GERANIOAREN  MINIPOETIKA

Jarraitzen dut sukaldean idazten

makarroiak edo hitzak egosi bitartean.

Beste etxe batean. Geranio bat leihoan.

Zurtoinak esku bat dirudi, zerbaiten eske.

Gertaerak paper-mozkin bihurtu zaizkit.

Tentuz sailkatzen ditut, urrun galdurik begirada.

Baina zer esango dizut minaz? Zuk zer diozu?

Minaren amuak tenk egiten dit samatik.

Trantze horretan aitortzen dizut dena:

magalmina eta argidura eta bitsaren loreak.

Mezuei gantza kentzen dihardut labanaz,

alfer-kinkallatik libratu nahiz ahotsa.

Badut erritmoaren sena, xehetasunekiko joera,

irudietarako gustua, emozioaz gogoetatzeko xedea.

Zer diostazu, oro har, emaitzaz? Esadazu

benetako bizitza aski den benetako poesia egiteko.