Jauna, ez litzake munduan

tristurarik izango, ez litzake

ume itsurik jaioko,

ez litzake maitasuna nekatuko,

ez litzake ilunbea triste izango

eta tristeago argia,

eta ni Zu bezain ona banintza

onago izango nintzateke Zu baino;

Jauna, ez nuen andre konkordunik egingo,

ta ez umerik hiltzen utziko

ta ez herririk agonian

ta ez begien argirik zahartzen

ta ez amarik haur hila bihotzaren gainean duela

bakarrik abandonatuko.

Eta etzuen bere buruaren gainean neska batek

nire anaiagatik alferrik negar egingo.

Etzan mundu hau holakoa izango, ez

eta guk dakigu hitz honek esaten ez duen

zer esango lukeen gure hitza zure justizia balitz.

Izango baitzen nire hitza zurea ez bezalakoa,

eta etzuen kreatura galdu baten oihartzun banala

urik ez daukan desertuan sortuko,

ta ez nuen holakoa egingo hitza

gizonok gurutzera eramanaren kulpa izatekoa.

Zure begiak balira nireok, Jauna,

harri batekin, aizto batekin, lotsa batekin

itsutu nahiko nuke beharko nire begiratu zurea.

Baina ezin, baina inola ezin.

Aingeru bat egin baninduzu behintzat

nire hegoak norbaiti emanda hiltzeko...

Baina gizon. Eta nork nahi du gaur

gizon bat ezertarako!