Pinche looser

Mexikon ezagutu nuen Taka.

        Hara joan baino lehen hareazko jokaleku batean zaildu nintzen, euri egunetan lokatzezkoa bihurtzen zen zulo hartan. Danok Bat eta Begoñako taldearen aurka jarduten genuen Mallonako kanposantu zaharraren gibelean (altzairu-fabrikaren arrastorik ez ordurako), marmolen artean, hilen gainean.

        Bastidak Begoñara alde egin zuenean, Emilianok belarria zulatu zidan:

        — Egiok kosk barrabiletan urde horri!

        Eta Arostegik Danokera (etsaietan gorrotatuenera) ihes egin orduko:

        — Jan egizkiok gibela eta bihotza!

        Esana bete nuen.

        Lehen mailan jai neukala esaten zidan.

        — Hi bigarrenean, asko jota —Emilianoren ezpain okertuek mexikarren azentua behartzen zuten—. Bigarrenean irabazi ahal izango duk diru apur bat. Jada ez zagok pagotxarik.

        Laurogeita hamarrekoan Mediterraneoko futbol klubetan dirua sartu zutenetatik ugari kartzela ezagutuak ziren.

        — Hoa Mexikora, Langarita, neuk konponduko diat.

        Goitizenak estimua zekarren aldean. Behin baino gehiagotan berba egin zidan Isidro Langaraz. Gerra Zibilean Euzkadiko Selekzioarekin jokatutakoa zen pasaitarra. Hasieran Europan, Jose Antonio Agirre lehendakari eta Athleticeko jokalari ohiaren aginduetara; Hego Amerikan geroago. Hotsak neurriko oihartzuna sortu zuen Mexikon. 1938-39an selekzioa Barruti Federaleko txapelketan aritu zen Club Deportivo Euzkadiren izenpean. Hantxe Langara. Bizia, argia, driblingean dantzaria. Argentinara joan zen, San Lorenzo de Almagrok fitxaturik. Debut egunean lau sartu zizkion River Plateri.

        — Mexikon golegilerik onena izan zuan 44. eta 46. urteetan. Pertsona argiaren baliokide erabiltzen zian jendeak haren deitura. Gaur egun Mexikon inork langara deituz gero, azeri hutsa haizen seinale. Aditu didak, Langarita?

        Kasu eman nion Emilianori. Mexiko Hiriko lagun batzuei hots egin zien.

        — Klub pare batean saiatuko haiz. Dena konponduta zagok. Athleticen ez bahaute estimatzen, fuck them all. Amerikara hoa. Nomada izango haiz aurrerantzean. Gora Santutxu, kabroi horiek!

        Ez zidan muturra sartzeko aukerarik eman. Zera errepikatzen zuen beti:

        — Amaren bularrak zeharo siku utzi nitian anaia, Hugo Sanchez, munduratu aurretik. Chingon hari txilenak bakarrik utzi nizkioan!

        Emiliano ez zebilen gezurretan. Isidro Langararen eta erbesteratu guztien segida egiten zuen. Haren pidgin bitxia eta azentua, erakusgarri. Kontaktuek duda guztiak uxatu zituzten: Mexiko DFkoak maila gorenekoak ziren. Hiriko aireportura ailegatu orduko, Ignacio Goena Euskal Etxeko presidentea eta txofer bat neuzkan zain. Gizon ñañarroa zen Goena, aspaldi gizendua. Berehalakoan konturatu nintzen egun batean egunkarietako azaletan agertuko zela garondoan bala batekin.

        — Ongi etorri DFra. Patrikak betetzeko asmotan Athletic abandonatu dutenak ezin dituk nire aurrean aipatu. Horixe duk arau bakarra.

        Sekula entzun gabeko talde batek fitxatu ninduen: Necaxa.

        Guk Puebla ezagutzen genuen Emilio Butragueñori esker (Goena jaunak okerra zuzendu zidan: Buitrek Celayan jokatu zuen Michelekin batera; Pep Guardiolak Doradosen; eta Bakerok Tiburones Rojosen).

