Egun batzuetan (gau batzuetan gehiago) irudiak alde egiten du. Kutxatik joaten da bere atzean belo bat, perfume bat utziz. Eskuaz bular hotza laztantzen dut, zakil biguna estutzen ez dudanean. Une larri horiek pasa behar izan ditut, hotzean emakume hori akabatzea erabakitzeko.

        Nork entzungo dit orain?

        Nork jakingo du nire zauria zeruko arrakala handi bat dela, itzalarentzat nituen hitzen gainean hertsia? Gaur, mugarik gabeko tristuran amiltzen dira hitzak. Bakardadea esaten dudanean ez dut begi bistakoa ezabatzen (azken finean zer alde dago ni deserriratu honen eta Bestearen artean? atea ixten duen hori, bizitzatik bereizitakoa, gizon emigratuaren grinaren aurrean mintzen den emakumezkoa, bere antza handiegia baitu emigratuak une batez harentzako puta izatea onartzeko); barrabilak lotu ditudan herri honetako lurra ostikoz jo besterik ez dut egiten.

        Agian bazenekiten; edo bestela orain jakingo duzue: deskansatzeko omen den denbora eromenerako planak egiten ematen dut, oihua gorputz honen barruan gorde dadin, suizidioa ez dadin kalentura igoeraren ondoren etorri, aspaldidanik bideraturiko heriotza ez dadin lan istripu hutsa gertatu.

        Eta honetaz, ba al dakizue lan istripurik ez dagoela? Bai, heriotza geuregan daramagu basotik erauzten gaituzten unetik. Lantegiren batean atzerriratua goitik behera amiltzen denean ez da lan istripua. Abstraktoak aurrez pentsaturiko hilketaren antzeko zerbait da. Eta horrekin segituz: ba al dakizue hilezkorrak garena? Ez diguzue sinesten! Eta ostera, Abstraktoak atzerriratutako gizon bat hiltzen duenean, (banana azal baten gainean irrista daiteke, edo kasualitatez bala bat hartu, edo besterik gabe shock bat izan eta beldurrez hil Yasmina edo Malika ttikia bezala, komisaldegian beldurrez hila), hots, heriotza dagoenean, inork ez du sinisten. Ez dago ezer aurrikusirik kasu horretan. Nola izan liteke? Sasoirik hoberenean aukeratutako gizon sendoak gastatuaz bakarrik hil daitezke! Baina gastatzea sorterrian dago aurrikusita. Ez dago ezer aurrikusirik gorpua herrira bidaltzeko. Orduan herrikideen artean jartzen dute dirua herriratze-tasetako zortzirehun mila libera zaharrak ordaintzeko. Heriotza ez dago lan kontratuan aurrikusirik. Abstraktoaren eremua da hori. Batzuetan gorpua manta batean bildu eta nonbaiten lurperatzen da. Jarraipena ez du inork ezagutu nahi.

        Entzun: ez dizuet lotsa sentiarazi nahi. Moralak ez du inor hilobi amankomunetik ateratzen eta. Jakin ezazue bakarrik hilatorra berbera izan dezakegula.

        Imajinazioak hitzetatik haruntzagoko sororantz lerrarazten nau goxoki, gero eta haruntzago, hara non ilusioak sukarra ematen duen, non ezerreza sukarraren puntetan dantzan dagien ekaitza den. Jantzi ederrez landaturiko soroa asmatzen dut, soro horretan etzaten dira tximista merezi ez duten zenbait izar; zurbilak, lurraren muzina dira. Samurtasunik gabeko soroa. Baina nor ari da samurtasunaz? Bere gusto mingotsa besterik ez dut ezagutzen...

        Lejenda modernoak samurtasunerako gauza ez garela diosku, neurriz gaineko sexua burura igo zaigulako eta zoritxarra dakarkigulako...

        Orduan, segi dezagun gorputz hautsia izaten, zoritxarrik ez diona baina zeruari so egin eta ditximaturiko basoaz oroitzen dena. Gizonez hustutako herria gaituzu. Lurrari erauzitako arbolak, kontatuak eta hotzera igorriak. Frantziara ailegatzen garenean ez dugu jadanik adar astunik; arinak dira hostoak; hilik daude. Idorturik ditugu sustraiak eta ez gara egarri.

        Geure buruak arbolarekin parekatzen ditut gugan denak heriotzerako bidea duelako eta izerdia ez delako iadanik isurtzen. Mundu guztiak «normala» deritzo arbol hustuketa selektibo horri. Eta zer egin dezake bizitzaren egunsentian erauzitako arbolak? Zer, gorputz atzerritarrak nekaturiko lurraldean?

        Gure herriko teknokratek Abstraktoaz iharduten dute solasean. Gure odolari dagokionez, errautsarekin nahasturik, zintzilikaturiko historia dio. Nahikoa da isiltasuna. Tropelka erortzen dira hitzak. Arbolaren barrea da.

        Barre egiteko ahalmena geratzen zaigu. Eta barre algarak egiten ditugu. Baina horrek beldurra ematen du...