12

Bizkar-zakuaren apailatzeko astia baizik ez nuen ukan, ziztuan etorri baitzitzaigun gauerdiko trenaren tenorea. Nolwen etxean zen Piarresen ehortzetetarik sartu nintzenean. Prest zegoen. Banituen nik oraino gauzatxo batzuk xilintxau. Angelun aizolbetzen zen Preziosi erregutu nion zetozen egunetan Daniel, Marti, Julieta eta Marietaren mugimenduak zelata zitzan ahalik diskretuen.

        — Bai, joango gara Marlen eta biok.

        — Eta kontuz ibili...

        — Lasai. Ez gara haizemeneko abar meharrenak.

        — Wiesbaden ez dea Elvis Presleyk Priscilla Beaulieu ezagutu zuen hiria... eta... erakunde armatuak 1970ean bahitu Beilh kontsula bizirik azaldu zen hiria?

        Futxo, bai... Beilh... Prezios jakintsuaren matela-zola mardulak ozendu ziren telefonoaren besakian. Musu gurintsuaren hotsak elkortu ninduen. Saudi Arabiako emazte baten pare troxatu Zokorekin sarea hedatuko zutela segurtatu zidan, erantsiz:

        — Zure informaziorako doi-doia: Zokoren pin-upa Deborah deitzen da eta orotara eramaten duen kanixea Scully.

        Barrez gesaldu nintzen. Jendeak ideia bereziak zituela nerasala pausatu nuen urrutizkina. Ez nion, ordea, X-Files haietako Scully pertsonaiaren fans-etarik nintzela aitortu, nitaz burlatuko zelako. Nolwen hurbildu zitzaidan. Balakari zebilkidan lepondoan, papondoan, sabelondoan. Intziriz lehertu nintzen. Egin egin dezagula murmuratu nion aho-zulora... eta atsegin ukatuen kaian aurkitu ginen aski laster, barneko bozgorailuek ertzetarik urruntzeko manuak zabaltzen zituztela, abiadura handiko trenak bata bestearen ildotik ernatzen zirela, uhinak gozo, frenoak kantari, txistuak ozen, ahots sintetikoak norabideak arraiki kordeltzen zituela, kasu ateen itxiera automatikoari, altzairu eta titadinezko piztiak geltokia alargundu zuenean, haragizko burdinbideak gogortu zitzaizkigun, hatsanka, bihotz herdoilduen tzanga baino aditzen ez genuela. Elkarren magalean gerizatu ginen paperik gabeko bidaiariak bagina bezala.

        — Ordua da.

        Parisen geltokiz aldatu ginen, taxiz. Oren goiztiarrarengatik agian, samur zirudien gidari beltzarekin ez genuen soakorik trukatu. Berdin zihoan. Ez ginen amodio edo ezagupen eskasez. Oroitu nintzen beratz, gure arbaso soldaduak Gare de l'Est honetarik zituztela Chemin des Dames izugarriko trintxeretara garraiatzen. Kaskapüntak partida zituzten. Baina jada bake aroak ziren eta adiskide geneuzkan alemanak. Hargatik arrangurak bazirauen: nor ziren plazetan zutundu berunezko zaldun belikos haiek?, nola pizten zituzten gerrak?, zergatik askatu zuten Beilh kontsula Wiesbadenen? Azken kezka arrotz zitzaidan. Eta segidan Nolwenen berotasuna bilatu nuen, ezinegona areagotzen zidaten pentsamendu toxikoen xendratik ihesi.

        Wiesbadenerako S-Bahn-era hupatu ginen Mainhattanen. Eguerdiko eguzkiak bitxiki argitzen zituen Frankfurteko dorre zilarrak. Laino harrapari jostatzen zitzaizkien buruak. Oraino oren erdi bat.

        — Pena da, Nolwen, ez dudala Txatxo Landaburu elerran.

        — Denborarik ez zenuen Donostiaratzeko.

        — Beharko nuen alta.

        — Hitzartu ezazu larunbateko. Nahi duzu nire mugikorra? Uste duzu garrantzitsua dela? Zein dira serial killerraren eta erakunde armatuko kide ohiaren arteko konexioak? Ez dut garbi ikusten...

        — Zuk baino gehiago ez dakit. Daniel Elgebeltzen Moura villaren ikerketaren berri baduzu?