        Necaxak, aldeak alde, Athleticen antza zuen: elastiko zurigorria, garai hobeak ezagutua eta identitatearen auzia puri-purian. Goena jauna, mimesian itsu, Necaxaren zale amorratua zen. Ezagutu ez zituen sorrera eta urrezko aroa maite zituen.

        — Frasser izeneko ingeniari ingeles batek sortu zian 1923an. Urte batzuk geroago gizona hiltzen ditek eta oinordekoek, futbol zaleak ez direnez, taldea desegitea erabakitzen ditek. Mexikoko Argiketarien Sindikatuaren esku gelditzen duk azkenean. Liga Txikia jokatu behar ditek urte askoan. 1971n afera larriago bat zagok: zorrei aurre egin ezinik, zuzendaritzako kideek enpresari espainiar batzuei saltzen zietek kluba. Toros del Atlético Español bihurtzen duk Necaxa. 1982an izena berreskuratu dik, baina dagoeneko zale askok atzea eman ziotek.

        Pendejada hutsa bazeritzon ere, Athletic beste maite zuen. Fidel Castrok berak erosi izan balu, sama urratu arte animatuko zukeen Necaxa. Athleticek egunen batean atzerritarrak fitxatzen baldin bazituen, presidenteari Browning bateko kanoia hesteetaraino sartu, bertan desarra egin eta ondoren txaloa joko zien errusiar, mexikar, argentinar, kroaziar eta espainiar iritsi berriei. Argi zuen: han-hemen zebiltzan zuzendari ustelak gorabehera, taldearekin bat hil arte. Areago erabaki makur batek ataka estuan jarri zuenetik: uztailean, ni heldu eta hilabete bira, Aguascalientes hirira mudatu ginen, DFtik 500 kilometrora. Niri neuri Goena jaunak aurreratu zidan fitxatu orduko:

        — Sasikumeok beste egoitza batera aldatuko dituk laster. Imajina ezak Bilbo utzi eta Cuencara doala Athletic. Nola erantzungo luke jendeak? Hiria erre, Neronek lez! Luze gabe Aguascalientesko Victoria zelaian egingo duzue debuta.

        Berehala ohitu nintzen. Galtzontzilo zikinak erantzi eta garbiak janztea bezalakoxea izan zen. Hilaren amaieran jokatu nuen estreinakoz zaleen aurrean. Asko DFtik etorriak. Komando Zurigorrikoak kantetan ibili ziren hasi eta buka. Ahazteko moduko partida jokatu nuen.

        Hurrengo hiruretan igualtsu aritu eta kontra jarri zitzaizkidan Necaxazaleak. Halako batean, estadiotik irteten ari nintzela, gazte batek agiraka egin zidan aurpegi betean:

        — Pinche looser, zer haiz ba!

        Telebista-kamera batek grabatu zuen eszena, tamalez. Hurrengo astean harrika hartu ninduten Santoseko harmailetan: Looser, looser, looser! Baloia ikusi ere ez nuen egin. Entrenatzaileak, haserre, Takanashi atera zuen nire ordez bigarren zatian.

        Hasierako hamaikakora bueltatuko banintzen, gibela eta bihotza jan beharko nizkion japoniarrari entrenamenduetan. Baina kontua ez zen horren erraza. Takanashi beteranoa sinetsirik zegoen goizago edo berantago bihotzekoak emango ziola berdegunean. Konplikazio kardiako larria zuen: balbula aortikoak ez zion behar bezala funtzionatzen.

        Hamaika urte lehenago, Yokowaga Denkin urte batzuk eman ostean, Holandako Utrechten jokatu zuen Takak. Garai hartan, tantaka bazen ere, Europara hurreratzen hasiak ziren Asiako futbolariak. Italiako Catanian eta Ingalaterrako Crystal Palacen ere jardun zuen. Jokatu, gutxi. Bihotz-gaixotasunak behin eta berriro aldenarazi zuen futbol-zelaietatik. Mexikoko aukera sortu zitzaionean, berriz, onera egin zuen nabarmen. Liga ez zen lar gogorra. Altuera, gainera, ezin hobeto zetorkion osasun makalari.

