Gaur ilunabarrean hire bidera atera naun

baina ez haunat aurkitu inon

eta gure amodioa errepasatzera pausatu naun

miruaren antzera ostadarraren harietan.

Begiak atera zizkionat haizeari

denborari darion oinazea ongi behatzeko:

Hegazti amoltsu izuak iragan ditun

hik begiratzen hitunan hegi beltzetan

Apaburuskak jaio ditun, hik

oinak jarri hitunan istilean

Goroldioak estali dizkin

hik laztantzen hitunan harriak

eta, harri txintxarrez bete ditun

hik iturrian utzi hitunan urontziak.

Baina, guzi honek honetan iraun ez dezan

izkiriatzen dizkinat letra eri hauek:

Sare gardenak hedatuko dizkinat

hegazti mingarri horiek harrapatzeko

Apaburuskak, beren gisa aienatuko

hanken gainean jarri orduko

Goroldioa nik neuk kenduko zienat harriei

eta, hustu eginen dizkinat urontziak.

Hire gorputzak utzi zituen hutsuneak

haizeak eta nik bakarrik beteko dizkinagu.

Gaur ordea, ez zebilan haizerik, eta

ene oroimenez soilik beteko dizkinat

hik utzitako urontzi zilar birjinak.