Arrebak Tolosan izkutatu nindun.

        Agoan birago, Zure aldekoek?

Erria suntsitzen ari zitzaizkigun.

        Ordûn, otoitzean, Zuk eman indarrak

ez nolanaikoak! oro bildu nitun.

        Erri au uretan gatza lêz urtu nai

baduzu, Zure da: «Uzu» esan nizun.

        Zer sari neretzat? —Zu, Jainko-Semea

ikusi? Suma?... Bai garbiro ezagun,

        Zerorrek dakizu: antz-gabe-antzera

atergune gabe Zu zindudan lagun.

        Urte oso artan etziñan itzali

nere begitatik, mehe bezain legun.

        Ez nizun eskatzen Mois-en antzera

zer aiek ikusiz eraman ninzazun.

        Zergatik ez il nai? Lurpea billatu?

Bizi nintzan, bizi, Zuk bizi ninduzun.

        «Il naiago nuke erria suntsitzen

ikusi baiño lên», batek esan zigun.

        Ez da gaitz esaten. Bizia latzago;

baiña nik Zurekin legun arkitzen nun.

        Arrezkero badut kolkoan egona,

naiz eta naigabez gudapean egon.

        Odei geldiaren itzala bezala

Zuri esker, Jauna, banago pakedun.

        Azkenetan dagon Euskalerri ontaz

oraindik nork daki zer ein dezakezun?

        Lengoak esana: «Etsaien geziek

euzkia badute biurtzen betillun,

        aien itzalean...» ez, Zure pakean

burruka luze au iragan dezagun.