        — Zerutik gertuago nagok hemen.

        Ez nintzaion kontrakarrean hasi. Kideei ere ez nien deus galdetu. DFtik ospa egin baino lehen konturatua nintzen: inor ere ez zegoen Takarekin arduraturik. Harrigarria bazirudien ere, ikusezina zen klubeko jokalaririk ikusgarriena. Entrenamenduren batera azaldu izan ez balitz, ez zioketen erreparatuko. Errua, hala ere, ez zen soilik mespretxua erakusten ziotenena. Takak berak ez zuen ahaleginik egiten onartua izateko. Bere oskol barruan bizi zen, kanpoan gertatzen zenari ezaxola.

        Klubean garbi zeukaten: heldu berriak, nik alegia, japoniarrarekin partekatuko zuen hoteleko logela. Lehendabiziko partida bietan Takak ez zidan hitzik egin. Gelan bakarrik balego bezala portatu zen, halako hikikomori bat Queretaroko eta Guadalajarako hoteletan. Pachucaren aurkakoaren bezperan, ordea, zer edo zer aldatu zen. Taka kontu-kontari hasi zitzaidan:

        — Utrecht ez duk hiri bat. Zoroz lepo dagoen etxe kalamastra duk. Itoginak ditik nonahi. Zuloak estaltzeak ez dik ezertarako balio.

        Hasieran ez nion tutik ere ulertu. Kontatu ahala, kostata, zerbait bai. Takak hitz eta pitz jardun zuen goizaldeko laurak arte Holandako hiriari buruz.

        Hurrengo partidan Siziliako egunak ekarri zituen Monterreyko hoteleko logelara:

        — Kartzelan bederatzi urte eman zituen tifoso bat ezagutu nian. Lagun mordoa zeukaan Marseillako mafian.

        Eta DFko partidan Londreskoak:

        — Han ez zagok ez itsasorik ez mendirik. Itoko ez bahaiz, dokumentalak ikusi behar dituk Londresen.

        Utrecht, Catania, Londres. Hiru konpartimentu hermetiko bete bizipen zeuzkan Takak. Baina logelan bakarrik solastatzen zen. Aldagelan, berdegunean, hegazkinean edo autobusean nekez aterako nion monosilaborik. Hobe, ez bainuen gura harekin hitz egiten inork ikusterik. Loak hartu arte entzuten nion. Lokartzea ez zen nekearen edo asperraren seinalea, ase eta bete egotearena baizik. Egun haietan asea izateko behar handia nuen. Bakarrik sentitzen nintzen. Zorionez, Takarekin sano gustura nenbilen. Haren istorioek bizitza propioa hartzen zuten berbetan hasi orduko.

        Egun batean, ez dakit zer gertatu zitzaion, Takak aitorpena egin zidan:

        — Hasierako hamaikakoan ikusi nahi haut berriro, Langarita.

        Normaltzat hartu nuen, adiskide batek besteari esango liokeena.

        — Ez didak ulertu. Nire ordez nahi haut hamaikakoan. Hi nire ordez.

        Ezustean harrapatu ninduen. Sasoi hartan ez nuen berriz jokatzeko itxaropenik. Entrenatzaileak bigarren zatian kendu ohi zuen Taka eta, ni barik, edonor ateratzen zuen; begiratu ere ez zidan egiten. Zelairatutako jokalariaren ezaugarrien arabera berrantolatzen zuen taldea, aldaketaren helburu bakarra probatzea balitz bezala joka zezakeela pinche looser madarikatua gabe. Nik ez nuen amore ematen, gogor entrenatzen nintzen, asterik aste indarrak ahitu zitzaizkidan arte.

