nik amets nuen bizitza.

Jadanik hautsia zinez

nere hatsa nuen hitza.

Mahasti haien zokoan

pentsatu nuen herria:

ikus beleen mokoan

galdua gauza berria.

Negurtu nuen bertsoa

luma makalen artetik,

egun dakust bere soa

zauria dutan partetik.

Zabaldu nuen bihotza

euriaren debaldean,

baina haizearen hotza

badabil nere aldean.

Etorri zirela lotsak

ikara baten beldurrez

nere urratsen abotsak

asmatu nituen lurrez.

Suak erretzeko gisan

behar egur eta lasto:

nahiz trixtea ez izan

ez dut esperatzen asko.

Geroa ez badut lortzen

mendiko harrien gaindik

segituko duket sortzen

amets biguna oraindik.

Tabernako mahainean

geldituko naiz zalantzan

dudaren latza zainean

eta besoak balantzan.