        — Zure idazki zizelkatuaz gain, seinalatzea merezi duen ezer ez dago han. Sotoak hutsik dira. Borta sekreturik ez dugu aurkitu. Erran dizut: pilik ere ez.

        — Zorte txarra dugu. Eta ez dakigu arrainaren zein begi kilikatu egia azaleratzeko.

        Arrainek betezpalik ez zutela nioen Wiesbadengo kai ertzean oina pausatzean. Kolore guztietakoak baziren, kasik ibai azaletan zihardutenak. Bazeuden halaber aintzira eta urmaeletako lokatz hiletan edo itsaso hondoetan zebiltzanak, argirik gabe, aire premiarik ezean, betiko gauaren minean zunda txiskatsuei esker sekula eratortzen ez zirenak. Janaren desagertzearen aferako izakiak sakontasun abisaletan igerikatzen usatuak zirela ziruditan. Bat-batean brika gorriz eraiki geltokiko enparantzan hatsa ments eta itolarria nabaritu nuen:

        — Eta orain, nora goaz?

        — Baneki?

        — Lavigne jaunak erran dit Mercedes Benz zoharra aiduru genukeela. Nolakoak dira?

        — Alemaniako telesailetakoen modukoak: alimaleak, distiratsuak, indartsuak. Begira... hortxe bizkartzain itxurako gizon parea datorkigu. Atzerritarrak garela sumatu dute.

        — Zaude isilik haurra!

        — Wer ist Amaia Ezpeldoi?

        Zer zerasaten? Zer zen mintzaira hori? Nolweni ikasteko bretainiarra baino zailagoa bide zitekeela murdukatzeko zorian nengoela, saihets hezurretan bulka latza sentitu nuen eta, piztien aitzinean ttattit, geltokiaren aldameneko gaztainondo lerro bikoitzen maldatik pasatu ginen nora ez genekiela. Ur Dorre zaharkituaren itzalean zutoi zegoen beilegiz apaindu adinekoaren oinetara aurtiki gintuzten:

        — Sie sind hier Chef! Mercedesa hurbilduko dugu?

        — Hautseztatu belarraren gustua eztia da ahosabaian.

        — Jean Lavigne zara? —galdetu nion, umiliatze saioak aski iraun zuela iritziz; ez ginen haatik lurretik altxatu, zer gerta ere.

        Graffitiz perdukatu egoitzaren eremuan gure bizkar-zakuak mirazkatzen zituzten zaindariek. Denboraren buruan haietarik bat kotxearen bila joan zen, eta paperak eskuan etorri zitzaigun bestea. Paltoetarik tiraka zutik jarri gintuen ahur bakarraz.

        Arratsaldeko biak izanagatik nehor ez zebilen gune horretan. Lavignek aurpegi gogorra erakusten zigun. Larderiatsua. Normala zitekeena alabaina, afera likitsean lekuko soil baino akusatu gisa agertu behar izan zuenarentzat. Irriak sartu zitzaizkigun.

        — Begiak tapaturik eginen duzue ibilaldia. Arazorik ez dut nahi. Ardogintzako enpresari ohoratua naiz hemen. Geltokian nire piztiekin sufritu duzuena ahantzi dezazuen, etxeko riesling botila zenbait oparituko dizkizuet.

        — Vielen Danke...

        Nolwenek zekien alemanera apurra artekatu zuen, aski egokiro nire iritziz. Inguru-minguruz borobilka ibili ginela ziruditan. Danteren infernuaren zazpi zirkulu madarikatuak trabeskatzekoak genituen. Memoriaren nahasteko baliabidea zen. Segurtasuna hobesten zuten lurraldeetan bereziki, izkinarik ez zen eta guztiak errondak ziren, salbu emazteak. Zorigaitzez. Arraileria muturako jaidura fleitean neukala baiesten nuela, Jean Lavigneren boza ozendu zen:

        — Ez nuen telefonoz mintzatu nahi istorio zatar honetaz. Hobe lasai hitz egitea. Kointzidentzia harrigarriak badira Jana Elgebeltzen desagertzearen alorrean. Esplika ezin ditudanak, noski.

        — Lau nesken bortxaketaren auzian atxilotu zintuzten zu?

        — Bai. Denborarekin agertu da ez ginela, ez ni, eta are gutxiago, hamabost urte preso iragan zituen Dupont de la Cuna gaizoa errudun. Holandes morbido bat baizik. Zitzikatu egin zituzten gure bizitzak.