        Gero eta erosoago nengoen ordezkoen aulkian. Non zauden jakiteak egoeraren jabe bihurtzen zaitu.

        — Lapurtu diadan postua berreskuratu behar duk —esan zidan.

        — Postua ez duk inorena. Hik ez duk ezer lapurtu —esan nion.

        Eta izatekotan harena zen. Neuk kendu bainion hark niri kendu baino lehenago.

        Hausnarrean murgildu nintzen. Bazitekeen Takak ikusezina bihurtu nahi izatea. Hala bazen, erraturik zebilen: klubean ez zuen inork ikusten, egunkariek ez zuten haren izena aipatzen eta ez zegoen zaleen oihuetan. Kontuak kontu, Takak hasierako hamaikakotik kanpo geratu gura zuen. Nik neuk, asmoa gauzatzeko aukerak aztertu aurretik, arrazoia jakin behar nuen. Asmoari burugabe ez baneritzon ere, ohikoa zenik ezin esan. Baziren kasuak non jokalariak, karreraren hondarrean, aulkiaren babesa (are diskotekako geriza) nahiago izaten baitzuen. Ez zirudien, baina, Takaren kasua zenik. Taka ez zen Romario da Souza.

        — Mexiko ezinezkoa duk, Langarita. Holandarra, italiarra eta ingelesa nauk. Sekula ezingo nauk mexikar bihurtu. Saiatu nauk, bene-benetan, baina ezinezkoa duk.

        Mexikotik ihes egitearekin amesten zuen.

        — Hire fitxaketaren berri izan orduko ikusi nian tunel hondoan argia. Hik jokatuz gero, baja emango zidatean denboraldi bukaeran. Kontratuaren finitzeak lakio mexikarretik askatuko nindian.

        Orduan ez zekien ezer nire joko-mailari buruz. Baten bati entzun zion DFn konpondu zutela (Goena jaunaz ari ote zen?), ez ei nuen neurria ematen, zurrumurruak. Tamalez, gauzak hobetu beharrean, okerrera ekartzen lagundu nuen... laugarren partidan pinche looser esaten hasi zitzaizkidan.

        — Zaleak hire kontra egonda, ez nian zer eginik. Begitan hartu hindudan. Gorroto itzela. Baina ez nindian etsiak hartu.

        Takak nigana hurbiltzea erabaki zuen. Biluztu egin zuen bere burua nik hobeto ezagutzeko eta, bide batez, nahi zuen tokira ni eroan ahal izateko.

        — Bion hobe beharrez erabiliko haut —abisatu zidan—. Hi berriz jokatzen hasiko haiz eta nik akabua emango zioat lakio mexikar itogarri honi behin betiko.

        Zer erantzun jakin gabe geratu nintzen. Burua eta ahoa ez dira batera joaten, are gutxiago hark collage baten itxura hartu badu. Collagearen lehen zatia, hauxe: ezinezkoa zen niri halakorik gertatzea. Bigarrena: zer egiten nuen gela hartan. Hirugarrena: ez zegoen ihesbiderik. Laugarrena: beharbada uste baino lehenago atera nintekeen labirintotik. Bosgarrena: ni ere lakio mexikarrean harrapaturik nengoen (Europako japoniar bilakatu nahi ote nuen?).

        Berriro zaleen begiradapean geratzea arriskutsua zen. Takaren desagerpenak nire agerpena ekarrita ere (eta hura ez zen batere ziurra), argi zegoen ez nintzela goizetik gauera jokalari ona bihurtuko, ez niola galtzaile arrunt bat izateari bat-batean utziko. Balizko itzulerak ez zuen nire joko-maila zertan hobetu.

        Takak hiru puntuko plan bat zeukan, ordea.

        Lehena, nigana hurbiltzea, burutua zuen. Zaleak kontra nituen atzerritarra izateak izugarri erraztu zion lana.

