Irrati uhinak

 

Antonio Machadorentzat

 

Atertu du eta ilargia ageri da orain.

Ez daukat ideiarik irrati uhinei buruz,

baina esango nuke hobeto hedatzen direla

euria egin berritan, airea heze dagoenean.

Ottawako eta Torontoko kateak harrapa ditzaket.

Gauotan, Kanadako politikako

barne aferez arduratzen hasi naiz,

egia esan. Baina batez ere, hango musika kateak

bilatzen ditut. Eser naiteke hementxe besaulkian

eta deus egin edo pentsatu gabe irratia entzun.

Ez daukat telebistarik eta utzi egin diot egunkariak

irakurtzeari. Irratia pizten dut gauero.

Ihesi etorri nintzen hona.

Hainbeste gauzari. Bereziki, literaturari.

Bere eskari eta ondorioetatik.

Badu arimak ez pentsatzeko desio bat.

Geldirik egotekoa. Gehitu horri zorrotza eta zehatza

izateko guraria. Baina putakume koipetsua da arima,

ezin beti harekin fidatu. Ahaztuta neukan hori.

Serio hartu nuen esan zidanean: “Hobe duzu jada itzuliko

ez denari buruz idatzi, oraindik gurekin darraienari eta bihar

ere gurekin jarraituko duenari buruz idatzi baino. Edo ez.

Ongi da bestela ere”.

“Ez du gehiegi inporta”, esan zuen, “idazten duzun ala ez”.

Men egin nion ahots hari.

Imajinatzen horrela pentsatzen duen norbait?

Bost axola dio guztiak, orduan?

Ez du batere zentzurik!

Halako lelokeriak nerabiltzan gauez burutan,

besaulkian eserita, nire irratitxoari adi.

 

Orduan zu iritsi zinen, Machado, zure poemak!

Adin ertaineko gizon bat berriro maitemintzen

denean bezala. Aintzakotzat hartzeko moduko zerbait;

lotsagarria, halaber.

Zure argazkia horman jartzea bezalako ideia txoroak.

Zure liburuarekin oheratu nintzen.

Hura eskuan nuela lokartu. Tren batek

zeharkatu zizkidan ametsak, esnatu egin ninduen.

Bihotza trostan logela ilunean, lehen burutazioa:

“Egon lasai: Machado hirekin zagok eta”.

Gero berriz lokartu nintzen.

Gaur zure liburua atera dut paseatzera.

“Arreta jarri!”, esan duzu,

norbaitek bere bizitzarekin zer egin galdetu duenean.

Beraz, ingurura begiratu eta den-dena idatzi dut.

Gero, liburua eskuan eseri naiz eguzkitan, betiko lekuan,

ibai ertzean, mendizerrari begira.

Begiak itxi ditut korrontearen hotsa entzuteko.

Begiak ireki eta Abel Martinen azken auhenak irakurtzen hasi naiz.

Gaur goizean ikaragarri pentsatu dut zugan, Machado.

Espero dut, heriotzaz dakidana gorabehera,

igorri dizudan mezua jaso izana.

Baina jaso ez baduzu ere ez da deus gertatzen.

Ondo lo egin. Hartu atseden.

Elkartuko gara, noski, lehenago edo beranduago.

Eta aurrez aurre esan ahalko dizut hau guztia.