Nire izena Angel Gonzalez izan dadin,

nire izateak zoru gainean pisua izan dezan,

beharrezkoa izan zen espazio zabal bat

eta denbora luzea:

itsaso eta lur guztietako gizonak,

emakume sabel emankorrak, eta gorputzak

eta gorputzak, etenik gabe beste

gorputz batean bat eginez.

Hainbat solstiziok eta ekinokziok argiztatu zuten,

beren argi aldakorraz, beren zeru askotarikoaz,

nire haragiaren milaka urteko bidaia,

mendeetan eta hezurretan gora.

Azkenerainoko ihesaldiaren

igarotze geldo eta mingarritik,

hondoratzeetatik bizirik atereaz, hildakoen

azken hatsari eutsiz,

ni ez naiz emaitza baino, fruitua,

hondakinen artean, usteldurik, geratzen dena;

hemen ikusten duzuen hauxe,

honako hau baino ez:

zabor nekaezin bat, bere hondamenari

aurka egiten, haizearekin borrokan,

inora ez daramaten bideetatik

aurrera. Porrot guztien

arrakasta. Etsipenaren

indar erotua…