Larunbatetan,
prostitutak goizean goiz jaikitzen dira,
prest egoteko

 

Elena ordu biak eta bostean esnatu zen;

kontraleihoak poliki zabaldu,

eta neguko eguzkiak begi

gorrituak zauritu zizkion. Kopeta

kristalean bermaturik,

kalera begiratu zuen: haurrak bufandarekin,

txakurrak. Hiru apaiz

paseoan.

Une horrexetan,

Dora galtzetak

janzten hasi zen.

Galtzariek seinalea uzten zioten

hotzak zurtutako izterretan.

Irratia piztean —“Aida:

garaipen martxa”—,

hitz batzuk gogoratu

—“Dora, Doratxo, maite zaitut”—,

eta atzo goizaldean —hau da, gaur—

alde egindako

gizon haren begitartea

berreraikitzen saiatzen zen aldi berean,

eta oharkabean txanpon bat irakurtzen zuen:

“Hogeita bost pezeta” “…Jainkoaren

amoreagatik”

             (Eta oheagatik).

Hirurak eta hamarrean Conchitak

masailetako zimurrak

lisatzen zituen

ispilu aurrean. Aharrausi egin zuen. Axolagabe

begiratzen zuen bere begitartea.

Hiru ile urdin aurkitu zituen

bere adats horiaren

sustrai ilunetan. Gero, krema arrosazko

kutxa bat ireki, eta haren barrukoa

igurtzi zuen sudurraren inguruan. Aharrausi egin,

eta keinu

zehatzezin hura baliatu zuen

txantxarrak jotako hagin baten

egoera egiaztatzeko,

han, bere ahutz lehor,

kaltegabe, uher, gibel-gaixo samarren hondoan.

 

Bestalde,

hiria ere

prestatzen ari zen.

Hamalauak eta hogeita hemeretziko trenak

kaleetako erritmoa aldarazi zuen. Begirada

zalantzakorrek, begi

nahasiek, galdera zehaztugabeak

egiten zituzten, ahoak egiten

ausartzen ez ziren galderak.

Kafetegietan, gizonak sartu-

irtenean, itxaropen halako batek

bultzaturik.

Goiz omen zen oraindik. Baina

lauretan, Dora galtzetak

kentzen hasi zen —galtzariek

seinalea uzten zioten

izterretan—.

Geldo, hotsandiko, elizako

dorreetatik hegaldatzen ziren

usoak eta kanpaiak.

Gona

jaisten zuen bitartean,

Conchitak bere gorputza ikusi zuen

—eta beste itzal lauso bat—

bere logelako ispiluan

mugitzen. Kale-enparantzetan

abenduko arratsaldea zurbiltzen ari. Elenak

kontraleihoak itxi zituen poliki.