Datorren urtean

Santa Barbaran pasa zuten lehen astea

ez zen txarrena izan. Bigarrenean muturrez aurrera erori zen

senarra, hitzaldiaren aurretik zurrutari eman ziolako.

Emanaldiaren erdian, aste hartantxe, emazteak

abeslariari mikroa kendu zion, bere uztako

desamodio kantua murduskatzeko. Dantzan aritu eta

ziplo erori zen mahai baten gainera.

Hori ere ez zen txarrena izan, ordea. Aste hartan berean

espetxeratu zituzten biak. Gidatzeko gai ez eta,

fitxatu, pijama soineratu eta desintoxikaziora zuzenean.

Lo egin zezala mozkorra pasatu arte.

Emaztea hurrengo goizera arte ez zuela ikusiko.

Baina nola hartuko zuen loak ez bazioten uzten

bere gelako atea ixten?

Emazteari errepide ertzean alfabetoa aletzeko

eskatu zioten gauaren erdian. Hori bazen nahikoa.

Gutxi balitz, oin bakarraren gainean jarri, begiak itxi

eta erakuslearekin sudurra ukiarazten saia zedin nahi zuten.

Huts egin zuen eskatu zioten guztian. Atxiloketari aurre

egiteagatik espetxeratu zuten. Senarrak ordaindu zuen fidantza

desintoxikaziotik irtendakoan.

Lur jota egin zuten autoz etxerainoko bidea.

Ez da hau okerrena. Haien alabak gau huraxe aukeratu zuen

etxetik ihes egiteko. Ohar bat utzi zien:

“Zoratuta zaudete biok. Eman bakea, MESEDEZ.

Ez nire atzetik etorri”.

Hori ere ez da okerrena, ordea. Biek zerraiten

esaten zuten tankerako jendea zirela sinesten.

Haien izena entzundakoan erantzuten.

Izen hura zutenei larrua jotzen.

Hasierarik ez izan arren sekula amaitzen ez ziren gauetan.

Iraganari buruz hizketan,

iragan hura benetan gertatu izan balitz bezala.

Elkarri esanez, sasoitsu honetan,

sasoitsu honetan datorren urtean

gauzak ezberdinak izango zirela.