        — Zer zuen orduan poliziak bilatzen?

        — Urrun edo hurbil, biktimak azaldu ziren eremuetan kukuxkatu gintuzten. Lantokietan, etxe aldeetan, ostatuetan, jolastokietan. Dupont de la Cuna, demagun, Xibertako oihanean Nicole Sukaina gaztearen hilotzaren ondoan aurkitu zuten negarrez, eta nire kasuan jakin zen, asunetan pixa egin nuelako, Elina Saldo masakratu zuen tokitik pasatu nintzela. Zakurren sudurra eta DNA azterketen uztak. Erabaki labainak.

        Garailak krixa-krixa susmatu nituen Mercedesaren erroten azpian. Gaztelu baten lobiroan geunden. Zaindariek kanporatu eta begietako tapakiak kendu zizkiguten. Mahastien erdian ginen, izenda ez genezakeen errekaren uretan bustitzen zirela berdetasun zoragarriaren hesiak. Iparrera itzuliz jauretxe barrokoa altxatzen zen.

        — Non gaude?

        — Bost axola zuentzat. Ez zarete turistak. Baina erran diezazueket Biebrich eskualdean gaudela nonbait. Solasalditik lekora mutilek eramanen zaituztete Wiesbadenera. Erreserbatu dizuet hotela. Luisenstrassen. Pasa andereak...

        Begiak igurzten nerraikan. Nolwenengana bihurtu nintzen. Andraidea lasaitasunik handienean aurreratzen nekusan, tronaduretan dilinda zeuden kristalezko argi-jauzi distiratsuen pean, urre hostoz estali hormekiko gela zabaletan zehar. Sissi ederraren mendeetako ohitura bailuen. Fermukiago so egin eta Romy Schneiderren matelan behera malko bat zehaztu nion ezpainaren marraraino lerratzen. Bego.

        Bulegoan kabitu ginen. Jean Lavigne zuzendari aulki zizelkatuan, kadira arruntagoetan gu, eta ate kantoietan zaindariak. Sua akuilatu nuen:

        — Ezagutzen duzu Marti Izozta?

        — Ez. Behar nuke ala? Dena dela, zin dagizuet ez dela emazte bakarra nire kausaz zendu. Hala ere egia da Adam VanVriesek Elina urkatu zuen gunetik iragan nintzela. Orduko andregaiarekin. Maite genituen hariztietako itzal misteriotsuak. Baliteke serial killer zakarrak hor begimendu ninduela eta beretzat aitzakia egokia nintekeela pentsatzea. Marti Izozta erran duzu?

        — Euskaldunen munduan famatua da oraindik.

        Behorlegiko bordako marxismo ikastaldian bildu argazkia erakutsi nion. Kopeta apaldu zuen. Etsitzear zegoen.

        Hatza pausatu zuen:

        — Eta moko mehe bizar zuridun hori nor da? Marti Izozta da?

        — Ez. Txatxo izeneko ETAko zuzendari ohia.

        — Badut entzutea, bai, nahiz eta ez nuen politikan sudurrik sartzen.

        — Poliziei deklaratu zenien, euskaraz mintzo zen talde baten atzetik tematu zinela 1985eko Baionako Besten azken gauean. Zergatik? Argazkiko kide hauek ziren jarraitzen zenituenak?

        — Edana nintzen. Kokainaz asea. Edozer egiten genuen. Gure gazteei debekatzen dizkiegun ibilerak genituen... Baina, bai, diozuen saldoa izan zitekeen. Iruditzen zait Txatxo hori ikusi nuela. Beste norbait betandu nuen Santizpiritu zubiaren puntako Gambetta plazan. Dupont de la Cuna. Gotikoz jantzia. Aluminiozko betaurrekoekin. Geiger kontagailua eskuan.

        — Urte haietako Baiona ez bide zen gozoa...

        — Frau Amaia Ezpeldoi bitte! Ez da txantxetakoa. Jende anitz zegoen zubian, denak kordelean, sexu edo pausa bila, arrazoi ezberdinengatik. Bokalera doan zubipeko tunelaren azpitik zetorren oihu garratza hauteman nuen. Abere bat bizirik sangreatzen bailitzan. Nire imajinazio nahasiaren emaitza zikina baizik ez zen. Ez naiz sekula horretaz nehorekin mintzatu. Eroa nintzatekeen erabat.