        Bigarrena, antzezpena. Karrera osoko partidarik txarrenak jokatuko zituen aurrerantzean. Eta halaxe jazo zen bion arteko solasaldiaren osteko lehen norgehiagokan. Nik beste inork ez zion erreparatu nahitara egindako trakeskeria andanari. Ezinegonak hartu ninduen. Aulkia ez zen jada toki segurua. Hurrengo astean errepikatu egin baitzuen. Keria bilduma zabala zelairatu zuen atzera: nagikeria alferkeria axolagabekeria utzikeria. Zaleek irainka hartu zuten. Entrenatzaileak, baina, beste aukera bat eman nahi izan zion. Kritikak kritika, tematu egin zen Tuxtlan. Ordainean, Takak negar egiteko moduko partida jokatu zuen. Nik izugarri sufritu nuen. Ez Takagatik, noski. Aulkiaren beroa galtzear nengoelako baizik. Ekinaren ekinez lakiotik libratzen ari zen Taka, ikusi egiten zuten, ikusezin izateari laga zion.

        Eta ordurako martxan zeukan hirugarren puntua. Inoiz ez legezko gogoa erakutsi behar nuen entrenamenduetan.

        — Zor didak, Langarita!

        Beste gezur bat, nik ez bainion ezer zor. Eta hala eta guztiz, zerbaitek (ez dakit zerk) agindua betetzera bultzatu ninduen. Berpiztu egin nintzen!

        Takaren baldarkeria taldekoei oharkabean pasatu ez zitzaienez, berehala heldu ziren ziriak:

        — Txinga ezak japoniar pendejo hori! —esaten hasi zitzaizkidan.

        Identitate kontu bat ez ote zen. Ez nabil arrazismoaz, japoniarren kontrakorik ez zegoen gure artean, baina hurbilagokoa ikusten ninduten ni. Askok klubetik kanpo nahi zuten Takanashi.

        Nik jokoan hobera egin ez arren (egia da), hegan ninderamaten:

        — Erakutsi egiok nor den orain pinche looserra!

        Egunkariek ere vascoa lehenetsi zuten japoniarraren gainbeheraren aurrean. Taka aulkiko nire tokian uzten hasi zen entrenatzailea, eta gero deialdietatik at.

        Denboraldi amaierako azken bultzada besterik ez zuen falta. Eta ni, berriz, duda-mudan. Jokoan ez nuen hobera egin. Eskerrak ni bakarrik ohartu nintzen. Han-hemen Langarita gora Langarita behera zebiltzan.

        Aldatu ziren gauza gehiago ere. Taka jada ez zen nire gelakidea izango. Americaren aurkako partidan Garderekin ipini ninduten, erdiko atzelariarekin. Inork ez zuen Garderekin lo egin nahi. Tapoiak jarrita ere ezinezkoa zen haren zurrungak ez entzutea. Eta hori gutxi balitz, beldur zion ilunpeari. Argia isiotuta lo egiten zuen hark, eta begietarako mozorro batekin nik.

        Beste toki batean biltzeko proposatu nion Takari. Hasieran ez zitzaion lar gustatu, lanetik kanpoko espazioak ezin bortxatuzkoak balira bezala.

        — Zorretan hago nirekin —gogorarazi nion.

        — Hori ez duk egia —erantzun zidan—, baina gezurra ere ez —eta barrez ito beharrean lehertu zen.

