe idaztearen absurdoa,

edo jakitearen isiltasuna.

Ondorio honek poema hau berau ere

baliogabetzen digu,

baina joko erretoriko bat eginez

hasierara itzul gintezke, galdetuz:

Zer dakigu heriotzari buruz?

Eta galdetu aurretik ere

bagenekien erantzunera iritsiko gara

behin eta berriz:

Ezer ez.

Hala ere testu hau idatzi beharra neukan:

orain, aurrerantzean ez dut

berriro galdera hori

erantzun beharrik izango.