JOXERRA AGIRREK

AFALTZEN

—a - b - f—

Zuri dago plaza, aulkiak isil

hozminera exiliatu estatuak iduri,

gauetzen ari du eta elurra

farolaren argira itzal herren bat

dabil atezuan, zerbaiten bila

karrika gora karrika behera.

Hutsago jantzi da dena. Hutsago

zuek gure artetik ezkutatu zaretenetik.

Hilabete, Mikel, gure artetik aldegin

eta absolutuan barneratu haizela.

Eta afari honetan hire gomuta

ospatu nahi badiagu ere

bizitzari ulertezin zaizkiok

horko uhalde, mendikate

eta bidezidorrak. Ezabatu

egiten ditik eta mapak

mutu bihurtu. Ez gaitzak ahantzi

hagoenean hagoela.

Hilabete, Endika, urrutiko

telegrama haizela eta hire berriak

gure irudimenaren lakuan

galdu eta ernetu egiten dituk

asaldagarri edo izugarri

edo izugarri eder bihurtzeraino,

goroldio eta laharrez jantzi

ur-iratxo bahintzen. Hire

gutunak haiz.

Sua pindarka ari da, purpura

urdin eta honatx hemen gu

giza emakume soilak orain

atorrutsik eta bihotza zabal

geure buruen setioari ihesi.

Mahai gaineko platerak

bizitakoaren kontsolamenduari

diote men eta hondarrak

eskuetan erabiltzeko,

afalosteko hizketa bitartean.

Xeratsu erori dira oroitzapenak

aire epelean kulunka: Baionako txango hura,

eguzki arratsaldeak, hain oso

eta orozko mozkor arre haiek

trago luzeegitan. Masailak

gorri besarkatu gara

besarkagabean, xamurtasun ia infinitoz.

Eta horrela sortu da

antrazita auskaldarra bailitzen

horren maite zenuten kanta:

Xoxo beltz bat banuen

kaiolan sarturik

egun batez neguen

hil zen gizajoa

zelaian sartu nuen

xokuan xoxua

eguna argitzen denik

xolo hartan xolo hartan

xoxuen kantua.

Gero tristura lurreratu da

negu gorriko hegazti erratua bezala

eta denok edan dugu pattarra

bizkarretik heldu hotza,

zakur amorratua, zakur gosea

uxatzearren.

Elurra ari du kanpoan.

elurra ari du karriketan

elurra kaiolako zirrikituetarik sartzen

elurra xoxoaren hilobi gainean

elurra Euskal Herri osoan

elurra gure bihotz hormatuetan

elurra

zuen arrasto lurmenduak estaltzen.