        Haren apartamentura biltzen ginen biok. Hiru egun finkatu genituen: astelehena, holandarren eguna; asteazkena, italiarrena; eta ostirala, ingelesena. Baina Takari egiten nizkion bisitak ez ziren oharkabean pasatu. Goiz batean Guarrosek hots egin zidan. Larritu egin nintzen. Klubeko afera lohiez kargutzen zen Guarros. Garbitzaile klasikoa zen. Noraino ailega zitezkeen erakusten zien kazetariei. Mugak non zeuden jakinarazten zien barretakoei. Tolucaren aurkako partidan Cuevasek eta Bandak (deitura asmatuak dira, ulertuko duzuenez) putak eroan zituzten gelara. Arazoa berez ez zen putak gelara igotzea, baizik eta jokatu aurreko gauean Heraldoko erredaktoreak ikustea. Ez bat ez bi Guarrosengana jo zuen kazetariak. Hura ere andrazko batekin zegoen. Muturrekoka atera zuen hoteletik Heraldoko salataria. Eta jokalariengana joan zen atoan. Cuevasek zabaldu zion atea. Lo-plantak egin zituzten Bandak eta biek. Neskak komunean, gordean. Guarrosek jokalariak kanpora biluzik behartu eta hamar minutuko errietan eduki zituen korridorean, denok entzuteko eran.

        Tira, kontua da, goiz batean Guarrosek beregana hots egin zidala, ikaratuta joan nintzaiola eta galdetu zidala:

        — Zertan ari haiz japoarekin, marikoi hori?

        — Ez gara sekulan elkarrekin oheratu.

        — Bost axola niri zakiltxoa non sartzen duan, marikoi horrek! —hiruzpalau bider errepikatu zuen berba—. Ez zakiat zer egin dioan, baina enpresari japoniar batek hirekin hitz egin nahi dik.

        — Enpresari batek?

        — Simaur usaina hartzen diat, pinche looser. Hanka sartu baduk, neronek eramango haut Espainiara arrastaka.

        Takumi Ogata. Nissan enpresako goi-zuzendaria. Urteak ziren Japoniako multinazionalak Latinoamerikako fabrikarik handiena irekia zuela Aguascalientesen. Bost mila lagunek lan egiten zuten han. Ez nuen konprenitzen, zer zela-eta ingeniari batek hitz aspertu bat izan nahi zuen nirekin. Bozak goxotik larrira eta larritik goxora egin zion istant batez. Berrogeita hamar urte inguru zeuzkan. Argala baina gorpuzkera sendokoa. Nola arraio sartuko ote zituen bizkar zabal haiek traje estu gris ilunean? Jostun batek egingo zion propio, zuena baino itxura luzexkagoa eman zezan.

        Miraz behatu zidan Takumi Ogatak. Dudarik ez, Necaxako jokalari bat ikusi osteko erreakzio normala zen hori. Ingeniariaren begi dirdaitsuek, baina, miraz gain, beharra ere adierazten zuten. Laguntza aldarria.

        Zeremoniarik gabe sartu ginen Aguascalientesko fabrikatik atera berria begitandu zitzaidan automobilean.

        — Bakarrik sentitzen zara Mexikon —esan zidan.

        — Bueno, bai, noizean behin —erantzun nion—, denok bezala.

        — Lehengo asteko elkarrizketa batean esandako hitz batzuengatik iruditu zitzaidan.

        Solas-hari horri jarraitu barik, beste batzuekin korapilatu zen: turistentzako gidari bati zegozkion komentarioak egin zituen. Gustuko zuen hiria. Ibilbide osoan esaldi arruntak eta hizpide xaloak erabili zituen. Nire galderaren baten esperoan zegoen agian. Ez nuen, ordea, murtik ere esan. Isilik genbiltzan hirian barrena, leihatiletatik sartzen zen aireak alkandorak hanpatzen zizkigula, nora gindoazen ez nekiela.

        — Iloba dut Takanashi —aitortu zidan supituki—. Hitz egin dizu inoiz nitaz?

        — Ez —txundituta nengoen.

        Baina ez zen harrigarria Takak hartaz ezer ez aipatua. Utrecht-Catania-Londres trinitatea bakarrik zeukan buruan. Zeharo ahaztuta zuen Japonia ere.

        — Galdetu al diozu zeure buruari zergatik ari den bere azken urtean hemen? Honezkero sinesteko moduko azalpena emango zizun.

        — Ez, jauna.

        Hiri-kanpoaldeko auzune bateko etxaurrean geunden. Solairu bakarrekoa zen, aski zabala. Barrura sarrarazi ninduen Takumi Ogatak.

