GEZURRAK

Gaur goizean oroimena antolatzeko

premia sentitu dut lehenago inoiz ez bezala.

Egunkaria irakurtzen ari nintzela

noragabeko gomutan galdu naiz:

iritsiko da unea zeinean

momentu honetan bertan munduan

bizirik gauden guztiok hilik egongo garen,

pixkanaka, banaka, denok.

Neure buruari galdetu diot

zehatz-mehatz zein izango den segundoa zeinean

momentu honetan bertan arnasestuka

gaudenen arteko azkenak pausua luzatzeari utziko dion.

Horregatik sortu zait poesia idazteko presa berriro,

egunkariek kontatuko ez dutena jasotzeko,

laztan baten neurria inori bidaltzeko.

Bizi gabe utzi ditugun munduak

salbatzeko modua izan liteke Teatroa;

historia ofizialik gabeko pertsonen memoria, Poema bat;

oroitzapen klandestinoak trafikatzeko batzarra,

zigarro baten ertzeko solasaldia;

haurrei izenak jartzea,

liburuetan kabitzen ez dena idatzita uztea haizean.

Eta neure burua konbentzitzen saiatu naiz,

une honetan bertan bizirik gauden guztiak

hilik egongo garen garai horretan

bizirik egongo direnak engainatzeko modurik behinena

gezurrak idaztea izan litekeela, sinets dezaten

gauzak beste modu batean egin litezkeela

Literatura izan dadin biharko historia.