Poesia kaiera
Aurkibidea
Aurkibidea
Lainoa
Haien begietara zahar eta gris bilakatu aurretik,
nire hodeiaren itzala izadi eta soro
eremuaren gainetik: zure lurra,
errautsezko maluta leun bat bezala, hautemanezina
haientzat guztientzat, baina ez oraindik zuretzat,
agurragatik asaldatuta kizkurtuko da
azken haize zurbil batek eramaten duenean,
eta utziko dizu hotz maskal baten oroitzapena.
Badakit nola, gero, irekiko zaizkien eguzki
bideak, hosto zintzoen sorpresa
anitzean, zure eguerdiaren txirula zalu
infernukoak belarriak ziztatzen dizkienean.
Badakit nik, orain zure egunsenti-argi sarkorra
lainotzen dudan honek. Altxatu beharrari
etsia emanik, urratzen naiz sasitzan
eta negarraz betetzen ditut zalantzazko ildoak.
Boira
Molt abans que te’ls tornis vella i grisa, / l’ombra del núvol meu damunt l’estesa / de natura i conreu: la teva terra, / com un floc lleu de cendra, imperceptible // per tots ells, però encara no per tu, / quan se l’endugui un últim pàl·lid vent / s’arrissarà convulsa per l’adéu, / i et deixarà el record d’un fred caduc. // Sé com, després, se’ls obriran les vies / del sol, quan, dins la múltiple sorpresa / de fulles nobles, els fibli l’orella / l’àgil flauta infernal del teu migdia. // Ho sé jo, que ara emboiro el teu profund / crepuscle matinal. Tot desesper / d’alçar-me, m’esparraco en esbarzers / i omplo de plor còrrecs d’incertitud.