        — Duela hilabete batzuk Takanashi nirekin bizi izan zen, etxe honetan bertan. Umezurtza da Takanashi. Lepoa egingo nuke hori ere ez dizula kontatu. Berdin da, ez du garrantzirik. Mexikon igarotako lehen denboraldiak alde batera, nirekin izan da hamalau urte bete zituenetik. Arrazoiak ez zaizkizu axola. Zu klubera iritsi baino apur bat lehenago jarri zen bere kasa bizitzen. Ez da lehen aldia. Hala ere, kezkaturik nago. Takanashik gaixotasun arraro samarra du, azken aldion larriagotu egin zaiona.

        Japoniar erara apaindurik zegoen etxea. Tea edatera gomitatu ninduen. Kontuz ibili beharra neukan, Guarrosen hatsa nabari nezakeen saman. Artega sumatu ninduen Takumi Ogatak. Neure buruari buruz zer edo zer konta nezan zirikatu zidan, Bilbori buruz; itxura hutsa.

        Gero aldatu egin zuen gaia: futbola. Ezin nintekeen inolaz ere looserra izan. Sinetsi egin nion. Ozeanoa zeharkatzeaz aritu zen lipar batez. Ez ote zen ari bere buruaz? Nolanahi zela, Emiliano ekarri zidan akordura: "Hi fuckeatzen ahaleginduko dituk bestaldean, Langarita. Baina lehen rounda hirea duk: ez zagok burgestutako travellerrik".

        Takumi Ogata ez zen futbol zale porrokatua. Takanashirekin bizitzen hasi arte ez zuen sekula partidarik ikusi. Ilobaren etorrerak herra sortu zion, ez zuen jasaten horrenbeste astakilori begira bizi beharra. Partidetara joaten hasi zen lantzean-lantzean fabrikako zuzendari batzuekin, eta ohitu egin zen azkenean.

        — Aspaldion iruzur egiten dio errealitateari. Horixe da Takanashiren gaitz bakarra.

        — Iruzurra errealitateari? Zertaz ari zara, Ogata jauna? —lakio mexikarra etorri zitzaidan gogora.

        — Kontatuko zizun arazo larria duela arteria aortan.

        — Eta ez da egia?

        — Bihotzekoa barik, burukoa du gaitza.

        Arrangurak menderatzen zuen Takumi Ogataren begirada.

        — Propio aukeratu omen zaitu pertsonaia eraikitzeko.

        — Ez dizut ulertzen.

        — Etxe honetatik aldendu orduko bereganatu zuen Takanashik bihotzeko gaitza duen pertsonaia. Klubera jo nuen berehala. Detektibe bat kontratatu zuten.

        Guarrosi buruz ari zen, zer duda egin. Hark erabaki zuen biok gela berean jartzea kontzentrazioetan.

        — Ailegatu berria, bakardadean nire iloba bezala, izaera malgukoa eta, gainera, zaleak zure kontra... Mutil jatorra dirudizu.

        Guarrosen hatsak Takaren bizipen guztiak kontatzera derrigortu ninduen. Europako etapako oroitzapenak azaldu nizkion Takumi Ogatari: Utrecht, Catania eta Londres, munduan besterik ez balego bezala.

        — Takanashi ez da inoiz Europan izan.

        — Zer esan gura duzu? Utrechten, Catanian eta Crystal Palacen jokatu du eta!

        — Aditu duzu inoiz Castillejo sindromeaz? Nortasun-plagioak egitera bultzatzen duen desoreka obsesibo muturrekoa da.

        — Total igualtsu geratu naiz —erantzun nion.

        Takumi Ogatak denbora hartu zuen.

        — Ez dakizu zer den castillejo bat, ezta?

        Javier Castillejo boxeolari espainiarraz gomutatu nintzen. Oscar de la Hoya handiaren kontra galdu zuen mundu-titulua urte bi lehenago Las Vegasen. Noski, Takumi Ogata ez zen Castillejo hari buruz ari.

        — Aldamioei esaten zaie castillejo. Aldamioak eraikinen itzalak dira. Dozenaka metro egin dezakete gora, eraikinek dituzten adina. Ikusi duzu DFko Dorre Nagusia? Aurten amaitu dute. Mexikoko altuena da. 230 metro luze izan dira castillejoak.

        Ez nuen ulertzen noraino zihoan.

        — Gaitz arraroen artean sailkatuta dago sindromea. Inoren berdina izateko borrokatzen den gero eta herritar-multzo handiago bat biltzen du. Postmodernitateko gaitz bat da.

        — Argiago mintzatuko zinateke, mesedez?

        — Neurosi-gaitza da Castillejo sindromea. Patologia horren arabera, eraikinaren ezaugarriak dituela sinesten du aldamioak. Bere burua eraikintzat hartzen ez badu ere, bat egiten du haren ezaugarriekin.

        Unean-unean nahastuago nengoen. Taka sindrome haren pean zebilen, horraino iristen nintzen. Norbait kopiatzen ari zen, hortik aurrera ez nuen deus ere konprenitzen.

        — Iraupen laburreko egiturak dira aldamioak. Jarri eta kendu egiten dira. Ez dago denboran luze irauten duen castillejorik. Lantzean behin, lanak atzeratuz gero... baina besterik ez. Farmakoekin errealitatera itzularazten zaio gaixoari. Botika hartzeari uzten dion momentuan (eta ohikoa izaten da), gaixoak aldamioa muntatzen du ostera ere.

        — Eta zein da Takanashiren kasua?

        — Batzuetan muturreraino eroaten du, orain bezala. Bizimodu normala egiten du. Zuk zeuk ez duzu ezer arrarorik nabaritu. Harekin bakarrik ibiltzea izan liteke arrazoia.

        — Zer esan gura duzu?

        — Fikzio koherentea sortu du nire ilobak. Bete-betean sinetsi duzu zuk. Litekeena da beste jokalariek zorotzat hartzea. Hori da ez dakidana. Ez dut hain urrun joan nahi izan.

        Zeharo ezezaguna zitzaidan Takanashiri buruzko xehetasunak kontatu zizkidan: Diamante Beltzetan aritu zela umetan, hamazazpi urterekin fitxatu zuela Tokio Gas Football klubak.

        — Mende berriarekin batera Mexikora etorri behar izan nuen Nissanen eta Renaulten arteko aliantza zuzentzera. Neurekin ekarri nuen iloba. Irapuaton sartu nuen (talde ona zen urte hartan), Aguascalientestik gertu. 2002an fitxatu zuen Necaxak. Orduan mudatu zen DFra. Ni ailegatzerako beste jokalari baten ezaugarriak eta bizipenak egin zituen bere: Nwanko Kanu nigeriarra. Jakingo duzu nor den...

        — Bai, Arsenalen jokatzen du. Lehenago Ajaxen eta Interren.

        Kanuren bihotzeko gaitz larriaz mintzatu zitzaidan Takumi Ogata, bai eta Clevelandeko ospitalean jarritako arteria artifizialaz ere.

        — Ikusten duzunez, xurgatu egin du.

        Banpirizazio ekintza zirudien. Castillejo sindromea barik, Bram Stoker sindromea proposatu behar zuten.

        — Eta zer gura duzue nik egitea? —bota nion barru-barrutik.

        Takumi Ogatak, Necaxako presidenteak eta, beharbada, entrenatzaileak berak aurretiaz adostutako kontua izan zitekeen. Guarrosek ere jakinaren gainean egon behar zuen.

        — Zer gura duzue nigandik?

        Takumi Ogatak ikara antzeman uste izan zuen nire bozean. Ez zen halakorik. Zegoeneko nire kabutan ari nintzen. Madarikatu egin nuen Emiliano:

        — Hoa Mexikora, Langarita, neuk konponduko diat.